Mijn gevoelens mogen er ook zijn, toch?
Beste lotgenoten,
Het is alweer ruim 13 jaar geleden dat mijn vader plotseling uit het leven is gestapt (voor de trein gesprongen). Iets wat bij mij als 16-jarig jongetje een groot litteken heeft achtergelaten. Destijds heeft mijn moeder alle (slachtoffer)hulp trots en resoluut afgeslagen. Achteraf vraag ik me af waarom.
Na een aantal ontzettend zware jaren heb ik de gebeurtenissen een plekje gegeven, maar merk ik nog steeds dat ik moeite heb om er met iemand over te praten. Mijn moeder praat er helemaal niet over en stopt het alleen maar weg. Bij mijn broertje en zusjes merk ik dat ze de boot ook wat afhouden. En hoewel mijn kersverse vrouw oprecht haar best doet, merk ik dat het voor haar heel moeilijk voor te stellen is wat er allemaal door me heen gaat.
Met het einde van het jaar in zicht heb ik gekozen om in 2025 echt wat meer voor mezelf te gaan kiezen. Ik ben heel goed in het wegstoppen van mijn gedachten en gevoelens en heb dit jaar in jaar uit gedaan. Ik ben eens wat rond gaan neuzen op internet en kwam bij deze community uit. Meteen werd ik geraakt door al jullie verhalen, wat mijn overtuiging versterkte dat mijn gevoelens er ook mogen zijn.
De hoeveelheid mensen die er bij de uitvaart waren en alle berichten en herinneringen die ik ook in de jaren daarna nog heb gehoord, hebben een grote impact op mij gemaakt. Mijn vader was geliefd bij veel mensen. Ook ik had een erg goede band met mijn vader. Om herinneringen van vroeger naar boven te halen, heb ik besloten om komend jaar een verhalenbundel te gaan schrijven. Gewoon kleinschalig, voor vrienden en familie die het leuk vinden om te lezen en mijn vader goed gekend hebben.
Ik heb het idee al bij wat vrienden van mijn vader getoetst en zij zijn laaiend enthousiast. Ik vind het alleen doodeng om mijn moeder, broertje en zusjes over het idee te vertellen. Ik weet dat er vanuit die hoek weerstand gaat ontstaan en dat houd me tegen. Mij zou het echter enorm helpen om gedachten/gevoelens op papier te zetten, (positieve) herinneringen boven water te halen en mijn vader om een waardige manier te herdenken. En mijn wens mag er ook zijn, toch? Wat vinden jullie? Ik merk dat ik even een steuntje in de rug nodig heb 😬.
PS. Ik merk dat ik het fijn vind om jullie verhalen te horen/lezen en ervaringen met elkaar uit te wisselen. Mocht je het leuk vinden, kom ik graag in contact! Bij interesse, stuur me gerust een berichtje!
23 Reacties
Ik lees je verhaal nu pas, sorry daarvoor. Maar het raakt enorm. Zoals anderen ook al aangaven: ga alsjeblieft je hart achterna. Het is je puurste raadgever. Het opschrijven van je gedachten en gevoelens is een hele wijze keuze lijkt mij. Het wordt niet voor niets al eeuwen gedaan. Schrift werkt helend. Velen gingen je al voor, dus ik zeg doen!
Schrift is denk ik één van de mooiste manieren om je paps dichtbij te houden. Uiteindelijk niet alleen voor jou, maar ook voor allen die hem dierbaar houden. Maar net als anderen al zeiden: het gaat nu even vooral om jou. En wat helpt, is zo gek nog niet :) Wellicht opent het zelfs het gesprek met je broertje en zusjes. Is het voor hun het steuntje in de rug. Misschien zelfs ook wel voor je mams. En anders brengt het in ieder geval jou verder. Dat alleen al is heel erg waardevol. Impact mag er zijn. En die mag ook stem krijgen.
Ik wens je alle kracht en veerkracht. Het zal ontzettend spannend zijn om het voor te leggen aan je familie. You've got this.
En ik vind het een hele bijzondere en een mooi idee om je gevoelens en herinneringen op papier te zetten vooral om.je vader op een waardige manier te herdenken.
Ik denk.ook dat het heel belangrijk is dat je jezelf op de eerste plek gaat zetten en ruimte creëert voor je gevoelens en gedachtes.. JA dit is heel makkelijk gezegd en ontzettend moeilijk! daarnaast is dit niet egoïstisch, je kan er nog steeds voor alle lieve mensen om je heen zijn Maar.. wees eerlijk over je gevoelens, je zult uiteindelijk meer steun ervaren. Je mag en kan je hart hier altijd luchten.
Heel veel sterkte!!
En ook al is het langer geleden, je kan zeker nog baat hebben wij een lotgenoten groep. De impact is en blijft zo groot. Ik heb daar zelf ook veel aan gehad. Succes met je reis, hoe moeilijk ook, het zal je verder helpen. Liefs Yvon
Het eerste wat me te binnen schiet: wat een mooi idee! De herinneringen zijn een enorm waardevol bezit. De moeite waard om vast te leggen zodat ze niet vervagen én speciaal om te delen met anderen. Ik kan me voorstellen dat je bij het naar boven halen van de herinneringen al veel bijzondere gesprekken kunt hebben. Misschien gaat dat nog wel het waardevolste zijn van dit project.
Wellicht is dit jouw manier om het afscheid van je vader te verwerken. En wie weet helpt het je moeder, broertje en zusjes ook. Lukt het wel om met hen te spreken over dingen die je met je vader hebt meegemaakt? En is het vooral het verlies dat moeilijker bespreekbaar is?
