plots is t stil

Hoi Angela, Allereerst heel veel sterkte toegewenst in deze lastige tijd. Je geeft aan er een beetje te blijven hangen in je verdriet. Dat is helemaal niet gek hoor. Het is allemaal nog heel vers. Dit is echt een proces dat zijn tijd nodig heeft. Het is nu bijna vier jaar geleden dat mijn vriendin afscheid nam. Die eerste maanden voelden ook als een achtbaan. Ik had weinig controle over de rouwverwerking voor mijn gevoel. De ups en downs volgden elkaar razendsnel op. Ik heb het allemaal over me heen laten komen. Voor mij voelde het als een vat vol rouw en verdriet dat leeg moest. Dat heeft zijn tijd nodig. Op momenten waarop ik veel verdriet had, ben ik dat juist niet uit de weg gegaan. Wat me enorm hielp was het verzamelen van mooie herinneringen aan haar. Ik schreef alle herinneringen die in me opkwamen op in een klein boekje dat ik altijd bij me droeg. Misschien is dat iets wat je ook kunt doen? Je gaf aan dat bij het leegruimen van zijn huis, zijn hele leven voorbij kwam? Daar zitten vast ook heel mooie dingen tussen? Mij gaven die herinneringen een lach en een traan. Het hielp mij om snel op een mooie manier aan haar terug te kunnen denken. Het is lastig voor te stellen hoe het is als je depressief bent. Ik denk dat we dat nooit zullen begrijpen als we het zelf niet hebben meegemaakt. Daarom is het waarschijnlijk ook zo moeilijk te begrijpen dat iemand zoiets doet. De gedachten zijn blijkbaar zo sterk, dat je zelf afscheid nemen op een bepaald moment als enige uitweg ziet. Zo te horen ben je er altijd voor hem geweest. Je moet een enorme steun voor hem zijn geweest, ook al besefte je dat zelf niet. Zoiets voorkomen? Misschien had ik kunnen helpen bij het uitstel, maar ik heb ook gezien hoe sterk de gedachten waren. Je kunt er nooit 24 uur naast zitten; iemand opsluiten. Dan heeft diegene ook geen leven meer. Fijn dat je vriendinnen hebt waarmee je erover kunt praten. Ik heb ervaren dat het voor iedereen juist fijn is als je open bent. Alhoewel het niet voor iedereen even makkelijk is om het gesprek aan te gaan. Je kent je vriendinnen goed, dus ook daar kun je naar vragen hoor. Wat mij in ieder geval heeft geholpen is het Lotgenotencontact van Slachtofferhulp. Je spreekt daar mensen die jouw verhaal zullen herkennen. Meer informatie vind je hier: https://www.slachtofferhulp.nl/emotionele-hulp/contact-met-lotgenoten/. Ik kan het je zeker aanraden. Nogmaals veel sterkte. Ik hoop dat de tijd snel komt waarin de mooie herinneringen aan je zwager de boventoon gaan voeren. Groeten, Vincent

Hoi, angela wat n verhaal en ik snap dat t moeilijk is.MIjn man heeft vorig jaar mei dezelfde beslissing genomen,dus weet als geen ander wat jullie meemaken! Zoals je al zei, je kunt het niet begrijpen? , waarom dan? Hoe dan? Waren wij niet genoeg? Hebben we iets over het hoofd gezien? Ik snap die gedachtes, heb er zelf ook last van.Terwijl ik wist dat hij dit wilde, en je zult het raar vinden , maar wij hadden het er vaak samen over gehad.Ik wilde juist dat hij het niet allemaal alleen hoefde te doen. Maar dan nog, als het dan echt gebeurd staat je leven op zn kop! Vraag me ook vaak af of dit ooit beter wordt.Maar praat erover, en blijf erover praten! Zoek mensen op waar je iets aan hebt , zoals je nu al doet in het verhaal wat je nu met ons hebt gedeeld.Ik wens je veel sterkte en hopelijk krijg je de antwoorden waar je naar op zoek bent, en weet jullie staan niet alleen! Gr C