Voor nabestaanden van zelfdoding

Ik weet niet zo goed  waar ik moet beginnen. 

Wat een gewone dag moest worden eindigde in een regelrechte nachtmerrie om 11:35. Gewandeld met vier honden langs de treinbaan, genieten van de zon, vrolijke honden blij rondhuppelen, af en toe een knuffel.

De laatste tijd liep ik daar eigenlijk niet waarom ik juist precies op de dag van 04 Mei daar moest zijn, waarom ik precies die dag anders ben teruggelopen, langs het fietspad. 

Ik weet nog dat ik de honden ingeladen heb in de bakfiets ,langzaam op stap en begin te fietsen als er iets is wat mijn aandacht trekt. Achter het hek.Ik stop en zie een lange, slanke gedaante in het zwart gekleed.Zijn rug naar me toe, voor mijn gevoel vrij jong en volgens mij een jongen, dat gevoel krijg ik erbij. Een hoodie over zijn hoofd getrokken iets in zijn hand, een telefoon of zoiets? Zijn houding heel rustig. Een werker? Iemand die de rails controlleerd? Nee mijn gevoel zegt iets anders en dan bevries je als je in de verte een trein hoort aaankomen.De gedaante loopt langzaam en gaat liggen. Een luide toeter en ik zie de gedaante omhoog komen en zie de klap gebeuren. Ik zie het helemaal gebeuren en schreeuw ik kan alleen maar schreeuwen en huilen en ik kan niets, ik kan niets doen.zik heb nog nooit zoiets gezien.  Ik heb gebeld en dan komt het hele circus.Politie brandweer ambulance en ik vraag me alleen maar af Waarom.Jij bent van iemand geweest,een kind van iemand iemand mist jou. Ik heb je gezien , en dat beeld zal ik nooit uit mijn hoofd krijgen .De gedaante die langs de rails stond en besloot om een eind te maken aan zijn leven 😓  

Lieve Zus!

Het is nu exact 1 jaar geleden dat jij jezelf van het leven heb beroofd.

Mijn zus was bekend met depressiviteit en liep zo nu en dan bij een psycholoog. Zij worstelde zo nu en dan heel erg met zichzelf. Zij probeerde wel eens uit te leggen wat depressiviteit met je doet en hoe het in elkaar zit, maar als je het zelf niet hebt dan is dat moeilijk te begrijpen!

Het is 1 mei 2021. Ik werd gebeld door mijn vader en nam op. Hij zei wil jij naar ons huis rijden om te kijken wat er in het huis gaande was. Dit vroeg hij aan ons omdat mijn ouders camera’s hebben hangen in huis, en de camera’s het niet meer deden. Zij waren een weekendje weg.

Wij kwamen bij mijn ouders huis aan en mijn vriendin zei de auto van haar vriend staat voor de deur. Wij dachten op dat moment nog ze is iets aan het doen in huis en wil wat privacy en daarom heeft ze de camera’s uitgezet.

Toen stak ik mijn sleutel in de deur en was vanaf binnen op de haken gedaan waardoor we niet naar binnen konden. Ik wist meteen dat het mis was.

Ik rende om en klom via de schutting de tuin in en wilde via de schuifpui naar binnen en dit kon ook niet.

Vervolgens klom ik weer terug en rende naar de voordeur, keek door de brievenbus en zag ook niks!!

Mijn ouders belde en we zeiden we kunnen niet naar binnen en mijn vader zei sla het ruitje eruit, maar dit is toch uiteindelijk niet gebeurd waarom weet ik niet. De buren waren er in de tussentijd en die gaven de spullen om het ruitje eruit te slaan en vroeg aan de buurjongen of hij gas kon ruiken. Dit was niet zo.

Mijn vriendin belde 112 en kreeg de meldkamer aan de lijn. Wij vertelde wat er gaande was en vroeg allerlei vragen aan ons zoals bij welke psycholoog loopt u zus onder behandeling. Ik vertelde geen idee. Zij vroeg aan ons denkt u dat u zus iets zichzelf heeft aangedaan en mijn vriendin daarop antwoordde JA!

