Thuiskomen
Thuiskomen
Sinds mijn man is overleden, vind ik thuiskomen niet altijd even fijn. Thuiskomen na werk, en niemand hebben met wie je je dag kunt bespreken. Thuiskomen na een vakantie, en weer terechtkomen in een leeg en stil huis. Thuiskomen na een weekendje weg, en niemand die op je zit te wachten, aan wie je je avonturen kunt vertellen.
En ondanks dat ik veel mensen om mij heen heb, is dit waar de eenzaamheid dan in zit. Gisteravond kwam ik thuis van een weekendje in Disneyland Parijs. En zodra ik de deur opendeed, overviel die stilte mij weer, zelfs na drie jaar. Zó erg zelfs, dat ik vanmorgen ziek wakker werd.
Mentaal zit ik er dan gewoon doorheen, maar lichamelijk merk ik het ook. Ik had zelfs geen energie of behoefte om vanmorgen te gaan hardlopen (en dat doe ik momenteel elke dag, dus dat zegt voor mij heel veel).
Hoe gaan jullie om met de stilte in huis? Met de eenzaamheid? Met het missen van je kind of je maatje om mee te kletsen?
Liefs van mij 🤍
2 Reacties
Ik kan me niet voorstellen hoe het is om juist je maatje te moeten missen, degene bij wie je wel je ei kwijt kon. Tegen wie je 's avonds aan kon kruipen op de bank en gewoon even de dag van je af kon praten.
Luister naar jezelf en je lichaam. Soms is het gewoon even teveel. En ik kan zeggen: vraag de mensen om je heen om hulp. Of bel of app even een vriend of vriendin. Maar ik weet ook hoe lastig dat soms is.
Heel veel liefde voor jou.
Hoe moeilijk soms ook, ik probeer de stilte te aanvaarden. Dat gaat ook vaak met emoties en daarin probeer ik mezelf niet af te wijzen.