Alleen op pad
De uitvaart was achter de rug. Ze had een mooi afscheid gehad. En toen moest het 'normale' leven weer beginnen. Ik dwong mezelf om alleen naar het theater te gaan. Alleen op vakantie te gaan. Want wie weet was dit mijn nieuwe leven. Ik was bang dat ik deze dingen niet meer zou ondernemen als ik er niet meteen aan zou wennen om ze alleen te doen.
Het was best confronterend. Dit waren de momenten waarop ik het meest mijn maatje miste.
Herkennen jullie dit? Hoe zijn jullie hiermee omgegaan?
Bezig met laden...
6 Reacties
In onze vrijetijdsbesteding gingen we vaak op pad. Meestal wandelen.
Waar we beiden van genoten. Zo hebben we het Pieterpad uitgelopen.
Nu dat Henk er niet meer is, vind ik het lastig er alleen op uit te trekken.
Sterker nog ik vermijd het.
Gelukkig heb ik wel 2 zoons waar ik regelmatig heen ga en iets leuks onderneem.
Maar ze hebben hun eigen leven, dus dat betekent dat ik niet meer wandel of naar een museum ga in mijn eentje. Omdat ik het zo confronterend vind..
Groeten van Elsje.
Mijn vriendin en ik waren ook heel actief inderdaad. Mooie herinneringen om op terug te kijken. Maar dat maakt het alleen zijn wel extra confronterend inderdaad. Ik ben inderdaad ook meer met vrienden gaan ondernemen. En dat was eigenlijk onverwachts ook erg leuk. Zo kwamen ze bij theatervoorstellingen bijvoorbeeld waar ze normaal nooit kwamen. Misschien ken je ook wat mensen die je nieuwe dingen kunnen laten ontdekken? Of aan wie jij iets kunt laten zien?
Groeten, Vincent
Het is inderdaad iets waar ik echt aan moet wennen. De eerste keren waren best heftig. Houd je van theater of muziek? Ik heb een abonnement genomen op We Are Public. Misschien ken je het. Daar maken heel veel 'eenlingen' gebruik van. Niet dat je dan per se contact met ze hoeft te hebben, maar daardoor zijn er meer mensen alleen bij een voorstelling.
Groeten, Vincent
Je verhaal is herkenbaar, al die eerste keren zonder vind ik ook behoorlijk confronterend. Een dagje uit en nu de zomervakantie. Het is knap lastig.
De dingen toch doen, af en toe de tranen de vrije loop laten en eind van de dag denken: 'dat heb ik toch maar mooi gedaan '.
Misschien wordt het in de toekomst beter, maar ik heb me ingesteld op een zwaar eerste jaar zonder. De tijd zal het ons leren.
Sterkte iig voor jou
Inderdaad confronterend. Je merkt dan pas hoezeer je een team bent met z'n tweeën. Goed dat je het wel blijft doen. En die tranen zijn een mooi compliment voor degene die je verloren bent toch? Die was blijkbaar heel bijzonder.
Na verloop van tijd begon het te wennen bij me. Je kunt niet iets delen met een vast iemand. Dat delen is heel fijn. Daarom ben ik vaak vrienden mee gaan nemen. Gek dat ik uitstapjes nooit met vrienden maakte eigenlijk, maar voor hen was het juist ook leuk.
Groeten, Vincent