Groeten, Vincent
Bedankt voor je berichtje! Het lukt vrijwel niet om met mijn moeder over dingen gerelateerd aan mijn vader te praten. Er wordt vrij emotieloos en kortaf op gereageerd als ik er naar vraag of iets over zeg. Gaat zowel over het verlies als herinneringen van vroeger. Bij mijn broertje en zusjes gaat dit iets beter.
Natuurlijk mogen jouw gevoelens er zijn. Een zelfdoding is zo ingrijpend, en mij heeft schrijven enorm geholpen om met de dood van mijn vriend om te gaan. Zelf heb ik ook veel steun gehad aan een praatgroep van slachtofferhulp voor nabestaanden van zelfdoding. Alleen al om een vast aantal momenten te hebben waarin het echt daarover mocht gaan, en ook om elkaars verhalen te horen. De situaties waren heel verschillend, en voor de een was het tien jaar geleden, voor de ander een paar maanden, maar er was zoveel herkenning. Misschien dat dat ook iets voor jou is. Veel sterkte en ik hoop dat het schrijven je iets moois brengt.
Wat omzetting mooi dat je het hier met ons deelt.
En ook begrijp je struggels want je wil geen mensen kwetsen dat gevoel zit er natuurlijk onder.
Maar hou het echt bij jouw gevoel het is jouw rouw en dat mogen de andere ook respecteren.
Hoe moeilijk het wellicht voor je moeder en misschien ook de rest van de familie.
Zo herkenbaar hier werdt er ook door mij schoonfamilie er niet over gesproken in de doofpot.
Pas de laatste jaren is het iets meer openheid. En dat is gekomen doordat ik er zelf okk anders in ben gaan staan.
Blijf vooral je gevoel volgen en je vader zijn plek geven waarvan jij vindt dat hij het verdient. En op een fijne manier herinnert mag worden
Ik vindt je moedig en dapper en hou dat vast.
En als je een x wilt sparren ben je welkom.
Lieve groet, Saskia
Je gunt vrienden van je vader ook de mogelijkheidom mooie verhalen te delen. En misschien kost het vele tranen, maar die krijg je niet voor niets. Due hebben een bedoeling. En het lucht vast op.
Ik weet zeker dat je vader een gevoelsmens was. Dat hij opeens heeft geworsteld met zichzelf, dat hij zich overbodig heeft gevoeld. Dat is vaak de reden van suicide.
Ik heb veel over mijn zoon geschreven, gesproken en ik ben echt van mening dat verstoppen van emoties je opvreet.
Misschirn wat vragen op papier zetten, voordat je gaat interviewen.
Dit is je kans
Heel veel succes met schrijven!
Caroline
Wat een ongelooflijk zwaar gemis en verdriet op je 16de om je vader op deze wijze te verliezen. Ik kan me heel goed voorstellen dat je daar uiting aan wilt geven door het op te schrijven. (Van je af) schrijven is altijd goed om je gevoelens, gedachten, trots, verdriet, gemis te ordenen en deels te verwerken... ook al geef je aan dat je het inmiddels een plekje hebt gegeven.
Goed van je dat je voor jezelf verder bent gaan kijken en deze community hebt gevonden. Ik denk dat velen van ons zich (deels) zullen herkennen in de ervaringen van anderen.
Je zegt dat je weerstand verwacht van je naasten. Maar je kunt ook "gewoon" beginnen met schrijven en wellicht met de tijd iets laten lezen? Het is jouw uiting van datgene wat jij hebt meegemaakt en ervaren. Schrijf ook niet met de bedoeling om het uit te geven. Schrijf...... het gaat om het proces en daarna kun je altijd kijken wat je ermee gaat doen.
Succes en sterkte..... het zal wellicht ook weer pijnlijke herinneringen naar boven brengen. Ik hoop dat de trots en liefde voor je vader overheerst.
Ik ben een vrouw van 59 jaar en ben in april 2023 mijn 31- jarige dochter verloren.
Ik schrijf ook regelmatig van me af, meestal in de vorm van gedichten.
Lieve groet.....
Ik begrijp je weerstand naar je moeder broertje en zusjes toe om je gevoelens te delen in een verhalenbundel.
Ik zou dit absoluut wel doen en ik vind het een mooi gebaar naar je vader toe en een mooie gelegenheid om je gevoelens en herinneringen op papier te zetten.
Waar het uiteindelijk om gaat is dat jij er iets aan heb. Dus volg je hart en laat je niet tegenhouden door niemand niet.
Wat een mooi.en goed idee! Tuurlijk zijn jou gevoelens en emoties heel belangrijk. De mooie verhalen opschrijven over je vader kan je hierin goed helpen lijkt mij. Ikzelf had op de verjaardagsdatum van mijn overleden man mijn vrienden en familie gevraagd een mooie anekdote of verhaal op een kaart te schrijven en naar me op te sturen. Dat was fijn en soms heel.moeilijk , om te lezen.
Je zou met je moeder en je broer en zus gewoon eens om de tafel moeten om te praten over jou gevoel en hoe je daarin staat. En dat je zo'n behoefte hebt daar iets mee te doen. Zij kunnen dan gewoon luisteren. Het gaat om jou. Wellicht komt er een opening voor een verder gesprek, dat moet je even afwachten.
Krachtig dat je dit wil doen, een verhalenbundel maken. Warme groet van Helena
Wat een leuk idee, van die kaartjes! Ik ga je advies ter harte nemen en binnenkort het gesprek met ze aan.