Uiteindelijk hebben wij de meldkamer 9 minuten aan de lijn gehad voordat er actie werd ondernomen.

Toen kwam de politie een auto en motoragent. Wij vertelde het verhaal aan hun en zij gingen met een beuker naar binnen. Daarvoor vertelde ze nog aan ons dat we mee mochten maar op het ergste moesten voorbereiden voor wat we zouden gaan aantreffen. De deur werd ingeslagen de klink vloog eraf en de deur ging open.

Ik rende naar binnen voor de agenten uit en keek de woonkamer nog in en zag niks en rende naar boven en daar hing ze in het trapgat. Wat er toen allemaal gebeurde is met geen pen te beschrijven. Ik tilde haar nog op, maar dat hield ik niet lang vol en waarom ik het deed geen idee. Schreeuwde naar de politie agent snijd het touw door en vang haar op. Ze was al overleden en er kon niks meer gedaan worden.

Mijn vriendin was een klein gedeelte naar binnen gegaan en rende gauw weer naar buiten. Mijn ouders hebben alles via de videodeurbel gehoord.

Mijn zus had een vriend en die was met vrienden weg. Mijn ouders hebben hem ingelicht en die is direct naar huis gebracht door een vriend van hem.

Iedereen was bij ons in huis tot het onderzoek van de politie afgerond was om zeker te weten dat het zelf moord was en niet iets anders. Nog met veel vragen en een gehuil duurt het dan enorm lang. Je gaat jezelf ook dingen verwijten. Je leeft op dat moment in een roes en gaat op de automatische piloot.

Ik ben zelf onder behandeling geweest bij een psycholoog en kreeg zware therapie. Ik heb EMDR en exposure therapie gehad. Om deze traumatische ervaring goed te kunnen verwerken.

Haar afscheidsbriefje:

Als jullie dit lezen ben ik er niet meer

Het spijt me

Ik hou van jullie vergeet mij niet

Liefs

Uiteraard vergeet ik haar nooit!! Het was tenslotte mijn zus waar je bent mee opgegroeid!!

Enige tijd terug ben ik geïnterviewd door Marije Meijer. Zij heeft mijn verhaal heel goed verwoord. Ik denk dat jullie een deel van mijn ervaringen wel zullen herkennen.

Wat kun je nog doen als een dierbare er zelf voor kiest niet meer te leven?

Jenny was boswachter in het Haagse Bos. Ze was sociaal, enthousiast en had een groot rechtvaardigheidsgevoel. Naast haar baan als boswachter was ze maatschappelijk betrokken, deed ze met haar beelden mee aan kunstwedstrijden, maakte een kinderboek en sprak een film in. Wat een ander in een heel leven doet, deed zij in 41 jaar. Jenny besloot zelf uit het leven te stappen. Ze leed aan depressies die elkaar steeds sneller opvolgden. De laatste werd haar fataal. Haar vriend Vincent vond haar.

Voor mijn gevoel leefde ze nog een beetje, alsof ik nog afscheid kon nemen. Maar dat was niet zo. Op dat moment is het alsof er een luik onder je opengaat en je in een diep gat valt. Dit kan niet, dacht ik alleen maar. Hoe je er vervolgens uitkomt is voor iedereen anders. Ik wilde haar een mooi afscheid geven, dat was het enige dat ik nog kon doen. En haar verhaal vertellen. Niemand wist eigenlijk wat er aan de hand was. Wel dat ze slaapproblemen had, maar niet hoe ernstig. Ook haar depressies hield ze verborgen voor haar omgeving. Ik werd een soort ambassadeur van haar. Vertelde iedereen hoe het zat, zodat mensen het zouden begrijpen. Ik wilde dat iedereen op een prettige manier aan haar terug kon denken. Dat gunde ik haar.

