Politiefoto’s bekijken: heb je tips voor mij?

Hoi Karin, allereerst heel veel sterkte met het verwerken van deze ontzettende heftige gebeurtenis. Ik heb geen ervaring met het bekijken van foto's omdat die er in mijn geval niet zijn. Mijn man is op 21 april uit het leven gestapt en ik heb binnenkort een gesprek met de familie agente omdat ik inzage heb gevraagd in zijn dossier. Ze gaf aan dat dit best wel confronterend zou kunnen zijn maar toch wil het. En ik kan me voorstellen dat jij dit ook hebt met het inzien van foto's, hoewel dat heftiger zal zijn dan alleen maar een dossier. Ik ben me ervan bewust dat het zeer waarschijnlijk geen vragen zal beantwoorden maar voor mij is het ook een stuk rouwverwerking. De familie agente komt overigens bij mij thuis met het dossier. Ik mag het zelf lezen of zij leest het voor als ik dat liever wil. Ik mag het niet houden. Ik wens je heel veel sterkte verder, wat je ook besluit om te doen... Een lieve groet, Ina

Beste Karin, ik adviseer je er over na te denken of het je beeld en nagedachtenis over je vriendin en schoonzus verandert Ik snap je vele onbeantwoorde vragen, denk je dat deze beantwoord worden door het zien van datgene wat van jouw dierbare is overgebleven nadat zij haar keuze heeft gemaakt.
Mijn vriendin is overleden en alles wat er gebeurde staat op video (van een bedrijf bij de plaats waar het is gebeurd). Ik heb deze niet bekeken en de rechercheur mij laten vertellen wat zij hebben gezien. Juist omdat ik niet nog een keer wil zien wat ik ook nooit had willen zien. Het was genoeg voor mij en al zou ik het zien, zij komt nooit meer terug en het trauma dat ik maar ook jij en eigenlijk wij allen als nabestaande oplopen, is al heftig genoeg. Denk aan de mooie herinneringen die jullie samen hebben gemaakt en hou dat vast!
Sterkte John

Nadeel is dat je het op locatie moet bekijken en het niet rustig thuis kan of op een moment waarop je er zelf aan toe bent.
Ik ben nu aan het wachten tot het dossier geanonimiseerd is.
Maar ik moet het op locatie bekijken. Je mag het ook niet mee naar huis nemen. Voor mij is het wel een verschil dat ik hem zelf thuis gevonden heb en hij niet erg beschadigd was. Ik heb alles zelf al gezien qua beelden.

Ik weet wel dat ik alleen met emdr nog van herbelevingen af kwam. In dat traject zit ik nu. Dus misschien moet je ook overwegen of je het dat waard vindt. Stel dat het zo schokkend is dat je er een trauma aan overhoudt, zoals bij mij het geval was. Dan moeten die beelden ook weer goed opnieuw zonder emotie opgeslagen worden om er geen last van te houden. Door emdr dus in mijn geval.

Heel veel sterkte met de keuze en als je wel besluit om te gaan kijken.

Ik snap de behoefte heel goed. Wij hebben de Politie foto’s wel gezien en afscheid kunnen nemen van zijn lichaam maar mijn broer had een meer vredige manier gekozen, dus zijn lichaam was ongeschonden.

Ik soap ook dat het in het geval van een trein soms afgeraden wordt omdat het heel traumatisch kan zijn. Wat men in die gevallen wel doet is alleen een deel van het lichaam laten zien, zoals een hand. Je zou kunnen vragen of men de foto’s op zo’n manier kan laten zien dat je wel de situatie ziet met het lichaam onder een laken of een deel van een foto met een hand of ander lichaamsdeel wat enigszins ongeschonden is maar wel herkenbaar door een ring, een tatoeage of een kledingstuk.

Sterkte met de verwerking. Stapje voor stapje. Je kan er alleen maar doorheen. Na bijna drie jaar begint mij dat te lukken. Ik wil de reis naar de plek waar hij het gedaan heeft ook nog maken. Ik wil op die plek zijn.

