Rouw en werken

UPDATE

Hallo allemaal,

Door jullie steun en advies is het mij gelukt om aan paar collega's te vertellen dat mijn moeder uit het leven is gestapt. Tijdens een groepsoverleg kwam het ook aan het woord. Een collega vroeg of ze wisten hoe ze is overleden. Via het gesprek kwam ik erachter dat ze het al via-via hadden gehoord.

Het heeft me echt geholpen! Het voelde ook echt als een last van mijn schouders toen ik het voor het eerst verteld had.

Dit heb ik aan jullie te danken! Bijdeze wil ik ook andere de steun in de rug geven om het te vertellen als je daaraan toe bent. Het helpt echt en het heeft me enorm geholpen!

Liefs, Anoniem-12

Hoi anoniem,

Allereerst: wat goed dat je via dit forum hulp en tips zoekt. Ik zie bij mijn eigen zoon (27 jaar) dat hulp zoeken via lotgenoten nog een brug te ver is, terwijl je dat waarschijnlijk enorm gaat helpen. Juist mensen die net als jij iemand uit het gezin zo zijn kwijt geraakt, die weten wat het met je doet. En zullen begrijpen dat er heel veel tijd nodig is, en het altijd een verdrietig en kwetsbaar ding zal blijven in je leven.
In ons geval is zijn jongere broertje uit het leven gestapt in maart. En hij is ook vrijwel meteen doorgegaan met werken, dwz hij doet een PhD. En merkt ook dat energie stuk minder is, dat communicatie met sommige student-collega's moeizaam verloopt. Hij is selectief met wie hij wat deelt.
Wees vooral lief voor jezelf. En zoals eerder gezegd door Adje, blijf vooral wel je gevoel en gedachten delen met een aantal mensen die je dierbaar zijn. Zorg dat je niet te veel alleen bent, dat is nu niet verstandig. Als je nog geen partner hebt, is dat een opgave op zich. Hij logeert nu meerdere dagen per week bij vrienden of zij bij hem. Dat helpt, begrijp ik van hem. Mijn zoon heeft ook een psycholoog in de arm genomen, hij is zelf ook tamelijk introvert. En die geeft hem veel praktische tips over het rouwproces, o.a. uit de boeken van Manu Kierse.
Ik hoop dat je wat met de reacties kunt.

Herkenbaar dat vergeten en dingen die langs je heen gaan.
11 maanden is nog zo kort.
En dat gesloten is ook heel logisch.
Ik loop ook aan tegen de buitenwereld die het liefst ons vermijden, vanwege het onderwerp. Ik heb net de 2 e sterfdag achter de rug. Net, is een maand, tijd is ook heel raar tijdens het rouwproces.

Mag ik je vertellen wat voor mij werkt?
Want dat 1 e jaar komt er gauw aan.
Die dag ga je naar buiten, iets doen/leuks in herinnering van je moeder, liefst met iemand die mee gaat, voor de afleiding.
Knuffel

Mijn zoon (18) is op 12-08-2023 uit het leven gestapt
Door innemen van cas 76-74-4 (gekocht in china)
En ik heb dezelfde problemen nu.
Vergeetachtig , snel afgeleid, heb vaak een kort lontje(kan weinig hebben)
Het is mij snel teveel... etc etc .. loop bij de ggz .
Maar mijn levensvreugde is weg.
Ondanks dat ik nog een vrouw en 3 kinderen heb.
Maar het verlies van mijn jongste zoon is is ondragelijk voor mij..
De maatschappij geeft je de tijd niet meer ( mijn werkgever zei tegen mij of ik van plan was het hele jaar nog in de ziekte wet te blijven)
Ik werk nu 4 tot 4 1/2 dag in de week , maar niet voor 100% in mijn oude functie(lukt mij nog niet).
Mijn contract loop eind van het jaar af.. ik heb een stille hoop dat hij hem niet meer verlengt..

Hallo, wat erg wat jou overkomen is. En knap dat je idd de draad weer snel hebt opgepakt. Min of meer onder soort van dwang ivm je nieuwe baan. Mijn dochter is 6 maand geleden uit het leven gestapt. En ik ben niet aan het werk . Gewoonweg ik kan het niet. Te veel verdriet. Ik ben kapster en normaal gesproken erg sociaal. Maar nu vermijd ik alle sociale dingen. Ik herken jou verhaal ook wel met mijn zoon die ook vrij kort na het overlijden van zijn zusje weer aan het werk is gegaan ook uit angst om zijn baan te verliezen. Wij allebei hebben een slecht geheugen gekregen Ik noem het maar gaten in mijn hoofd Ik onthoud ook niks meer ben heel erg vergeetachtig en ook Ik vind het heel erg als mensen niks zeggen tegen me net doen of ze weten. Maar ik denk ook dat zij niet weten wat ze moeten zeggen. Neem de tijd in je verlies van je moeder. Het is niet niks. Sterkte !

Dag Anoniem, ik begrijp denk ik wel hoe e.e.a zich ontwikkeld na zo’n verlies. Zeker na een jaar kan je daar behoorlijk verstrikt in raken is mijn ervaring (verlies dochter). Knap dat je meteen bent gaan werken in je nieuwe baan. Werken kan inspireren en het fijne is ook dat je aandacht kan schenken aan wat anders dan rouw en verdriet. Is het een idee om wat hulp te vragen? Dat heeft mij geholpen na een jaar rouw in mijn uppie en daarmee hou je je omgeving ook wat vrij van jouw sores. Het is best fijn denk ik dat collega’s “weet hebben van”, maar het zijn geen therapeuten en omdat ze niet deze intense ervaring hebben meegemaakt wordt het ook al gauw lastig communiceren. Zorg goed voor jezelf, lieve groet Maria.