Je eigen weg vinden

Het leven voelt als lijden. De grote momenten volgen elkaar in rap tempo op. Verjaardagen, feestdagen en dat zijn nog de momenten waarvan je weet dat ze er aan komen en waarop je je enigzins kan voorbereiden. Dat ze nu zoveel mist, maakt mij verdrietig. Al raken de kleine momenten van gemis mij meer.

In alles wil ik haar vast houden. Ik draag haar truien en schoenen, heb een fotoboek gemaakt met al onze foto’s en heb van een kaartje die ze voor mij schreef in Januari een klein gedeelte in haar handschrift nu laten tatoeëren.

Heb constant dat ik nu graag aan haar zou willen vragen van hoe zou je dit doen, wat is jouw mening, wat denk jij hiervan, wat is het beste of wat vind je dat ik moet doen.

En ben constant bezig met hoe maak ik haar trots. 

Mijn dromen waren gericht op een ons, een wij, een samen oud. Nu moet ik het leven alleen doen. Hoe vinden jullie je eigen weg weer in het leven?