Rouwen
Het is inmiddels 7 maanden geleden dat mij zoon heeft uit zijn leven gestapt.
Ik dacht het ging redelijk goed met mij: ik werk al volledig, ga door met mijn nieuwe opleiding, ga regelmatig met mensen uit eten of wat leuks doen. Ik heb wel best veel stress ivm opleiding, maar tja, ik ben al beetje gewent, dacht ik....
Gisteren was een heftige dag. Ik werd wakker met pijn op m'n borst, ben heel erg geschrokken en mocht gelijk naar mijn huisarts. Gelukkig nix aan de hand met m'n hart ik ben gewoon heel erg overspannen. Ik zat zo hard te huilen bij m'n huisarts dat daarna kon niet stoppen met hyperventileren. Advies van de huisarts: ff tussenuit gaan en rust pakken. Ik kreeg wat medicijnen mee naar huis en een advies om te gaan rouwen. Ik dacht dat ik was juist al goed op weg, maar mijn lichaam dacht toch anders.
Herkennen jullie dit ook?
Dat je je zo best doet, maar op zo moment voelt het als je heb 100 stappen terug gedaan en moet weer opnieuw beginnen.
9 Reacties
Ik kan je het boek 'Helpen bij verlies en verdriet' van Manu Keirse aanraden dit bood mij veel handvatten.
Ik heb het zo vaak gehoord dat je moet echt dwars doorheen, gisteren was zo dag. Vandaag voel ik me veel beter en het gaat weer, maar ik weet nu dat dit kan terug komen en ik moet niet tegen vechten, maar echt dwars doorheen.
Bedankt voor jou reactie en ik wens je heel veel sterkte!
Groetjes,
Jenya
Ik verloor mijn moeder na zelfmoord 30 april’24. Ik werk weer ga op stap doe leuke dingen. Maar nu merk ik dat ik opeens heel snel hoog in emotie kom. Verwerken lukt me niet. De vragen worden steeds groter.
Gek hè dan lijkt het dat je het zo goed doet, en toch kom je geen stap voorruit
Inderdaad!
Verwerken....ik vraag mij af of wij ooit kunnen verwerken. Ik denk je leert meeleven met je verlies, met je verdriet. Ik weet nog toen mijn ha zei tegen mij dat naar 3 mnd kan ik een enorme klap terug krijgen. Die klap kreeg ik niet, dus ik dacht: goed zo, ik ben op de goede weg.
Gisteren kwam ik achter dat ik heb een lange weg te gaan en dat ik heb heel grote moeite met accepteren dat ik het zo zwaar heb.
Ik mis mijn jongen zo erg dat het weer lichamelijk doet heel veel pijn.
Heel veel sterkte!
Groetjes,
Jenya
Nou dat!! Zeggen de klap komt na 3mnd maar die kwam niet. Dus ik dacht oké dan kan ik verder…. Ik heb nu hulp gezocht. Ik sta stil kom niet verder. Emoties pieken alle kanten op. Mis haar verschrikkelijk, kan het niet verwerken. Mijn moeder pleegde zelfmoord nadat mijn zus kanker had en aan de goede kant weer stond. En nu blijven we hopen dat het goed gaat met mijn zus…
Dus blijf ik zitten in de achtbaan
Sterkte met jou verlies!
Je hebt helemaal gelijk dat verdriet verstopt zich. Zoals ik zei in m'n bericht dat ik was helemaal goed op weg, maar gisteren heb ik gerealiseerd dat het absoluut niet zo is.
En ik weet dat ik zelf heel vaak verstop mijn verdriet want op zo manier, dacht ik, dat ik ga goed om met mijn verlies. Nix van waar.
Rouwen is een heel zware werk.
Ik wens je ook heel veel sterkte!
Groetjes,
Jenya