Waarom?
Hallo,
Dit is heel snel, dat weet ik. Afgelopen week heeft mijn vader zijn leven beëindigd. Het was heel plotseling voor ons. Mijn moeder heeft hem gevonden in de gang. Hoewel we zagen dat hij diep in de put zat, leek hij erg bang voor de dood. Zo heeft hij zelfs een keer 112 gebeld, omdat hij dacht dat hij dood zou gaan. Ook was hij net pas begonnen met therapie en medicatie. We weten eigenlijk wel zeker dat hij een diagnose had. Maar dit heeft hij nooit een kans gegeven. Zijn zelfbeeld was heel laag op het einde. Maar op de laatste avond waren we allemaal samen en leek het beter te gaan met hem. Daarom hadden we dit niet verwacht.
Zijn laatste woorden waren dat hij ons leven had verkloot, en dat hij van ons hield. Mijn vader was de liefste man op aarde en deed alles voor ons. Tenminste waar hij kon. Maar vechten voor ons, om zichzelf te redden, kon hij niet.
Zelf ben ik 24, en woon ik niet meer thuis. Maar kwam er wel nog regelmatig.
Ik weet uit verhalen dat het tijd nodig heeft, maar ik kan alle tips gebruiken die jullie hebben. Hoe ga je verder met al die vragen?
Waarom hij ons achter heeft gelaten, en waarom hij niet gevochten heeft
Hoe kun je ooit weer slapen en niet blijven piekeren?
Alle tips hoe ik zo goed mogelijk kan aanpakken heb ik nodig. En gewoon steun van mensen die weten hoe het voelt.
Alles is welkom
Liefs
4 Reacties
Wat ontzettend kut voor jou en je familie 😔. Zelf is mijn vader bijna 3 jaar geleden uit het leven gestapt, en er zijn nog steeds veel momenten waarop het niet te bevatten is.
In het eerste half jaar/jaar, was het voor mij een gekkenhuis. Elke dag was ik ermee bezig. Wakker worden was altijd met de gedachte: mijn vader is dood, en dan vanaf daar alle vragen die er bij komen kijken en dan de dag overleven.
Heel langzaam is dit weggezakt en word ik niet elke dag meer zo wakker. Langzaam dacht ik ook dat het beter ging, maar dat bleek anders.
Steeds lijkt het iets beter te gaan, en dan ga ik keihard weer onderuit. Uiteindelijk zijn dat mijn eigen verwachtingen die me de das omdoen.
Mijn tip hier is: waardeer de momenten dat je je iets beter voelt, maar ga er niet vanuit dat het over is. Dan is de teleurstelling niet zo groot als het weer wat slechter gaat.
Het verdriet, de boosheid, de machteloosheid… het komt in golfbewegingen. En op de gekste momenten kan die golf ineens opkomen.
Zelf heb ik ook 6 live bijeenkomsten gevolgd van Slachtofferhulp, met mensen die ook een ouder verloren hebben. Ik was hier binnen 3 maanden al mee gestart, en dit heeft zeker geholpen!
Eén keer in de 2 weken heb je volle aandacht voor je vader + mensen die naar je willen luisteren, en dat is HEEL waardevol in deze tijd.
Na 3 jaar heb ik nog steeds onbeantwoorde vragen, maar ik merk dat die antwoorden minder belangrijk worden. Met antwoorden komen meer vragen – en uiteindelijk geloof ik dat dit een wanhoopsdaad is waar antwoorden tekortschieten.
In jouw vraag ‘Waarom hij niet gevochten heeft’, voel ik het volgende opkomen: hoe weet je dat hij niet gevochten heeft? Ik ben nu 35, depressief, en vecht al jaren – (voor mijn gevoel dan). Mijn vader heeft dit nog 30 jaar volgehouden, terwijl ik soms al denk: HOE DAN?! NU nog 30 jaar met deze gevoelens?
Dat is ook vechten. Volhouden, 30 jaar lang, en er niet eerder een einde aan maken.
Heel veel sterkte de komende tijd 💖
Veel sterkte Lotte
Henk
Mijn moeder stapte vorig jaar plots uit het leven.. mijn zus was ernstig ziek en we denken dat ze dat niet aan kom. Geen briefje helemaal niks. Mijn vader vond haar en heeft haar gereanimeerd. Helaas het was al te laat,
Het waarom speelt bij ons nog steeds door het hoofd. Ik probeer de vragen te laten en mijn leven weer op te pakken. Ik ben nog steeds boos op haar. Ik denk steeds ik was er ook nog.
Mijn zus werd beter , helaas is de ziekte weer terug. Maar toen ze uit het leven stapte was mijn zus aan de betere hand.
Waarom komt bij ons nog steeds voor….
Wat een heftig verlies, gecondoleerd. Waarschijnlijk word je nu geleefd en gaat de helft langs je heen door al het geregel. Snap dat je nu enorm zoekt naar hoe hier mee om te gaan, naar hou vast, naar hoe kan ik dit ooit met mij mee dragen.
Het is zo’n zwaar verlies dat het amper te bevatten is voor een mens. Mijn vriendin is zelf ook met veel verdriet en de gedachte dat ze iedereen tot last was uit het leven gestapt. Verwerken zal je het niet doen, dat doe je met afval, met je mee dragen zal je het doen en het is aan jou om in te vullen hoe jij het fijn vind hoe je dit doet.
Had en heb zelf ook zoveel vragen, heb ze allemaal opgeschreven en aan iedereen om mij heen gesteld hoe zij erover dachten. Dat heeft mij geholpen, de kijk van andere op mijn vragen.
Verder heeft het mij erg geholpen om een fotoboek te maken met een levensloop van de mooie, maar ook minder mooie momenten die we hebben gehad.
Je mag mij ook een privé berichtje sturen als je dat fijn vind.
Rustig aan en vraag niet teveel van jezelf in deze zware tijd.