Zoeken naar woorden

In het begin was het wel even zoeken. Het is al moeilijk om te vertellen dat iemand er niet meer is. Als je dan ook nog vertelt dat het een eigen keuze was, schrikken mensen heel erg. Dan zijn ze meteen stil en weten ze niet hoe ze moeten reageren. Op die momenten let je heel erg op je woorden. Vooral voor de ander denk ik. Het is niet fijn als iemand zich onprettig voelt bij wat je vertelt. Je bent dan voortdurend aan het aftasten. Hoe reageert de ander? Wat kan ik wel delen en wat niet? Welke woorden kies ik?

Herkenning onder lotgenoten

Als je met mensen praat die hetzelfde hebben meegemaakt, is dat heel anders. Ik ben bij verschillende bijeenkomsten van Slachtofferhulp geweest en merk dat als je onder lotgenoten bent, je meteen stilzwijgend begrip ervaart. En hoewel iedereen er anders mee omgaat, zijn er veel overeenkomsten. Iedereen is heel open. Hoe meer je met mensen praat, hoe meer je herkent. En herkenning zorgt ervoor dat het een plekje krijgt. Het biedt troost. En wat je voelt, is opeens niet gek meer.

Vragen

Als iemand door ziekte of een ongeluk om het leven komt, zijn er vaak weinig vragen. Bij zelfdoding is dat anders. Ik wilde die vragen beantwoorden, wilde vertellen wie Jenny diep vanbinnen was. Ze had in 41 jaar meer gedaan dan de meeste mensen in hun hele leven. Ze beleefde alles heel intens. Haar plezier was intenser, maar haar verdriet ook. Ze zei vaak dat ze niet oud zou worden. Onzin, zei ik dan, we worden samen oud. Maar als je overal zo vol voor gaat, kost dat veel energie. Meer dan je hebt.

Ze heeft alles uit haar leven gehaald. Daardoor kan ik beter accepteren dat ze er niet meer is. Het was klaar. ‘Heb alles gedaan en bereikt wat ik wilde’, schreef ze. Ze had vrede met haar keuze eruit te stappen. Een maand voor ze overleed waren we in Botswana. Toen we daar olifanten zagen, zei ze: ‘ik heb dit al een keer gezien. Alles is een herhaling, een variant op wat ik al heb gezien en meegemaakt. Zo is het ook met de depressies. Als het over is, komt het altijd weer terug. Is dat het waard? Of is het genoeg zo?’ Dat waren de vragen waar zij mee worstelde. Is leven het waard om te wachten tot het zwarte weer komt? Als je alles al hebt gedaan wat je wilde doen? Voor haar was het antwoord ‘nee’. Als ik dat vertel snapt haar omgeving veel beter hoe het heeft kunnen gebeuren.

Beste allemaal,

mijn vriend heeft op 17 maart 2022 een einde aan zijn leven gemaakt. Het ging al een tijdje erg slecht met hem, zware depressie. Begin januari stortte hij helemaal in, werd wanhopig, kon niet meer werken, de dag niet doorkomen en zelfs de zorg voor zijn dochter kon hij eigenlijk niet aan. Hij liep al jaren bij een psychiater en was vorig jaar met medicatie gestopt, veel te abrupt naar mijn idee. Maar achteraf gehoord dat hij tegen de psychiater heeft verteld netjes af te bouwen en dat bleek dus niet zo te zijn. Een zware periode volgde daarna met een helse vakantie met onze vier kinderen bij elkaar. Eind december kreeg ik Corona en heb ik hem 3x huilend aan de telefoon gehad omdat hij zo bang was dat hij mij kwijtraakte. Toen merkte ik wel dit is niet goed. 3 januari stortte hij toen hij weer aan het werk wilde gaan volledig in. Kon zich niet concentreren en was paniekerig en wanhopig. Ik heb hem de hele maand januari in huis genomen met zijn dochter (wij woonden niet samen) in februari kreeg hij te horen dat er hoge schildklier waardes uit een standaard bloedonderzoek waren gekomen. Op dat moment draaide hij helemaal door. Werd echt obsessief met het zoeken naar informatie op internet etc. Bloed werd ondertussen nogmaals onderzocht. De weken die volgden waren hels. Ik heb dagenlang gepraat met hem, meegeweest naar zijn psychiater, geprobeerd hem mee te nemen om dingen te ondernemen. Niks hielp. Hij sloot zich ook compleet van alles en iedereen af. Isoleerde zichzelf en wilde alleen bij mij zijn. Ik werd er inmiddels ook moedeloos en wanhopig van. Toen kreeg hij 16 maart de uitslag van het bloedonderzoek en deze was goed. Ipv opgelucht te zijn voelde hij zich nog slechter. Ik denk dat hij graag een medische oorzaak wilde zodat hij er iets mee kon. Die was er niet en dus lag het volgens hem aan hemzelf. Die avond heb ik nog allerlei dingen besproken over andere therapie en medicatie, waar hij fel op tegen was, hij haatte die pillen..en het vreemde was, nu achteraf, dat hij me wel gelijk gaf. Terwijl hij juist zo anti was. Hij belde me rond 22.35 nog en zei dat ie mijn stem nog even wilde horen en van me hield. Dat was het laatste..

