Hoog in de spanning.
Over een week komt mijn moeder naar Nederland. Mijn moeder woont in Riga, Letland. Ik heb altijd heel goed contact met haar gehad en nog steeds hebben wij een heel goede relatie. Mijn moeder is ruim 10 jaar hier niet geweest. Straks komt zij...Het is inmiddels 9 maanden geleden dat mijn zoon is overleden. Mijn leven gaat door, er zijn heel veranderingen in mijn leven en komen nog meer. Alles is spannend en af en toe te spannend. Ik leer leven zonder mijn zoon. Het gaat wel, ik heb nog steeds goede dagen maar zeker ook heel slechte dagen.
Ik ben al 2 weken heel erg gespannen ivm met het komst van mijn moeder. Ik ben erg blij dat zij komt, maar tegelijkertijd ben heel erg bang van onze gesprekken, want wij gaan zeker praten over mijn zoon, haar kleinzoon. Ik kan met veel mensen praten over mijn zoon en mijn verlies , maar met mijn moeder is toch anders. Ik heb mij ziek gemeld, zo hoog zit ik in de spanning.
Ik was erg bang aan mijn moeder vertellen over mijn gevoel, maar vandaag is het toch gelukt en ik was heel erg verbaast hoeveel steun en lieve worden kreeg ik te horen, dat is echt voor het eerst in 9 maanden. Ik ben zo blij dat ik heb toch gedurfd om mijn gevoel te uiten, voel me echt opgelucht.
Hoe gaat het bij jullie? Heeft iemand ook zoiets ervaren? Praten jullie makkelijker met mensen uit je omgeving of met je familie?
1 Reactie
Ik vind het zelf totaal niet moeilijk om er over te praten, maar ik ben ook wel een gemakkelijke prater. Op professioneel vlak had ik vrijwel direct een luisterend oor bij de huisarts die tijd voor mij maakte nog voor de uitvaart. Hierbij ben ik ook verwezen naar de POH-GGZ (praktijkondersteuner huisartsen voor geestelijke gezondheidszorg) en hier heb ik ook enkele gesprekken mee gevoerd in de eerste weken na het overlijden (overigens ook met de kantnotitie dat gesprekken met de huisarts ook mogelijk zijn als ik dat graag wilde). Ik voelde mij hierbij erg gehoord de professionals waren betrokken en meelevend. Maar dit valt en staat ook met jouw gevoel bij dit soort mensen - als je je totaal niet gehoord voelt of echt geen klik hebt met iemand is dit een stuk lastiger. Weet dat je ook nu nog gewoon bij je huisarts kunt aankloppen voor zo'n gesprek, ook voor dit soort dingen staan ze voor je klaar.
Met vrienden, familie en ook collega's heb ik de eerste maanden veel gesproken over de zelfdoding. Ik vond het heel prettig om hier gewoon over te kunnen praten. Dit gaf het voor mij een plekje. Niemand begrijpt je echt, want zoveel mensen zijn er niet in mijn omgeving met een vergelijkbare ervaring. Maar men heeft begrip voor je; voor je emotie, voor je denken, voor je doen, mensen maken tijd voor je zodat jij kunt delen wat je wilt en steun krijgt. Ik ben ook dankbaar dat ik zulke naasten heb, dat ik dit kan delen en dat mensen mij die ruimte geven in het wederzijdse vertrouwen er is dat dit ook prettig kan. Helaas lees ik ook wel eens verhalen hier dat dit niet zo vanzelfsprekend is, dat is natuurlijk jammer. Wellicht hebben lotgenoten in zulke situaties wat aan mijn tip voor contact met de huisarts/POH-GGZ.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt, in ieder geval sterkte gewenst de komende tijd. Hoop dat je opgeluchte gevoel je wat rust brengt en dat je snel weer kan doen wat je leuk vind en wat je energie geeft!