De stap naar vrijheid
Voor mij is alles nog heel dichtbij. Vier weken geleden heeft mijn man zijn stap naar de vrijheid gezet. Hij maakte een einde aan zijn leven. Verstikt door wanhoop. Acht maanden zat hij in een depressieve periode waar weinig uitzicht was op verbetering. Een eerder depressie, 18 jaar geleden, was hij te boven gekomen maar deze keer was het anders. Net een jaar met pensioen en alles goed voor mekaar. We hadden een heel fijn leven samen. Toch bracht een gebeurtenis hem aan het wankelen, twijfelen over hemzelf, de toekomst, het verleden. Hij kon dat denken ondanks medicatie en behandeling niet stoppen, draaien of keren. Als partner kan je zo weinig doen, ja er zijn…. Toen zijn broer zes weken geleden zeer plotseling overleed kon hij dat niet meer incasseren. Dit was te groot, dit was de limit.
Ik leef van dag tot dag met hele lieve mensen om mij heen. Maar wat is dit niet te bevatten en heftig. Ik probeer me te focussen op de dagelijkse dingen maar de pijn kan echt ondraaglijk zijn. Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Waarom heeft hij zoveel alleen gedaan, gedacht en verwerkt? En is hij zo helemaal vastgelopen ondanks onze mooie vooruitzichten. In gesprek met zijn behandelaars probeer ik het enigszins te begrijpen maar ook voor hen is het moeilijk. Heb geen idee hoe mijn leven verder zal gaan, hoe doe je dat? Ben vooral met overleven bezig net als jullie. Ga ik weer echt vreugde ervaren en genieten van al het moois alleen?
9 Reacties