Hoe kan ik nou door na de zelfdoding van mijn moeder?
Sorry, ik denk dat dit een lang verhaal wordt.
Op 9 maart dit jaar heeft mijn moeder er een punt achter gezet. Dit was voor ons allemaal (wij: mijn vader, 4 kinderen, ik ben zelf 28) onverwacht. Mijn moeder had geen lange weg met geestesziekte voordat ze er een eind aan maakte. Wel had ze problemen; vroeger in de vorm van een eetverslaving en toen dit niet meer kon door een gastric bypass, heeft ze langzaam een alcoholprobleem ontwikkeld (al heeft ze t/m de laatste dag altijd ontkend dat ze alcoholist was).
Op haar laatste dag bleven mijn vriend en ik bij mijn ouders eten (100 km verderop). Het was die avond gezellig, maar mijn moeder had veel te veel gedronken. Ze wist het goed te verbergen, maar als je haar al lang kende, kon je haar horen lallen. Ik was ook boos. Dit heb ik zelf verborgen, behalve een passief-agressieve opmerking over haar dronken staat toen we samen de keuken opruimden. Mijn moeder was die avond dronken, maar ook gezellig. Ze was vrolijk en sprak volop over de toekomst; de reis naar Nieuw Zeeland die eraan kwam met mijn vader, de loungeset die komende week eindelijk werd geleverd, een conventie waar ze heen zou gaan met haar koor. Bij vertrek dacht ik in een flits wel wat verdriet op haar gezicht te zien maar ik was zelf ook boos en hoopte dat als dat zo was, ze een keer ging reflecteren op haar drankgebruik.
De volgende middag was ik aan het wielrennen. Mijn vader belde en dat was ongebruikelijk. Ik stopte en nam op. "Hoi pap," zei ik. Waarop hei zei "Robin, verschrikkelijk nieuws. Mama is dood." Dat was het moment dat de grond onder me wegzakte. Ik was 50 km van Eindhoven, moest eerst daar terugkomen voor ik naar mijn ouderlijk huis kon. In alle staten belde ik mijn vriend. Hij heeft me opgehaald en meegenomen naar mijn vader. Bij het zien van mijn moeder zakte ik door mijn hoeven. Niet veel later kwamen de lijkschouwers. Terwijl de lijkschouwers bezig waren en wij allemaal ijsberend de slaapkamer in en uit kwamen, was mijn zusje met haar werk aan het bellen. Zij vond tijdens het bellen een briefje waarin mijn moeder zich verontschuldigte voor deze daad. Sinds toen voel ik niets dan woede richting mijn moeder. Hoe kon ze ons dit aan doen? Hoe kon ze ons verlaten? Ik heb uiteindelijk geholpen met het omkleden en verplaatsen van mijn moeder; de lijkschouwers waren wat ouder en niet zo sterk, en ik kon niet aanzien hoe moeilijk het allemaal ging. Na hun vertrek hebben wij een lege insulinespuit en 27 lege tabletten tramadol gevonden.
Sinds het is gebeurd ben ik een schim van mezelf. Mijn vader heeft alles in de doofpot willen stoppen en op een paar familieleden (en vrienden waar hij niet van af weet) na weet niemand het. Mijn vriend weet het wel en is een enorme steun. Op werk krijg ik ook alle ruimte om te "herstellen". Ik sta inmiddels 50% ziekgemeld maar heb ook de afgelopen 1.5 week vrij gehad om bij te komen want ook 50% werken ging niet goed. Ik kan me niet focussen, ben extreem moe, en super emotioneel. Ook maak ik veel vergissingen en kan ik niet meer vooruit denken. Normaal haal ik veel energie en voldoening uit mijn werk. Om af te schakelen kan ik dan het liefst de hele dag op de fiets zitten. Van die versie van mezelf zie ik niets meer terug.
