Onderuit
Hallo allemaal ik heb vaker geschreven hier maar loop nu 3,5 jaar na de zelfdoding van mijn partner alsnog vast.
En mijn vraag is of er meer lotgenoten zijn die dit ondervinden na 3,5 jaar.
Ik ben alle jaren heel sterk geweest en blijkbaar heb ik mezelf wijsgemaakt dat het goed met me ging.
Het ging goed omdat ik alles probeer weg te drukken in mn hoofd. Inmiddels een kleinzoontje van 2 wat echt geweldig is en waar ik enorm troost uithaal. Ik heb 2 x moeten verhuizen na zijn overlijden en nog geopereerd in jan 25 en paar x huidkanker weg moeten laten halen. Ik dans, sport en heb veel nieuwe kennissen om me heen verzameld.
Ik ben ook niet depressief maar werken lukt me niet echt. Ik heb nog geen 3 maanden achter elkaar mn contracturen kunnen werken sinds 3,5 jaar.
Ik heb uren ingeleverd en werk nog 21 uren maar het lukt me niet om dat vol te houden. Door chronische klachten nek en rug lukt het me het laatste jaar eigenlijk niet om nog een uur achter de laptop te zitten. Erg veel pijn nek en hals
Iedere dokter geeft aan spieren zijn gespannen door stress.ik wuifde dat weg en had zoiets van ik heb alles wel op een rij in mn hoofd. Dat heb ik ook maar het werken erbij lukt me niet. Ik heb zoveel energie nodig en mn hoofd werkt elke dag om niet te denken. Dat het werk denk ik teveel is.
Ik heb dat jaren niet willen accepteren maar gesprekken met huisarts en psycholoog moet ik toch toegeven dat ik het allemaal niet kan. Dat voelt als falen. Ook heb ik angsten dat mn kleinzoontje of andere geliefden overlijden en wil ik soms op een onbewoond eiland zitten.
Ik ben psychisch moe maar gelukkig niet depressief. Is dit alles bij iemand herkenbaar?
Ik geef er aan toe nu en heb me weer 100% ziekgemeld
Groetjes en sterkte allen
2 Reacties
Mijn zoon is nu 13 maand overleden..Heel begrijpelijk dat je je zo voelt het leven na een dierbare wordt nooit meer het zelfde. Het is alle dagen een gevecht om de dag door te komen.Ik voel mij verloren leeg en het gemis is ontzettend..En mijn zoon wist ook nog dat hij papa werd 18 weken heeft hij samen met zijn vriendin van dat aankomende meisje mogen genieten ..Nu een prachtige kleindochter waar ik ontzettend van hou maar wat wordt haar lieve papa gemist.
Veel liefs denk goed om je zelf
Heel begrijpelijk denk ik dat je je zo voelt. Het niet meer opgang komen, na zelfdoding van een geliefde.
Van mij is nu bijna twee jaar geleden dat mijn man een einde maakte aan zijn leven. En nog ben ik er dagelijks mee bezig. Ben 16 weken in een pijnkliniek geweest omdat ik onverklaarbare pijnen had aan mijn gewrichten. En nu ook nog heel erg moe. Inmiddels hoef ik niet meer te werken en zit nu in de iva. Verder ook wel weer het leven opgepakt met sporten uitjes enz. Maar mijn leven zal denk ik het zal nooit meer zijn voor de zelfdoding van mijn man. Ik ben toch anders geworden, ondanks de vele therapie die ik heb gevolgd en lieve mensen om mij heen. Misschien toch een beetje gevormd, wat mij is overkomen. Gelukkig pak je het leven weer positief op. Meer kun je niet doen denk ik. Goed dat je luistert naar je lichaam wat het nodig heeft en dat is nu 100 procent ziek zijn. Veel sterkte de komende tijd.