Goede vriendin verloren

Je hoopt dat het verdriet uiteindelijk minder wordt. Het is ondertussen 3 jaar geleden dat ik een goede vriendin ben verloren aan zelfdoding. Het gaat om een persoon die in transitie was van man naar vrouw.

Ik kende haar al sinds we 13 waren. Ondertussen ben ik 27 en is zij op haar 25ste het leven uitgestapt. Ze kwam uit een slecht huishouden. Het huis was ontzettend smerig (net een 'hoarders' woning), kinderen moesten maar zelf uitzoeken wat ze gingen eten, moeder deed niets, vader was buiten beeld. 

Ik ben zelf in het verleden door een burn-out gegaan en ben daar gelukkig bovenop gekomen. Mijn vriendin gaf aan haar situatie niet meer te trekken zoals het op dat mom net was. School, thuis en familie was te zwaar. Haar oom sloeg haar wel eens, terwijl haar moeder toekeek.

Mijn vriendin raakte daardoor ook in een burn-out en heeft noodgedwongen moeten stoppen met school. Dit werd door omgeving (familie) alles behalve geaccepteerd. Moeder was werkloos en had eigenlijk ook niets bereikt in haar leven, maar projecteerde haar onvrede vooral op mijn vriendin. Zij gooide water over haar als ze in de ochtend lag te slapen, vaak werd ze ook zonder eten naar bed gestuurd. Als een soort 'straf' voor het stoppen met school.

Ik heb mijn vriendin toen een periode in huis genomen, omdat het thuis niet meer te houden was. Echter was dit voor mij ook niet oneindig haalbaar. Ik woonde in een studio waar je op elkaar lip zat, er was geen ruimte om jezelf in terug te trekken. En het was natuurlijk ook niet toegestaan om zomaar iemand in huis te nemen en dit niet aan te geven. Na 2 maanden besloten om weer thuis te gaan wonen, maar de pesterijen gingen door.

Even later bekende ze aan mij dat ze liever als vrouw door het leven wilde gaan. Ze heeft zich snel ertoe aangepast. Ze droeg vrouwenkleding en liet haar haar helemaal uitgroeien. Dit heeft ervoor gezorgd dat haar moeder haar op straat heeft gezet.

Ze is toen noodgedwongen bij haar zus ingetrokken, maar die had op dat moment een vriend die nogal losse handjes had. Dus dat was ook helemaal geen goede plek voor haar. We hadden samen afgesproken dat ze een halve week bij mij bleef, en een halve week terug naar haar zus ging.

Ze was duidelijk depressief. Ik heb altijd gedacht (mening) dat haar transitie een uitvlucht zou zijn. Dat ze zo ver mogelijk weg van haar oude zelf wilde zijn, en met een schone lei wilde starten.

Ze was in therapie, en goedgekeurd voor een transitie, echter zat hier een lange wachttijd op, ongeveer 2 jaar. Ze heeft het er met mij over gehad om naar het buitenland te gaan, zodat ze sneller een transitie kon krijgen. Haar leven draaide op dat punt om zo snel mogelijk vrouw te worden.

Een jaar in haar wachttijd was zij haar gebruikelijke halve week bij mij. We hebben bij haar favoriete restaurant gegeten samen met een goede vriend van ons. We zijn nog de stad in gegaan om nieuwe kleren te kopen. Ze was ook best afgevallen en erg tevreden dat ze een maat kleiner kon dragen. Ik heb haar op het treinstation afgezet en een knuffel gegeven.

2 dagen later kreeg ik een telefoontje, het was haar zus, die mij vertelde dat mijn vriendin haarzelf opgehangen had. Eerst dacht ik dat het niet klopte, alsof het een soort grap was. Maar het was echt zo, en de wijze waarop ze het gedaan had was erg doordacht. Alsof ze een hoop onderzoek gedaan had.

Nu 3 jaar later, zou ik graag haar vertellen over de dingen die mij bezighouden, zou ik graag weer leuke dingen gaan doen, nu de lockdown al langere tijd voorbij is. Zou ik willen zien dat ze haar vleugels uitslaat en als zelfstandige vrouw het leven kan voortzetten. Maar dat is allemaal ingevuld door verwachtingen, we zullen het nooit weten. Ik heb in veel situaties hulpeloos moeten toekijken, ik kon haar onderdak bieden, maar haar problemen waren daarmee niet opgelost. Ze zat duidelijk met een innerlijke strijd, en op die bewuste nacht heeft ze haarzelf verteld dat het genoeg is geweest.