Achterblijven met zoveel gevoel

Beste Manon,

Veel vragen. Heel herkenbaar, die had ik kort na het afscheid van mijn vriendin ook. De eerste maanden zijn een soort achtbaan. Daarna kwam er bij mij pas echt plaats voor rust. Op de meeste vragen zullen geen antwoorden komen. Ook dat heb ik leren accepteren.

Of we er genoeg zijn geweest voor degene die we verloren hebben? Inmiddels besef ik hoe belangrijk we juist zijn geweest voor onze geliefden. Hoeveel steun iedereen gegeven heeft. Dat beseffen we vaak niet genoeg denk ik. En met alle wil van wereld, hebben we het blijkbaar niet kunnen voorkomen. Er was iets dat sterker was dan wij.

Groeten, Vincent

Herkenbaar, en een terugkerend gevoel. Het is 4 maanden geleden. Maar ik heb nog steeds het idee dat ik mij meer moet openstellen naar andere om te luisteren naar ze en te kijken waar ik kan helpen. Zodat ik tegen mijzelf kan zeggen. Ik heb er alles aan gedaan om er voor iemand te zijn.

Dat iemand de keuze heeft gemaakt om er mee te stoppen, doet pijn. Die pijn zal naar mijn idee niet meer verdwijnen.

Maar ik heb ondertussen wel geaccepteerd, dat ook ik niet iedereen kan helpen, ik kan niet alle last van de wereld dragen, ik heb de keuze die hij heeft gemaakt niet kunnen veranderen, zoveel mensen voor mij hadden het ook al geprobeerd.

Het enige wat ik kan doen en iedereen die hier mee te maken heeft gehad. Is er over praten er voor elkaar zijn, zowel voor de mensen die het hebben meegemaakt als de mensen met de duistere gedachten.

Laten we er voor elkaar zijn.

Lieve Manon,

Ik voel nog zo met je mee, al is het ruim 4,5 jaar geleden dat mijn zoon van 16 jaar het leven heft verlaten. Een goedlachse jongen, leuke vrienden, naar mijn idee een heel beschermde goede jeugd. Het enige is denk ik zijn enorme slimheid gecombineerd met een conflictje. Altijd anderen geholpen op school. En waarschijnlijk is er een heel gedachtenspinsel op gang gekomen, maar het blijft gissen. En ook voor jou zal dat het geval zijn. Je gaat je eigen verhaal maken. En je gaat alles opeens anders interpreteren. En vooral met de vraag "waarom heb ik het niet goed gezien en ingeschat? ". Helaas is dat zo voor ons achterblijvers.
Het enige wat mij erg heeft geholpen is lotgenoten te vinden en te zien dat dit ook allen aardige goedwillige mensen waren. En te merken dat mensen mij ook waarderen, om iets weer beter naar mijzelf te kijken. Want wat voelde ik me een slechte moeder. Daarnaast had ik het geluk dat mijn andere zoon meteen tegen mij zei "mama, jij bent altijd een heel lieve moeder voor ons geweest'. Soms moet ik het weer even uit zijn mond horen, om echt te voelen dat dit zo was, want ik heb mezelf ook heel erg neergesabeld.
Ik zou je willen gunnen dat jij dat niet met jezelf doet. Soms knakken de kwetsbaarsten, maar laten we hopen en proberen te voorkomen dat in de toekomst ze dan niet deze weg bewandelen.

Lieve Manon, Ze hield van je. Je had haar niet kunnen redden. Er is al vroeg een zaadje gepland. Hier had je haar niet van af kunnen houden. Echt niet, dat geloof ik. Hoe liefdevol zorgzaam je ook kon zijn je had haar hier niet van af kunnen houden. En schuldgevoel? In elke relatie heb je wel conflikten en die los je samen op en het is normaal.
Toen mijn man een einde aan zijn leven maakte december 2023 hadden we smorgens een onenigheid over de hond uit laten. En ik was snauwerig omdat hij zo lang werk had met zijn ochtendritueel en ik had haast omdat het eerste kerstdag was en zijn moeder zou komen en onze kinderen. ik ging met de hond wandelen en bij terugkomst was hij weg en drie uur later hebben ze hem gevonden in het bos. Ik ben nu een jaar en 5 maanden verder. Ook ik voelde mij schuldig over alles. En ook vele vragen. Hoe ik het voorkomen had kunnen worden. Nu weet ik met veel hulp van psychotherapeut enz enz. Ik dit nooit had kunnen voorkomen. Hopelijk steunt mijn verhaal je een beetje. Wat je nu kunt doen is goed voor jezelf zorgen en dit zware proces de tijd geven. Lieve meid sterkte