Mijn kleine zusje
Op 5 November 2021 heeft mijn zusje ervoor gekozen om niet meer verder te willen leven. Mijn zusje heeft heel haar leven last gehad van faalangst, depressies en op het laatst ook een psychose. Ze was opgenomen in een instelling voor mensen met een psychische aandoening. Wij dachten dat het beter ging, ze mocht weer naar haar vrijwilligerswerk en kreeg vaker verlof. Ik had haar al een paar keer opgehaald voor haar verlof, zo haalde mijn moeder haar 5 November op. Mijn moeder vroeg nog of zij mee naar boven, naar haar flatje moest. Mijn zusje gaf vaak aan even alleen te willen zijn.
Mijn moeder belde, kan je hierheen komen, je broertje en vader zijn onderweg. Mam, wat is er dan? Nee kom maar hierheen zei ze.... Toen belde mijn broertje mij, bij mijn nichtje der school was iemand van 12 hoog gesprongen. Het zou toch niet onze Lot (charlotte) zijn? Ik heb in de 10 minuten naar mn moeder denk 3 sigaretten gerookt. Ik kwam binnen en zag twee politie agenten. Ik vroeg is het mijn zusje? Er werd ja geknikt. Ik heb geschreeuwd, gevloekt en op de tafel geslagen. Waarom??? Mijn kleine lieve zusje, ik voel mij zo schuldig en ik kom niet van dit gevoel af. Iedereen zegt dat ik niets had kunnen doen en ik haar altijd heb geholpen met alles. Ik heb gefaald. Vroeger heb ik menig kind in elkaar geslagen omdat ze mijn zusje dan hadden gepest, maar die rot psychose kon ik niet weg slaan.
Mijn nichtje heeft zonder te weten haar tante onder het witte laken zien liggen. Ik voel haar angst en verdriet.
Ik heb met mijn schoonzusje, mijn zusje haar haren en make up nog mogen doen. Het was echt weer mn zusje, maar dit is alles wat ik voor haar kon doen. Ze leek zo heerlijk te slapen en dacht, Lot wordt alsjeblieft wakker en verlos me uit deze hel.
Ik weet niet hoe ik met mn verdriet moet omgaan, ik voel dat ik gefaald heb. Ze heeft me zo vaak gesmeekt haal me hier weg, maar ik dacht echt dat ze beter af zou zijn met deskundige hulp. Hebben hun gefaald? Hebben zij hun werk niet goed gedaan? Alleen al deze gedachtes maken me gek.
6 Reacties
ik snap wat je bedoelt mijn beste vriedin heeft in aug dit jaar einde aan haar leven gemaakt kwam door de hulpverlening die gelooofde haar niet ze zou wou euthanasie maar dat krijg je nietdus hulpverlening heeft gefaald zomaar zij voelde zich niet geholpen en machteloos haar ouders ook voor je kind doe je alles maar nu heeft zij rust wat zij wou ik dacht ook hadden ze
haar niet meer kunnen helpen ik snap het waarom ze het gedaan heeft maar qua gevoel niet is zo kaal dat ze er niet meer is
sterkte mirjam
En hoe iets voelt, of hoe je over iets denkt? Als iets veranderlijk gaat zijn, is dat het waarschijnlijk wel. Denk dat het ons helpt om alles van alle kanten te bekijken.
Ik schrijf het op,maar weet ook dat ik als moeder van een zoon, die op 16 jaar ditzelfde heeft gedaan dat het een zware dobber is.
Sterkte, liefs
Vast wel, als ik de hele dag thuis was gebleven. Als ik 24 uur per dag, 7 dagen per week bij haar was gebleven. Of als ze opgenomen was en niet naar buiten had gemogen. Dat lukt niet en zou voor haar geen leven zijn, dus ergens moest ik haar toch loslaten. Momenten waarop ze alléén de strijd aan moest gaan met dat wat schuldig was aan haar einde: haar depressies. Ik heb haar geholpen in de strijd daartegen en ook dat had ik altijd meer kunnen doen. Maar had ik het kunnen voorkomen? En tegen welke prijs? Ik denk dat we het samen verloren hebben van iets dat te sterk was. Als je op deze manier afscheid neemt, moet het wel heel sterk zijn.
Mijn vriendin heeft nu rust. Het leek inderdaad of ze sliep en ik zag eindelijk rust. Iets wat ik haar altijd zo van harte gunde, maar te vaak miste.
Wat heb ik gedaan in de eerste periode na haar overlijden? Me bewust ondergedompeld in het verdriet, omdat ik het niet tegen wilde houden. Daarnaast heb ik de mooie herinneringen aan haar zoveel mogelijk vastgelegd. Foto's van bijzondere momenten aan de muur, een notitieboekje volgeschreven met de dierbaarste herinneringen aan haar. Met de grappigste eigenaardigheden bijvoorbeeld. Nu, twee jaar later, zijn het die mooie herinneringen die zorgen voor tranen. Tranen van geluk dat ik haar mee heb mogen maken. Dat gun ik je ook! Tot die tijd heel veel sterkte. Neem je tijd.