Mijn eerste Moederdag zonder vader
Mijn eerste Moederdag. Mijn dochtertje bijna 11 maanden oud en en ook 11 maanden geleden dat mijn vader besloot uit het leven te stappen. Je zou denken, wat heeft je vader met moederdag te maken. Het doet mij pijn dat hij mij nooit moeder heeft zien worden en gaat dat ook nooit meer meemaken. Ik had hem graag willen laten zien hoe lieve zorgzame moeder ik ben geworden, een moeder die altijd haar kind en gezin op de eerste plaats zet. Nog steeds vraag ik me af hoe je als vader die beslissing kan maken terwijl je enige dochter voor het eerst moeder wordt binnen twee weken. Wetende dat je mij een verschrikkelijke nare ervaring gaat meegeven en daarna nog moet bevallen en de kraamtijd in gaat. Het antwoordt zullen we nooit weten.
Bezig met laden...
4 Reacties
Dagen als deze kunnen veel losmaken. In een jaar vol "eersten", maar ook daarna nog.
Mag ik vragen hoe het nu met je gaat, met alles wat je met je meedraagt?
Met groet van
Stefan
Bedankt voor je reactie. Alle eerste keren zijn inderdaad zwaar. Het is echt ups en downs. Meer downs dan ups moet ik zeggen helaas. Soms denk ik wel is, wordt het ooit makkelijker? Het gemis en verdriet wordt tot nu toe eigenlijk alleen maar meer. Gelukkig sleept mijn gezin mij erdoorheen. Maar ultiem gelukkig zijn lukt nog niet. Hopelijk wordt het beter.
Waar ik (onder andere) in geloof is dat dit hard werken is. Iedereen rouwt op zijn eigen manier en er is geen standaard route in dat proces.
Na verlies wordt je geconfronteerd met rouwtaken. Ik denk dat het goed is om daar bewust mee bezig te zijn. Of dat alle scherpe randen van het verlies weghaalt weet ik niet, maar het kan helpen om verlies in het leven een plek te geven.
Met groet van
Stefan
Goed dat je je ervaring deelt. Ik denk dat het niet gek is dat deze dag zo beladen is voor je hoor. Op dit soort dagen denk ik ook extra aan de mensen om me heen. En dus ook aan mijn vriendin die ik verloren ben. Ik leef me dan altijd maar in dat ze. meekijkt.
Wat zich af heeft gespeeld in de hoofden van degene die zelf afscheid hebben genomen? Ik denk dat we ons dat moeilijk voor kunnen stellen. Dat wat hen zover bracht, is blijkbaar heel sterk.
Het klinkt alsof je het heel goed doet als moeder. Je vader zou vast trots op je zijn geweest.
Groeten, Vincent