4 maanden later....
Goedemorgen, het is weer een heel vroege ochtend voor mij....4:30 wakker alweer...
4 maanden geleden ben ik mijn 22 jarige zoon aan een suïcide verloren. Mijn zoon was al heel lang depressief en heeft al aantal pogingen gedaan waar ik was niet op de hoogte. Maar hij bleef herhalen ik heb geen toekomst ik haat leven en besef dat ik ben hier allen voor jou. Ik hoor nog steeds zijn stem in mij hoofd en die worden, doen zo veel pijn. Ik miss je jongen. Ik miss je heel erg.
Maar leven gaat door, ik moet door.
Ik heb mijn werk in de zorg opgepakt ik ben weer volledig aan t werk. Ik ben begonnen met een opleiding. Ik probeer mijn leven zo veel mogelijk druk te maken om niet aan mij verlies en mijn verdriet te hoeven denken.
Maar ik moet echt eerlijk tegen mijzelf zijn, het gaat niet goed.
Ik ben continue moe, mijn concentratie is heel erg slecht en door dat ik probeer mijn pijn weg te stoppen en te verbergen begin ik lichamelijke klachten te krijgen. Is dat bij jullie ook herkenbaar?
Inmiddels mocht ik met een online bijeenkomst meedoen. Dat was een heel fijne ervaring en voor mij soort een erkenning dat ik niet allen ben dat er zijn zo veel mensen die maken en voelen hetzelfde wat ik meemaak.
Mijn bericht is erg lang geworden...ik probeer al 4 dagen mijn verhaal op te schrijven maar iedere keer stelde ik uit om vreselijke pijn te voorkomen.
Laatste wat ik wil zeggen, je bent niet alleen.
Groetjes,
Jenya
9 Reacties
Mijn zoon van 20 jaar stapte eind maart uit het leven, voor mij/ons totaal onverwacht. Hij zei weleens 'ik heb geen passie(s) in mijn leven' en 'ik kan maar kort genieten van de successen die ik boek' maar daar hebben wij nooit iets anders achter gezocht. Studie, contacten met vrienden, studiegenoten, familie, zelfzorg...alles leek goed te gaan. Nooit heeft hij iemand in vertrouwen genomen over zijn interne strijd. Zo verdrietig. Ook ik mis mijn zoon iedere dag, er start geen dag zonder dat ik er direct aan denk. Soms met tranen, soms sta ik op met een 'hij zou zeggen: het is wel goed zo'
Ja het leven gaat door, én je mag echt goed voor jezelf zorgen cq lief zijn voor jezelf. Ik heb geprobeerd weer te gaan werken maar helaas....focus is minimaal, ben vaak enorm moe en emotioneel in de middag en ik kreeg fysieke klachten die ik eerder nooit had. Kortom, ook al is het lastig...ik zit nu even thuis. Je hebt domweg gewoon de tijd en ruimte nodig, en de begeleiding vanuit een rouwconsulent (kan via je werkgever) kan ik je zeker aanraden. Het is zo heftig wat je is overkomen; dit is niet te vergelijken met dood door ouderdom van een ouder of iets dergelijks (mijn vader is vorig jaar gestorven). Het is niks minder dan een terroristische daad (zonder hem daarmee zwart te maken, dat is niet wat ik bedoel) waarbij diegenen die het dichtst bij je zoon stonden, het hardst zijn geraakt. En maar weinig mensen in onze omgeving snappen -enigszins- wat dat betekent voor alle direct betrokkenen. Ik zie zijn grote broer en zijn beste vriend ook strijden, zoekend naar antwoorden, zoekend naar licht... Soms zelfs nog in ongeloof.
En ja, er zijn goede dagen, er zijn slechte dagen. Ik merk nu dat het stap voor stap beter te hanteren wordt. Maar het eerste jaar...er zijn nog zoveel eerste keren. Verjaardagen, feestdagen...ik ga geen kerst vieren dit jaar. Hoe kan ik iets vieren als ik hem nog zo mis? Dus bedenk voor jezelf ook waar je wel of geen energie in gaat steken.
