Eerste kerstdag zal nooit meer hetzelfde zijn
Hallo, hoe moet ik beginnen, zo iets verschrikkelijks. Mijn man heeft afgelopen eerste kerstdag een einde aan zijn leven gemaakt. Hoe erg. Het is niet te bevatten. Dat hij het heeft gedaan. Het kwam niet erg onverwachts. Hij dreigde er wel vaker mee. Maar dacht het gebeurt nooit. En bovendien konden we er goed over praten als hij weer in een dip zat. Deze keer was het dus toch werkelijkheid geworden.
Ik voelde de laatste jaren wel dat er iets niet helemaal goed zat met hem. Net of hij er niet helemaal er bij was in ons gezin. Hij gaf ook vaak aan dat wij alles hadden en hij niets. Ik had mijn twee zonen, maar daar hoorde hij ook bij. We hadden zelf eens een bonusvaderdag voor hem georganiseerd. Ook nam hij geen initiatief om te gaan wandeling of activiteiten te ondernemen. Was somber.
We zijn zes jaar geleden elkaar tegen gekomen tijdens het wandelen en daarna zijn we vier jaar geleden getrouwd. Daarna is hij van zijn geboortedorp naar mijn stad getrokken. Ik zit met zoveel vragen. Wat heb ik niet gezien? Was hij wel gelukkig met mij? Had hij toch spijt en heeft hij zijn lot aanvaard en er maar een einde aan gemaakt op deze manier? In plaats van te zeggen ik vind het toch ingewikkeld en wil weer terug naar mijn oude leven. Hij was 58 jaar toen ik hem leerde kennen en ik was zijn eerste vrouw. Voor mij had hij nooit een vrouw of relatie gehad. Nu ja ik mis hem. Had mij geen leukere man kunnen wensen en ben hier erg verdrietig over. Maar ook voor hem. Hoe eenzaam moet je zijn. Het gaat je goed waren zijn laatste woorden. Lieve groet Johanna
5 Reacties
Ik ben nu een half jaar verder en het huilen is wel minder geworden. Kan al wel van kleine dingen genieten. Maar nog niet veel zin om veel te ondernemen. Gewoon lekker thuis zijn. Vertrouwde mensen om mij heen en dat is het. Hoe is dit bij jouw?
Allereerst heel veel sterkte toegewenst met het verwerken van dit verlies. Het is allemaal nog heel vers voor je. Voor mij voelden de eerste maanden als een achtbaan. Heen en weer geslingerd tussen emoties. Intens verdriet, mooie herinneringen, gemis. Pas daarna kwam ik in wat rustiger vaarwater.
Ik had geen idee hoe het leven er zonder mijn vriendin uit zou zien. Toch was ik daar al heel bewust mee bezig. Achteraf heb ik het vaak aan verkeerde eind gehad, maar ik denk dat je dat denken nodig hebt om het te kunnen verwerken.
Ook mijn vriendin zei regelmatig dat ze er geen zin meer in had. Maar ik kon me gewoon niet voorstellen dat dit zou gebeuren. Ik denk dat je dat alleen begrijpt als je zelf in zo'n moeilijk situatie zit. Het is blijkbaar zo sterk.
Het klinkt alsof je echt een steun voor hem bent geweest. Je praat zo liefdevol over hem. Wat het is geweest dat hem toch zo somber maakte? Mijn vriendin had alles wat ze zich kon wensen. Dat zei ze zelf vaak ook; "wat hebben we het toch goed". En toch ging het mis in haar hoofd. Ik zie het altijd maar als ziekte, waarvan ze het heeft verloren.
Als ze het moeilijk had, hadden we het altijd over wat haar dwars zat. Dan zag ze in dat het allemaal niet zo erg was. En dat er geen redenen waren voor zorgen. En dan, snel daarna, viel ze vaak toch weer terug en maakte alles weer groot.
Volgens heb je veel mooie herinneringen aan je man. Geef het de tijd en die kunnen de boventoon weer gaan voeren. Heel veel sterkte!
Groeten, Vincent
Maar ik zal de tijd nemen om te rouwen. Het is niet anders. Maar mis hem heel erg het was z'n leuke lieve man. Echt jammer.
Dankjewel voor je liefdevolle woorden. Johanna
Wat je zegt de positieve dingen weer vergeten en alles groot maken. Ben je erachter gekomen., met hulpverleners waar het nu in zat. Hoe dat werkt in de hoofden van onze geliefden. Mij man had ook een lange depressieve periode. De plotselinge dood van zijn broer kon hij niet meer aan. Dat was de limit en hij maakte de stap uit het leven. Nu 3 weken geleden.