de volgende ochtend kwam ik op mijn werk aan en werd ik gebeld door de politie, die ook al aan mijn deur waren geweest. Vanaf toen is mijn leven in een nachtmerrie veranderd. We zijn nu bijna vier weken na zijn dood en begin nu een beetje besef te krijgen. Ik kan het niet begrijpen..en soms ook wel. Maar je dochter naar school brengen en daarna van een flat van 8 hoog springen is echt niet te bevatten. Gruwelijk hieraan is dat zijn broer 10 jaar geleden exact hetzelfde heeft gedaan, zijn ouders zijn hun beide enige zoons verloren op deze manier.
 

ik voel me doodmoe, echte verdriet dringt nog niet eens door. En het leven gaat gewoon door. Ik heb drie kinderen waarvoor ik moet zorgen en die het ook moeilijk hebben. En ik ben zoekende. Wil alles weten, houvast hebben maar kan het niet vinden..

Ik zou niets liever willen dan naar me ouders toe gaan... Waarom heeft mama mij in de steek gelaten... Ik voel mij zo alleen en leeg. Ook al heb ik een vriend en 2 jonge kindjes waar ik heel veel van hou. Toen ik puber was heb ik vaak gedachtes gehad aan zelfdoding maar heb het nooit gedaan voor mijn ouders, omdat ik wist hoeveel ze van mij hielden. Nu zijn ze er beide niet meer. Me vader overleden aan kanker en die wilde niets liever dan blijven leven en 11 jaar later me moeder aan zelfdoding. Ik weet niet hoe ik verder moet. Heel me verleden is kapot en vind het leven verschikkelijk. Ik heb niemand naast me vriend om mee te praten. Ik wil geen last zijn voor mijn vriend. Iedereen denk je heb een gezin dus zo moeilijk is deze situatie voor jou niet. Ik heb weinig echte steun van familie en vrienden. De psycholoog vond ook wel dat het goed ging. Wat moet ik doen om duidelijk te maken dat het helemaal niet goed gaat. Hetzelfde als me moeder? Dat wil ik mijn kinderen niet aandoen, maar vind leven op dit moment heel erg zwaar. Ik weet niet wat ik moet doen... 

Lieve allemaal, 

Ik heb een hoop van jullie berichten gelezen en heb gezien dat iedereen dezelfde vragen heeft. Toch heb ik de behoefte om mijn eigen verhaal te doen omdat ik hoop dat dit mij zal helpen bij het verwerken van het verlies van mijn lieve, grappige, zorgzame vader. 

Afgelopen oktober ben ik mijn moeder verloren na een ziektebed van 3,5 jaar. Mijn moeder had kanker. Die 3,5 jaar waren een rollercoaster met veel downs en af en toe wat ups. Mijn vader was gestopt met werken en heeft de laatste jaren van mijn moeders leven met heel veel liefde voor haar gezorgd. Mijn ouders zijn altijd onafscheidelijk geweest en hun liefde bleek wel uit hoe zij samen de ziekte van mijn moeder droegen. Mijn vader stond altijd direct klaar als mijn moeder ook maar een kik gaf. Samen hebben zij ondanks de ziekte van mijn moeder toch ook nog een fijn leven gehad die 3,5 jaar. 

