Twee maanden geleden maakte mijn vriend na een lange en slopende depressie een einde aan zijn leven.
Dit was niet de eerste poging, maar hij had me na de vorige beloofd dat hij nooit een nieuwe poging zou doen, en ik geloofde hem.
Hij was in de periode voor zijn overlijden twee keer opgenomen geweest, had allemaal medicatie gehad die hij maar niks vond en waar hij dan weer mee stopte, had allerlei therapiëen gehad maar het lukte hem niet om de dingen te doen die hij moest doen om beter te worden. Uit bed komen, goed eten, bewegen, hij kon het niet meer opbrengen. Tot hij fysiek en mentaal compleet op was.
Ik mis hem verschrikkelijk, maar wat ik het nog moeilijkst vindt is dat hij en ik in de periode vlak voor zijn overlijden van elkaar verwijderd waren geraakt. We woonden best ver van elkaar weg en daardoor was het onder de beste omstandigheden al niet heel makkelijk om elkaar te zien. En hij wilde eigenlijk ook niet dat ik meekreeg hoe slecht hij er aan toe was. We hadden wel contact, maar echt delen hoe het met hem ging deed hij de laatste weken niet meer. En na anderhalf jaar ellende was ik zelf ook wel moe, en dacht ergens: ik zorg nu eerst voor mezelf en mijn kinderen en dan moet ik maar afwachten hoe en of jij hieruit komt.
Toen hij nog leefde leek dat allemaal heel logisch en verstandig, maar nu hij dood is, vind ik het echt afschuwelijk. Ik heb hem niet meer gezien in die laatste weken en er niet voor hem kunnen zijn. Ik heb zo het gevoel dat ik hem alleen heb gelaten. En nu kan ik niets meer voor hem doen.
Iemand vroeg me laatst of ik me schuldig voel, en ik voel me niet schuldig, denk ik. Het is alleen zo ontzettend verdrietig dat ik gewoon niet weet hoe ik ermee moet leven.