Verdriet van een 8 jarig meisje

Lieve Vlinder83, Wat een groot verdriet. Ik ben ook op zoek naar manieren om mijn kinderen te helpen bij hun rouwproces. De jongste (11) wil niet praten, niet met mensen dichtbij en niet met ‘vreemden’. Er is op school een leraar die hij vertrouwt. Dat is geen rouwcoach, maar mijn zoon vindt het goed om gesprekjes met hem te gaan hebben. Daar gaan ze binnenkort mee beginnen. Verder zijn we rituelen aan het bedenken zodat hij zonder woorden bezig kan zijn met het verlies. De kinderen mogen meedenken met wat we met de as doen en we gaan iets doen op speciale dagen. Dit moet allemaal nog vorm krijgen. Ik ben het boek ‘Rouw bij kinderen en jongeren’ aan het lezen (Mariken Spuij). Er zijn adviezen per leeftijdsgroep. Binnenkort heb ik een gesprek met slachtofferhulp. De hulpverlener gaf aan dat ze ook kan helpen met het nadenken over het begeleiden van de kinderen. Veel sterkte voor jullie. Karin

Lieve Vlinder83, Wat een groot verdriet voor zo'n klein meisje. Het is ook moeilijk te begrijpen dat degene die van je houdt, opeens er niet meer is. Begrijp je het zelf wel waarom hij dit heeft gedaan? Want dat kan je dan misschien alvast een beetje aan haar vertellen. En vooral dat hij het niet heeft gedaan omdat hij niet van haar zou houden. Ik denk dat het in ieder geval goed is een goede kindertherapeut te vinden via je huisarts die eerder kinderen heeft begeleidt, met een opeens plotseling verlies. Een kennis heeft ook een partner die eruit is gestapt en hij gaat elke dag met dat getal van de maand iets doen wat mama leuk had gevonden. Het is een soort ongeluk in je hoofd. Er lzijn ook vele boeken geschreven; o.a. Manu Kierse schrijft ook over hoe je kinderen moet begeleiden. En er is een stichting Bretels die gezinnen begeleidt, die opeens 1ouder gezinnen zijn geworden; met name voor de steun van kinderen

Hoi Vlinder, Ieder kind gaat er anders mee om, wij waren een nieuw samengesteld gezin, mijn dochter (niet zijn biologische dochter) had er meer moeite mee dan zijn dochter, mede omdat hij mijn dochter vaker zag (denken we). Ik heb met mijn dochter vooral veel gepraat en open vragen gesteld zodat ze ging praten. Daarnaast hebben we gesprekken gehad jeugd poh ggz via de huisarts. Dat adviseer ik je dan ook om in te schakelen. Mijn dochter durfde in het begin in onze woning niet naar boven te lopen, durfde ineens niet meer met de deur open te slapen, schrok als ze politie zag. Naar mate de tijd voorbij gaat, gaat dit steeds beter. Wel is ze bang voor het bos geworden omdat hij daar gestorven is, maar met kleine stapjes gaat dit ook beter. Wat ik ermee wil zeggen is dat het tijd nodig heeft. Ik kon ieder wel aanvliegen die kwam met: tijd! Maar uiteindelijk is het zo, het is nog zo vers nu! Ontzettend veel sterkte en kracht.