Afgelopen oktober sloeg dat om, mijn moeder overleed. Al toen duidelijk werd dat de behandelingen van mijn moeder stopten begonnen mijn zorgen om mijn vader. Hoe moest dat nou, mijn vader zonder mijn moeder? Toen het zo ver was, namen deze alleen nog maar toe. Ik heb na het overlijden van mijn moeder ongeveer een maand bij mijn vader gewoond. Mijn relatie liep niet lekker door het rouwen om mijn moeder en de zorgen om mijn vader. Bij mijn vader was ik van harte welkom en eigenlijk wilde ik op dat moment ook nergens anders zijn dan bij hem. 

We hebben toen veel gepraat over mijn moeder en onze gevoelens. We konden elkaar op die manier helpen en dat was erg fijn. Mijn ouders hielden wel van drankje en dit was altijd hun manier geweest om hun zorgen te vergeten. Ik vond het lastig om te zien dat mijn vader iedere avond veel dronk om het gemis van mijn moeder te vergeten. Hij had geen kwade dronk hoor, maar ik vond het gewoon erg lastig om dan in zijn buurt te zijn. Dat is de reden dat ik uiteindelijk weer terug ben gaan wonen bij mijn vriend. 

Ik werkte thuis (coronabeleid) en om te zorgen dat m'n relatie niet weer misliep omdat ik teveel thuis zou zitten, richtte mijn vader een van de kamers bij hem thuis in als mijn kantoor. Zo kon ik bij hem werken en bij m'n vriend wonen. Ik was dus zo'n 3-4x per week bij m'n vader aan het werk, at zeker 1x per week bij hem en in het weekend zag ik hem ook nog regelmatig. En zo ging dat de afgelopen maanden. 

2 weken voor het overlijden van mijn vader dacht ik nog, volgens mij komen wij er wel. Ik voelde mij wat beter, mijn broer ook en mijn vader volgens mij ook. Hij had een nieuwe motor gekocht, een nieuwe baan gevonden waar hij erg enthousiast over was, een vakantie geboekt en leek zijn sociale leven een beetje op te kunnen pakken. 

Een week voor het overlijden van mijn vader heeft hij de hond moeten laten inslapen (op een vrijdag). De hond was dol op mijn moeder en zij op hem dus dat hij ook dit stukje van mijn moeder moest laten gaan viel hem erg zwaar. Ik was helaas op dat moment ziek. Ik ben wel bij het afscheid van de hond geweest, maar kon daarna minder bij mijn vader zijn omdat ik ziek was. Mijn vader werd later die week ook ziek (corona) en had flink koorts. Ik heb geprobeerd om voor hem te zorgen, maar omdat ik ook ziek was ging dat helemaal nergens over. Toch ben ik nog op dinsdag, woensdag en donderdag een paar uur bij hem geweest. Hij had zijn bed eerder die week weer naar de oude slaapkamer van mijn ouders verplaatst op zolder en ik had het er toen nog over met hem of dat niet enorm zwaar was. De hele kamer straalde namelijk mijn moeder uit. Dat was zo, gaf hij aan. 

Op de bewuste vrijdag (anderhalve week geleden) ben ik niet bij hem geweest. Ik had namelijk bedacht dat ik even goed moest uitzieken zodat ik het weekend hopelijk wat meer energie zou hebben. We hebben in de ochtend nog gebeld en toen klonk hij erg zwaarmoedig. Ik dacht dat dit gewoon lag aan het feit dat hij ziek was en weer koorts had gehad. Ik had de dag ervoor soep voor hem gemaakt en probeerde hem aan de telefoon over te halen die soep te gaan eten omdat als hij niet zou eten hij zich waarschijnlijk alleen maar slechter zou voelen. Dat was de laatste keer dat ik hem sprak. 

Mijn broer is in de middag nog langs geweest om iets op te halen en mijn oma heeft die avond nog even met hem geappt over hoe het met hem ging. 

