bijna 2 jaar geleden nu
hoi ik ben angela .en wil even mn verhaal kwijt en vind t lastig hierover te praten ..teminste thuis en tegen iedereen is t lastig .de broer van mijn man ( mijn zwager dus ) heeft nu bijna 2 jaar geleden ( vaderdag ) plotseling zelfmoord gepleegd door middel van overdosis pillen .mijn man en ik hebben m gevonden .hoe ..daar wil ik niet over wijden maar was voor ons een heel heftige gebeurtenis ,dat altijd in ons geheugen gegriefd zit .voor mijn man zeker .hij wil er nog steeds niet over praten .ligt elke dag vroeg op bed.en heeft zijn sociale omgeving een stuk kleiner gemaakt .ik zit veel alleen s avonds en dat vind ik nog steeds erg lastig.en weet niet hoe ik er mee om moet gaan ..er wordt bij ons thuis nooit erover gepraat ..omdat hij dat niet wil ...dus doe ik dat ook niet .maar voel me op veel vlakken daar zeer verdrietig en eenzaam daardoor .heb genoeg vriendinnen en alles er omheen waar ik mn ei kwijt kan maar toch blijft t knagen .voel me op vele momenten boos en neerslachtig door alles wat er is gebeurd ,waarom toch ? waarom heeft ie t gedaan .?en ook ons leven echt overhoop gehaald ..dat zijn vragen waar we nooit een antwoord op zullen krijgen ..en dat vinden we verdomd lastig .ik weet op dit moment ook niet goed wat ik er mee moet .ze zeggen allemaal dat we t een plekje moet geven ..maar dat is ..en blijft verdomd lastig ...
6 Reacties
Goed dat je je verhaal deelt. Ik kan me goed voorstellen dat je met veel vragen zit en dat het eenzaam voelt omdat je er thuis niet over kunt praten. Ondanks dat mijn verhaal anders is dan dat van jou, herken ik je eenzaamheid. Veel mensen vinden het lastig vinden om over het overlijden door zelfdoding te praten. Voor mij voelt het altijd ingewikkeld wanneer mensen zeggen dat je het een plekje moet geven. Want wat is dat, een plekje geven? Voor mij voelt rouwen als soms ontzettend heftig en op andere momenten is het meer op de achtergrond. Daarbij gaat dat bij mij ook gepaard met allemaal emoties. Verdriet, soms boosheid maar ook blijdschap over de fijne herinneringen.
Hoe is het voor jou als mensen tegen jou zeggen dat je het een plekje moet geven? Welke gevoelens loop je het meest tegenaan rondom het overlijden van je zwager?
bedankt voor je reactie .dat doet me goed .tja ik denk dat ieder hier zijn eigen verhaal heeft en veel hetzelfde ..ondervinden .mijn zwager was onze beste vriend ,hij was er altijd voor ons en was veel bij ons in huis aanwezig ,en we voelden ons daar prettig bij .maar zoals we ondervonden hebben was dat bij hem dus anders .en heeft ie een andere weg gekozen .voor naaste en vrienden is het ook lastig te begrijpen hoe je je af en toe voelt.en het gesprek daarover ...lastig voor hun is om over te praten .en dat begrijp ik volkomen .maar dat zijn wel de meest vertrouwde ( vooral mn vriendinnen ) waar ik me open stel .maar die zeggen dan ..ga er op uit ..doe leuke dingen met ons en probeer er niet in te hangen ..dat klopt ook en hebben ze gelijk in .en doen we dan ook ...maar .zet mn pokerface op en ga verder ,maar er zijn momenten dat mn pokerface anders staat ...en als ik dat laat blijken zeggen ze dus .t heeft tijd nodig en je moet t een plekje geven ..een plekje geven ..wat betekend dat nou .het maakt me zeer verdrietig en boos en kan dan in huilen uitbarsten als mensen dat zeggen ,en ontwijk dan ook meer om er over te praten en ..echt t achterste van de tong te laten zien ..het is ook zo maar ..ik denk dat t voor hun makkelijker is om dan van het gesprek af te zijn .maar voor mij en thuis wordt t steeds moelijker .en hou je dus maar stil ..
Als ik je verhaal lees dan komt bij mij een gevoel op dat je sterke gevoelens van verdriet ervaart, waarmee je er op dit moment met praten met naasten niet uit komt. Klopt dat?
Ik hoop dat je deze online community als helpend ervaart. Heb je naast je verhaal kwijt kunnen nog ergens anders behoefte aan?
Groet van
Stefan
Ik kan me goed voorstellen dat dit lastig is voor je. Fijn ook om te horen dat je dan met deze lotgenotengroep een plek hebt waar je op momenten dat je het nodig hebt je ei kwijt kan! Zeker omdat het rouwen zo grillig verloopt. Ik kan me ook goed voorstellen dat het voor jou dan soms fijn is om toe te mogen geven dat je verdriet & boosheid e.d. er zijn. Wat me lastig lijkt is het gevoel te hebben dat je dezelfde persoon dient te blijven als voor het verlies. Mijn eigen ervaring heeft me wel veranderd op sommige vlakken. Voor mij was het wel helpend dat gevoelens die ontstonden er mochten zijn.
Heb je hierbij ook nog andere hulpbronnen aangesproken (bv een lotgenotengroep, rouwbegegeleiding oid?)
Met groet van
Stefan
Misschien toch een idee om lotgenoten te vinden. Om misschien niet zo eenzaam je te voelen. Er zijn meer mensen met dit verhaal. Er zijn facebookgroepen voor nabestaanden.
En misschien dat je man hier toch ook open voor staat. Zo verder te leven lijkt me heel zwaar. Ik hoop dat je iets vindt om het lichter te maken.