En als je een baal/huildag hebt, laat het dan maar gewoon zo zijn. Alleen maar bewijs hoeveel hij voor jou betekent heeft, en nog betekent. En hoeveel je van hem houdt en blijft houden. Dat gaat nooit weg.
Heel veel liefde en warmte toegewenst. Je bent zeker niet alleen.
En nogmaals: wees lief voor jezelf.
Ik vind je bericht niet lang, hoor. Dit is niets vergeleken met de pijn die je voelt. Ik snap dat het moeilijk was om je verhaal uit te typen. Je erkent veel, wat je tegelijkertijd wil ontkennen door het zwart wit te plaatsen. Ik vind het dapper van je.
Ondanks ik lees dat je al doorgaat, zo moeilijk hebt, hoop ik dat je ook heel zacht blijft voor jezelf. Het is oké om niet altijd even energiek te zijn. Het is oke om niet altijd even hard te kunnen werken. En het is oké dat jij aan mensen wel of niet jouw verhaal wil vertellen. Je draagt een pijn wat niet past binnen de norm van onze sociale en werkmaatschappij.. Des te zachter je mag zijn voor jezelf.
Het is gruwelijk wat er is gebeurd en daardoor ben je gebroken. Het kan ook niet anders. Een stuk van jezelf sterft mee. Hoe pijnlijk ook.. liever was het er niet.. Maar ook in deze pijn schuilt heel veel liefde voor je zoon. Dit is wat er gebeurt als hij er niet is. Je valt dan uit elkaar, je bent dan ontregeld en je raakt geremd. Omdat je zoveel van hem houdt.
Pak gerust een kussen, houd het stevig vast tegen aan je borstkas. Een kopje thee voor de emotionele warmte. Zorg goed voor jezelf. Je bent inderdaad niet alleen. ❤️
uiteindelijk heb vandaag een slechte dag gehad. Vandaag liet ik mijn verdriet toe, dat is zo zwaar maar dat moet ook gebeuren.
Morgen is het weer een nieuwe dag en ik hoop een beetje betere dag.
Heel erg bedankt voor jouw bericht!
Groetjes,
Jenya
Heel veel liefs!
Ik kon,kan en wil het verdriet niet wegduwen. Het is vreselijk dat mijn zoon van 16 er niet meer is.
Inmiddels 4 jaar later gaat het stapje bij stapje beter met me..
Neem de tijd, doe het op jouw manier, maar besef je ook hoe groot ons leed is.
Sterkte
Ik begrijp het heel goed.
Iedereen verwerkt zo vreselijk verlies in p haar/zijn eigen manier.
Jij ook veel sterkte!
Zeker herkenbaar Vergeetachtig , concentratie,werk wat ik voorheen met de ogen dicht kon doen moet ik nu over nadenken etc etc...
Het was voor mijn werkgever allemaal teveel van het goede vind het te lang duren etc etc en heeft mijn contract niet verlengd , ik loop al 15 maanden met de klachten rond (wel naar ggz geweest ) dus per 31-12-2024 werkeloos.
wat vreselijk dat je werkgever heeft zo beslissing genomen. Niemand kan voelen wat jij voelt en niemand mag zeggen dat HET duurt te lang.
Ik ben altijd heel vriendelijk en vol energie op de werkvloer en heel veel mensen hebben geen idee wat er is met mij gebeurd. Ik zeg altijd dat ik huppel vrolijk door, maar als ik thuis ben alleen dan is er realiteit. En realiteit is veel pijn en verdriet en heel vaak geen kracht meer om verder te gaan.
Een rouwproces is hard werken en niemand kan bepalen op welke manier en hoe lang je het over doet.
Ik wens je heel veel sterkte!
Groetjes,
Jenya