De volgende middag (zaterdag) kreeg ik geen contact met hem, wat raar was want hij reageerde altijd erg snel. Begin van de avond heb ik mijn broer gebeld die bij hem in de straat woonde om te vragen of hij even bij hem kon gaan kijken. Hij was immers ziek, dus ik dacht dat hij misschien wel zo ziek was dat hij naar het ziekenhuis moest oid. Mijn broer heeft mijn vader gevonden, hij was zelf uit het leven gestapt. 

Hij had een afscheidsbrief geschreven waarin hij ons bedankte voor alles wat we voor hem hadden gedaan, maar dat het leven voor hem zonder mijn moeder niet meer voor hem hoefde. Hij was er klaar mee en ging weer naar haar toe. 

Mijn moeder verliezen was pijnlijk, maar mijn vader verliezen is nog veel pijnlijker. Bij m'n moeder zagen we het aankomen en konden we afscheid nemen. Daarnaast was m'n vader er nog om op terug te vallen. Na het overlijden van mijn moeder waren mijn vader en ik erg close geworden. Het verliezen van mijn vader breekt mijn hart momenteel iedere dag opnieuw in duizend stukjes. Ik mis hem echt ontzettend erg.

De "had ik maar" vragen spoken regelmatig door mijn hoofd...

- was ik maar ook die bewuste vrijdag naar hem toe gegaan.

- had ik maar eerder met hem afgesproken voor dat weekend zodat hij weer iets had om naar uit te kijken.

- was ik die week maar bij hem gaan wonen zodat hij niet alleen was terwijl hij ziek was. 

- hadden we de hond maar een paar weken later in laten slapen

- had ik maar meer aandacht besteed die week aan zijn verdriet over het verlies van de hond

- had ik hem maar verteld hoeveel ik om hem gaf en van hem hield

Enz. enz. 

Ik weet dat ze geen zin hebben, maar het lukt me (nog) niet om ze uit te zetten. Nogmaals, ik hoop dat het delen van mijn verhaal mij zal helpen

Mijn hele leven is best “bewogen” geweest, al druk ik dat dan nog zachtjes uit. Ik kom uit een gebroken gezin, waarbij veiligheid of je veilig voelen niet altijd van zelfsprekend was. Ik heb op jonge leeftijd dingen meegemaakt die je als jong kind niet zou moeten meemaken of eigenlijk als mens überhaupt niet! Armoede, geweld, (emotionele) verwaarlozing, zelfdoding, (seksueel) misbruik. Dit laatste heeft mij doen besluiten om op 15 jarige leeftijd een abortus te ondergaan en door nog een grensoverschrijdende ervaring daarna, heb ik doen beseffen dat ik “het roer om” moest gooien.

Dit alles heeft dus een behoorlijke impact gehad, maar dat is er pas later uitgekomen. Ik had helaas niet de steun van mijn eigen familie en dat weerhield me ook om het te bespreken met anderen, ik deed het wel alleen, was mijn naïeve gedachte. Pijn, verdriet, boosheid (vooral op mezelf) , schaamte, schuldgevoelens etc….. Ik wilde het allemaal niet voelen en stopte het vakkundig weg met als “dooddoener” dat ik niet moest zeuren en dat het altijd erger kon! Ik heb nog wel een poging gewaagd voor professionele hulp, maar die sloot niet aan bij mijn behoeften en ik besloot het “achter te me te laten” en verder te gaan.

Ik had op jonge leeftijd al heel “wat levenservaring” en ik had ondertussen ook allerlei overlevingsstrategieën ontwikkeld. Ik ging werken in verschillende maatschappelijke beroepen zoals o.a beveiliging, politie en de (jeugd)zorg. Waar ik ook weer in aanraking kwam met soortgelijke levenservaringen. Ik ging ook steeds méér werken om maar niet te hoeven voelen, maar uiteindelijk hield ik dat niet meer vol, ik was OP! Fysiek, maar ook mentaal en zocht uiteindelijk hulp, professionele hulp. Dit keer sloot deze wel aan bij mijn behoefte.

