Het gemis groeit
Het gemis groeit met de dagen, net zoals de leegte. Waar ik had verwacht dat de dag waarop het gebeurde het ergste zou zijn vind ik het gemis in de dagen die nu volgen zwaarder worden.
Je loopt tegen zoveel herinneringen aan en waar die soms ook troost geven doen die nu vooral pijn omdat het extra laat merken wat ik mis. Wat ik lief heb, maar moet missen en ze niet meer kan ontvangen. Wat moet in zonder haar.
Ze was van de gekke sokken, pepsi drinken en van kaarsjes aansteken. Nu loop je op dagelijkse basis tegen zoveel van dit soort dingen aan. Je komt de serie’s tegen die we altijd samen keken, je loopt in de supermarkt waar haar favoriete product in de aanbieding is die je opeens niet meer hoeft mee te nemen voor haar. Het zit hem voor mij in de kleinste dingen wat het gemis en het verdriet het grootste maakt.
Hoe gaan jullie om met het gemis? En hoe kunnen jullie er zo mee omgaan dat het je niet blokkeert?
2 Reacties
Wat klote dat die gekke sokken, Pepsi en kaarsjes nu 'slechts' herinneringen zijn 🥴. Mooie herinneringen wel, over een tijdje zelfs verrijkend, maar nu nog te pijnlijk. En dat is zó terecht!
Ik denk dat je de blokkade voor lief te nemen hebt, als ik zo vrij mag zijn om dat te zeggen. Met zo'n verlies, zo jong, plotseling en bruut valt gewoon niet om te gaan. Mag dat oké zijn voor nu? Wellicht eert dat haar ook? De statement: "als jij sterft, kan ik dat niet aan." Letterlijk!
"Omdat ik zo van je hou, omdat ik je zo mis."
Voor nu, hoe jij ermee omgaat, doe je het meer dan goed genoeg. Je schrijft, je verwoordt, je voelt. Dat doe je ontzettend goed! De andere kant waarin we bevriezen, verdoven, ontkennen, in shock zijn.. Die is er ook en volgens mij ook normaal en terecht.
Mijn ervaring is: je gaat er niet mee om, je wordt geleefd. Het is te groot en te pijnlijk om ermee om te gaan. En toch.. ergens midden in die pijn, door de jaren heen, vind je wel een weg. Een weg waarin je de pijn in haar vele gezichten zal tegenkomen. Maar ook je krachten, in al haar vormen en stromen, zal je ook voelen. Dit geldt ook voor de liefde die je voelt voor haar.
Maar dit kon ik pas na 3jaar. Die eerste jaren vond ik de confrontatie met alles waar hij van hield heel pijnlijk. Maar ik ben er niet voor weggelopen. Ik heb wel heel veel geschreven aan hem. Over wat ik me herinnerde, maar ook mijn dagelijkse ervaringen. Daarbij heb ik veel gehuild, en dat hielp me om me leeg te doen voelen en minder gespannen te zijn. Ik vind het leven echt veel minder leuk zonder hem, maar ik kan weer wat plezier ervaren. En daarbij is contact met de mensen die mij positieve energie geven en bij wie ik Jurre's naam mag noemen, essentieel