Nieuwe jaar in alleen
Goedemiddag allemaal.
Morgen is 31ste, oudejaarsdag de enige dag die was echt voor ons, voor mij en mijn zoon. S'ochtends vroeg ging ik altijd heerlijke oliebollen halen, lang in de rij staan. Daarna met ze drieën, ook onze hond, hele dag samen en s'avonds voor de tv. Om 12 uur proosten voor een Nieuwejaar.
Afgelopen jaar was heel erg zwaar een voor mij en voor mijn jongen. Hij kon niet meer en 12-7 heeft besloten zelf uit het leven te stappen. Maar 22 jaar oud....
Dit jaar is alles anders, ik voel me zo moe, zo leeg en helemaal alleen. Ondanks alle steun zo leegte om me heen.
Ik gun mijzelf komende dagen erg verdrietig te zijn, dat doet heel erg veel pijn maar dat is oke, gemis is enorm.
Sterkte allemaal!
Jenya
Bezig met laden...
6 Reacties
Sterkte vandaag!
Ik herken jouw emoties en wens jou ook heel veel sterkte en zelfliefde deze dagen. Ook voor mij was dit de eerste kerst zonder mijn jongste zoon, hij is op 20 jarige leeftijd in maart uit het leven gestapt (zonder een vooraankondiging, hints of wat dan ook). Ook voor zijn broer zijn de feestdagen heel moeilijk. Zijn broertje was er altijd bij, een logisch onderdeel van de vieringen. Ze deden zo veel samen. Hij begrijpt niet waarom hij nooit iets heeft gedeeld. Hij is ontroostbaar, en ik verwacht ook niet dat dat snel zal veranderen.
Het verdriet komt en gaat, de herinneringen komen soms ineens boven... het vermoeide gevoel, de leegte; niemand kan je daar écht in bijstaan. Dit is een heel persoonlijke reis die we moeten afleggen, continu uitkijkend naar het ravijn wat is achter gebleven en waar geen einde aan lijkt te komen.
En inderdaad; ze verdienen ons verdriet, het enorme gemis en het gat in ons hart wat ons op allerlei momenten van de dag ineens terug laat keren naar onze mooie momenten samen. De keerzijde van liefde, deze rauwe rouw. En ze wisten ongetwijfeld dat ze zeer zeer geliefd waren; die wetenschap sterkt me in deze dagen. Laten wij in ieder geval proberen zo veel mogelijk nog uit het leven te halen en met zo veel dankbaarheid en positiviteit als mogelijk naar voren te blijven kijken.
Dikke virtuele knuffel.
Wat een groot gemis, en het zal blijven. En zeker op dit soort dagen waar zoveel herinneringen aan kleven is het in alles voelbaar.
Mijn zoon was 16 jaar en zonder m.i. eerder psychisch lijden, uit het leven gestapt. Het is 4 jaar geleden, mijn omgeving denkt dat ik "het een plekje heb kunnen geven", maar het doet zeer. Ik had hem willen helpen, maar hij heeft nooit iets gevraagd. Waarom toch, gonst het de hele dag in mijn hoofd.
Ik hoop dat je lotgenoten vind met wie je het verdriet kan delen. Dat heeft mij geholpen. Mensen die met dezelfde missie nog in het leven staan; ons kind herinneren en toch proberen er voor onszelf nog iets van te maken.
veel liefde gewenst voor je in de toekomst