Wat mij daarnaast ook heel veel heeft geholpen om te helen en/of te herstellen is mijn maatschappelijke verantwoordelijkheid in de beroepen die ik deed, maar ook mijn diverse vormen van vrijwilligerswerk. Door te luisteren en te delen met lotgenoten, het praten met professionals en te delen met liefdevolle en respectvolle vrienden, voelde ik me steeds meer in mijn kracht staan en op weg naar herstel. Ik voelde me gehoord en (h)erkend. En ik ervaar eindelijk vooral rust! En dat is iets wat ik ook wil delen met anderen omdat het ook mij heeft geholpen.

Ik weet zelf hoe fijn het kan zijn als er echt iemand naar je luistert na ingrijpende gebeurtenissen. Je dan ook echt gehoord voelen en niet veroordeeld worden is dan van groot belang en werkt ook helend. Het lijkt misschien soms als een donkere tunnel zonder licht of uitgang…. Maar die is er uiteindelijk wel! Dit alles heeft er toe geleid dat ik een toegevoegde waarde zie in het lotgenoten contact en wil daarom ook ambassadeur worden.

Als iemand een einde aan zijn leven maakt, komt dat voor nabestaanden vaak als een grote schok. Het plotselinge verlies kan veel vragen oproepen. Dat kan een heftige ervaring zijn, die vaak moeilijk te verwerken is. Wij geven je graag advies over hoe je kunt omgaan met de gevolgen.

De publicatie 'Als je iemand verliest door zelfdoding' geeft praktische tips, advies over omgaan met verlies en een overzicht van plekken waar je terecht kunt met je verhaal (zoals hier in deze community). Onder meer 113 Zelfmoordpreventie en Slachtofferhulp Nederland zijn bij de brochure betrokken.

Klik hier om naar de Handreiking na suicide te gaan.

Mijn lieve L is 7 december 2021 uit het leven gestapt, na een jarenlange worsteling met zichzelf.

We waren samen sinds 2001, in 2004 getrouwd en samen een kind gekregen, M. L was ongelooflijk levenslustig, vitaal, optimistisch, opbeurend, grappig, sociaal, creatief. Ze kende heel veel mensen en heel veel mensen kenden haar. Had belangstelling voor ieders verhaal. Ik had nog nooit iemand zoals zij ontmoet en viel meteen voor haar. Ze was gezinshulpverlener en enorm gedreven in haar werk. Kreeg ook heel veel waardering van de gezinnen waar ze mee werkte, en  van collega's. 

Toch had ze innerlijk een onzekerheid die niemand zag. en ze had angsten. Paniekaanvallen, vaak middenin de nacht, het gevoel dat ze stikte . In de tijd dat we samen waren is ze een paar keer overspannen thuis geweest. Haar gezinssituatie thuis was onveilig, met een autoritaire vader die alcoholist was en een moeder die haar niet steunde. Ze deed veel om haar verleden te verwerken, therapieën, zelfhulpboeken, allerlei methoden, oefeningen, geleide meditaties, noem maar op. Ze was enorm rusteloos en altijd bezig. Ook in huis, het was nooit goed, altijd moesten dingen weer anders. Ze was niet makkelijk voor zichzelf maar ook niet voor mij en onze dochter. Ik hield zielsveel van haar maar ik liep vaak op mijn tenen. Ze kon onredelijk zijn en driftig.  We hadden ook meerdere relatiecrisissen en zijn ook in relatietherapie geweest. Zelf raakte ik óók overspannen en ik had professionele hulp om daar uit te komen. In 2018 maakte ze bekend dat ze wilde scheiden. Ik vond dat moeilijk maar tegelijkertijd was er ook een soort opluchting. 

Ik verhuisde naar een appartement en M woonde de ene week bij mij, de andere week bij L. Tot mijn verbazing merkte ik dat het apart wonen mij goed deed. Maar met L ging het na de scheiding steeds slechter. 