Hoi Karin,

Dat is een pittige vraag zeg ... wel moedig dat je het überhaupt overweegt.

Ik heb dit ook overwogen in mijn zoektocht en het leggen van de puzzel (de waarom vraag), oa getriggerd door wat ik las in de brochure "Als je iemand verliest door zelfdoding, Een handreiking voor nabestaanden".

Daarin staat overigens meteen een tip: "Het inzien van het dossier kan erg pijnlijk zijn. Het is mogelijk een medewerker van Slachtofferhulp Nederland mee te vragen ter ondersteuning"
Dat zou ook mijn advies zijn als je het doet: neem iemand mee die dat wilt en kan (je vraagt nl wel iets ...). Die hoeft die foto's dan niet te zien als die dat niet wilt, maar kan wel jou ondersteunen.

Ik heb het uiteindelijk niet gedaan, ik vermoedde dat het meer traumatiserend kon zijn dan helpend voor mij en ik had al op andere manieren antwoorden gekregen op mijn vragen dan wel mij neergelegd dat ik op de overige vragen nooit antwoord zou krijgen, ook niet met die foto's.

Het hangt dus erg af van welke vragen je ermee denkt te beantwoorden, of die foto's je echt die antwoorden kunnen gaan geven en hoe zwaar het mogelijk voor jou is om die foto's te zien. Dat kan ik natuurlijk niet inschatten.

Wellicht kun je de politie de vragen stellen die je hebt die zij wellicht met de foto's kunnen beantwoorden (mocht je dat nog niet gedaan hebben). Er zijn hopelijk lotgenoten of deskundigen die hier daadwerkelijk ervaring mee hebben en je kunnen adviseren.

Wat ik overigens wel gedaan heb is vele vele jaren na de zelfdoding een voettocht gemaakt over het pad wat mijn moeder waarschijnlijk had gelopen naar het spoor. Samen met min vrouw en pas na inwinnen van advies van een bevriende psycholoog of dit wijs was en hoe beste aan te pakken. Confronterend, zwaar en in mijn geval was het zeer helpend en fijn (achteraf)
Dat zou je ook kunnen overwegen als dat mogelijk antwoorden geeft. Zoals net ook beschreven, ik weet niet welke vragen je hebt ..

Schiet me nog iets te binnen: je zou nog tijd kunnen winnen door de foto's wel te vragen en die ver weg te leggen mocht je het nu te zwaar vinden. Dit om te voorkomen dat je later wellicht ze toch wil zien en ze niet meer beschikbaar zijn. Weet niet of het kan, maar zou een optie kunnen zijn.

Sterkte en succes met alleen al de keuze

Ik denk dat je zal moeten nagaan welke vragen je hebt en met de politie / familie agent kan bespreken of je er hiermee antwoord(en) op gaat krijgen. Ik ben zelf na zelfdoding van m’n partner in april wel naar de plek gegaan waar hij het heeft gedaan, maar beelden zien gaan de keuze die hij heeft gemaakt niet veranderen. We kunnen nooit begrijpen wat er in hun hoofd zich afspeelt. Ik ben nu een aantal maanden verder en krijg meer rust. Het is een kunst om te leren het “sneller” los te laten en de rem erop te trekken zodra je “te diep” blijft hangen. In mijn situatie zijn jonge kinderen betrokken waarbij ik de vraag weggelegd rondom bewaarplicht, misschien dat jij dezelfde vraag kunt stellen en wie weet later nog een keuze kan maken om deze heftige beelden te gaan bekijken. Ik wens je ontzettend veel sterkte, kracht toe rondom dit moedige besluit. Weet dat het psychische brein sterk is, je komt er!

Heb je deze toevallig gelezen? https://handreiking-na-suicide.nl/

Mijn zoon is op 12-12-2021 voor de trein gegaan , maar ze raden ons ook af om de beelden te bekijken ook mochten wij onze zoon niet meer zien en daar heb ik tot op de dag van vandaag nog steeds spijt van , maar verder dus geen ervaring mee , sterkte