De stap naar vrijheid
Voor mij is alles nog heel dichtbij. Vier weken geleden heeft mijn man zijn stap naar de vrijheid gezet. Hij maakte een einde aan zijn leven. Verstikt door wanhoop. Acht maanden zat hij in een depressieve periode waar weinig uitzicht was op verbetering. Een eerder depressie, 18 jaar geleden, was hij te boven gekomen maar deze keer was het anders. Net een jaar met pensioen en alles goed voor mekaar. We hadden een heel fijn leven samen. Toch bracht een gebeurtenis hem aan het wankelen, twijfelen over hemzelf, de toekomst, het verleden. Hij kon dat denken ondanks medicatie en behandeling niet stoppen, draaien of keren. Als partner kan je zo weinig doen, ja er zijn…. Toen zijn broer zes weken geleden zeer plotseling overleed kon hij dat niet meer incasseren. Dit was te groot, dit was de limit.
Ik leef van dag tot dag met hele lieve mensen om mij heen. Maar wat is dit niet te bevatten en heftig. Ik probeer me te focussen op de dagelijkse dingen maar de pijn kan echt ondraaglijk zijn. Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Waarom heeft hij zoveel alleen gedaan, gedacht en verwerkt? En is hij zo helemaal vastgelopen ondanks onze mooie vooruitzichten. In gesprek met zijn behandelaars probeer ik het enigszins te begrijpen maar ook voor hen is het moeilijk. Heb geen idee hoe mijn leven verder zal gaan, hoe doe je dat? Ben vooral met overleven bezig net als jullie. Ga ik weer echt vreugde ervaren en genieten van al het moois alleen?
9 Reacties
Mijn echtgenoot was ook 20 jaar geleden depressief. Er boven op gekomen. Ik wist niet dat het nog speelde. Plotseling stortte hij in. 2 weken crisisdienst. Maar hij was al te ver weg. Ik kon niets meer doen en kwam ook niet meer bij hem binnen.
Ik moest het hem zelf laten doen van de crisdienst. Zagen ook de ernst niet in. Ik ben weg gegaan op hun advies. En toen ik terug kwam vond ik hem thuis opgehangen aan de trap op 10 maart 2024.
Ik ben mezelf kwijt.
Jullie ook veel sterkte.
Heel veel sterkte Helena, Ook ik zit er midden in mijn man ook bijna met pensioen heeft afgelopen kerst een einde aan zijn leven gemaakt. Ook hij was erg somber. Ik probeer nu elke dag een beetje te wandelen en ook lees ik over zelfdoding ik wil het ook kunnen begrijpen. Ook heb ik een bloemetje gelegd bij de plek waar hij tot zijn einde is gekomen. Dat heeft mij wel goed gedaan. Ook heb ik therapie genomen omdat ik hier wel uit wil komen al is het alleen maar voor mijn kinderen. Ik hoop voor jou dat je de kracht hebt om voor jezelf een weg te vinden in het verwerken. Het is heel verschrikkelijk wat er is gebeurt. Maar zo te lezen ben je een hele lieve geduldige vrouw voor hem geweest en mischien heb je het kunnen rekken al meerder jaren. Dat het niet eerder is gebeurt. Zorg goed voor jezelf! Ik vind je een hele lieve trouwe vrouw. En hoop dat de pijn in de tijd minder zal worden. Lieve groet, Anja
Groetjes van Helena
Allereerst heel veel sterkte met dit nog zo verse verlies. Voor mij waren de eerste maanden een enorm achtbaan. Jij zal dat voorlopig waarschijnlijk ook nog wel zo ervaren denk ik.
Mijn vriendin nam ruim vier jaar geleden afscheid. Nog altijd mis ik haar enorm, maar de mooie herinneringen overheersen. Dat heeft zeker tijd nodig gehad.
Hoe ik ermee om ben gegaan? Ik ben het verdriet nadrukkelijk niet uit de weg gegaan. Kort na haar overlijden heb ik tien foto's geprint en opgehangen. Foto's van heel gelukkige momenten. Als ik ernaar keek, sprongen de tranen in mijn ogen, maar was ik ook weer even terug bij dat moment. De tranen werden hierdoor gemengd met een lach.
Verder heb ik een heel klein notitieboekje gekocht, waarin in lukraak alle herinneringen aan haar ben op gaan schrijven. Het zat altijd in mijn zak. Zo wist ik zeker dat ik de herinneringen niet zou vergeten.
Het rouwen ging met pieken en dalen. Ik heb het echt de tijd moeten geven. Haast je vooral niet. Ik zag het als compliment voor haar dat ik zo'n verdriet had. En dat is het toch eigenlijk ook?
Wat het is dat iemand zo'n stap zet? Ik denk dat we het nooit zullen begrijpen. Zo'n depressie is zoiets raars. In het leven van mijn vriendin was ook niet veel mis. Behalve dat. Ik zie het als een ziekte met heel nare gevolgen.
Je zegt dat je als partner weinig kunt doen. Maar door er te zijn ben je enorme steun voor hem geweest he? Dat mag je niet onderschatten hoor.
Ik wens je heel veel sterkte in deze moeilijke tijd. Bij mij kwam de vreugde ook weer. Het begint met de kleine dingen.
Groeten,
Vincent
Tijd is mijn beste vriend.
lieve groet, Helena
Zo kort nog maar. Je zit nog helemaal op de woeste zee met het fundament vast onder je vandaan gestoten.
Mij heeft het meeste geholpen om lotgenoten rondom me heen te verzamelen . Samen verder in dit geamputeerde bestaan. De wond is groot en zal misschien een beetje dichtgaan, maar iets kleins kan het open scheuren. Neem vooral de tijd, verwacht niets van jezelf en je omgeving en dan zal je je na verloop van tijd weer iets sterker voelen en ruimte ervaren om een nieuwe glans op deze dofheid aan te brengen. Veel kracht gewenst maar dit plotse verlies