Eind 2019 ging het zo slecht dat ze (vrijwillig) werd opgenomen. Ze sliep bijna niet meer, was enorm traag in haar denken en handelen, wat helemaal niet bij haar paste, had woordvindingsproblemen, vergat  dingen, raakte dingen kwijt, kon zich niet concentreren. In 2015 had ze ook een ongeval gehad met een flinke hersenschudding en daarna is ze nooit meer helemaal de oude geworden. Mogelijk was er ook niet-aangeboren-hersenletsel daardoor, maar dat is nooit bewezen (lukte ook niet want allerlei aanvragen daarvoor werden keer op keer afgewezen, maar dat is weer een verhaal apart) . Ze viel uit op haar werk en integreren lukte niet meer.

De opname op de PAAZ bracht wat stabilisatie op gebied van slapen, maar meer ook niet. Haar stemming verbeterde niet, meerdere antidepressiva geprobeerd, telkens wachten of het aanslaat, de tijd tikte maar door. Haar behandelaar, een psychiater/psychotherapeut bij wie ze sinds 2017 schematherapie had gehad, wist het ook niet meer. 

Uiteindelijk een weer een ander middel,  dat leek aan te slaan. Ineens een enorme omslag. Energiek, druk, vol enthousiasme over nieuwe projecten die ze aanpakte. ze begon een eigen bedrijfje, werd klusvrouw. Voor mijn gevoel klopte het niet - vond haar té - maar toen ik een keer mijn zorgen daarover uitte, werd ze boos. 

We hebben elkaar ondanks de scheiding nooit helemaal losgelaten - ze sprak ook uit dat ze spijt had van de scheiding. We begonnen weer een relatie, maar ik wilde wel apart blijven wonen. 

Na de zomer van 2021 was er weer een omslag. Het vuur was verdwenen. Haar scherpte was weg. Ik vond haar die laatste maanden vooral heel erg lief. ook met M had ze geen conflicten meer. Het ging slechter, medicatie werd weer opgehoogd. De laatste paar weken leek het weer beter te gaan, ze ging weer hardlopen, en we zouden ook weer gaan samenwonen, maakten allerlei plannen.

op 6 december was ze s avonds nog bij me, we keken tv, dronken een wijntje, ze stelde voor de volgende dag samen inkopen te gaan doen voor kerst. we hielden elkaar vast, zeiden dat we van elkaar hielden, en 'tot morgen, we appen nog wel over de exacte tijd' .

Maar de volgende dag kwam er geen antwoord meer op mijn appjes. Ik ben met bonkend hart - ineens voelde ik dat het helemaal mis was - naar haar huis gefietst en heb haar gevonden. Verschrikkelijk. 

Mijn geliefde heeft op 06 februari 2022 zelf een einde gemaakt aan zijn mooie leven, wij waren bijna 8 jaar bij elkaar en hij zou deze maand 28 jaar geworden zijn. Hij was daarvoor een half jaar mentaal erg ziek en ik heb gezien hoe moeilijk hij het had. We hebben van alles geprobeerd om hem te helpen, wat helaas niet mocht baten. Ik heb gelukkig wel het gevoel dat ik het accepteer wat hij gedaan heeft, ik heb hem zó zien lijden en op dat vlak ben ik blij dat hij zijn rust gevonden heeft. Maar wat is het gemis en de leegte groot, onbeschrijflijk groot... Ondanks alle steun en liefde om mij heen, zijn er alsnog zoveel momenten dat ik mij eenzaam voel. Hij was mijn leven, we deden veel dingen samen en nu voelt het zo eenzaam om zonder hem in dit huis te leven, alleen te eten, alleen de nachten te spenderen... Ik kan nog niet denken aan hoe het verder moet, aan een toekomst zonder hem. Ik heb soms zelf het gevoel niet meer verder te willen op deze manier... Het doet goed om jullie verhalen te lezen, ook al is het moeilijk om zoveel pijn van iedereen op 1 forum te zien. Zoveel mensen die dezelfde pijn voelen, maar mooi dat we deze pijn ook samen kunnen delen. Ik wil iedereen heel veel sterkte wensen en ik hoop op een live bijeenkomst waarbij we onze verhalen kunnen delen en elkaar daarin kunnen steunen.