Ik vind het verschrikkelijk dat ik niet alleen mijn moeder ben verloren, maar ook voor een deel mijn gezin (we zijn erdoor uit elkaar gedreven). En dat ik een versie van mezelf ben die ik niet herken en ook niet wil zijn. Mijn vrienden en vriend zijn een enorme steun maar ik merk ook aan hen dat het heel vermoeiend is om mijn te ondersteunen. Ik krijg vanuit mijn werkgever ook rouwbegeleiding van een externe partij. Dat helpt maar de gesprekken zijn niet frequent genoeg om echt verschil te maken.
Ik verlang zo naar een "normale" dag. Een dag waar ik niet huil, een dag waar ik onbevangen kan lachen. Waar mijn brein het doet, waar ik liefde ontvang van mijn naasten en ook net zo veel liefde kan geven. Het idee dat de meest intense periode van rouw 1-2 jaar duurt vind ik echt huiveringwekkend. Hoe moet ik in godsnaam zo lang overleven? Herkent een van jullie dit? Hoe zijn jullie deze tijd doorgekomen?
4 Reacties
Wat dapper dat je je verhaal deelt. Het is ook nog maar zo kortgeleden gebeurd.
Helaas herken ik je verhaal heel erg goed. 2,5 jaar geleden is mijn vader er ook geheel onverwachts tussenuit gestapt. Het meeste verschrikkelijke telefoontje wat ik ooit heb gehad. Tot op de dag van vandaag is het verdriet ook nog heel groot en blijft het onwerkelijk en voelt het zelfs nog steeds alsof hij zo weer binnen kan lopen.
Ik begrijp heel goed dat je jezelf niet meer bent en je verlangt naar een normale dag. Wat ik altijd heb onthouden van de begeleiding die wij hebben gehad, is dat alle emoties er mogen zijn; of je nou verdrietig bent, boos bent, je in de steek gelaten voelt en het gemis heel groot is. Alles is ok!
Het is heftig te moeten lezen dat het voor jou nu als 'overleven' voelt. Ik ging meer in de vechtstand; ik moest er voor mijn moeder zijn en moest sterk zijn. Dat heeft me heel veel energie gekost en me uiteindelijk ook veel lichamelijke klachten gegeven, tot op de dag van vandaag.
Toch heb ik heel bewust gekozen voor een aantal dingen, die het dragen van de pijn voor mij een stuk 'makkelijker' maken.
Bewust heb ik tegen mezelf gezegd dat ik door dit verlies mijn eigen leven niet naar de 'knoppen' laat helpen. Ja, ik moet het een plek geven en het verdriet en gemis mag er zijn, maar... ik wil ook nog alles uit het leven halen en genieten, daarvoor heeft mijn vader mij tenslotte op de wereld gezet en groot gebracht.
Ook heb ik er heel bewust voor gekozen, ook al kan je dit misschien niet afdwingen, dat ik het mijn vader niet kwalijk neem. Ik realiseer me heel goed dat hij deze stap in een vlaag van verstandsverbijstering heeft gezet, zonder dat hij daar ook maar een moment bij stil heeft gestaan wat dat voor ons deed. Daar ben ik 100% van overtuigd en dat helpt mij enorm. Ik ben trots op wie hij was en 37 jaar voor me is geweest. Dat maakt voor mij de acceptatie een stuk makkelijker.
Wel wordt je gevorm door wat je meemaakt en ook ik zal nooit meer de oude 'ik' worden. Ik ben veel bewuster van kleine mooie dingen, maar laat ook dingen door wat ik mee heb gemaakt, maar daar ben ik ok mee.
Ik hoop echt dat er bij jou een moment komt van acceptatie en berusting en dat je terug kunt kijken op de fijne tijd die je wel samen hebt gehad. En probeer zelf op zoek te gaan, in die donkere tijd, naar kleine lichtpuntjes en geluksmomentjes. Soms zijn dat al de vogeltjes die fluiten in de ochtend, of die zon die lekker naar binnen schijnt.
En laatste tip: probeer te blijven praten! Praten heeft mij heel goed geholpen. Helaas is het in vriendschappen vaak wel zo, althans bij mij, dat ze weer doorgaan met hun leven. In het begin wordt er regelmatig naar gevraagd, maar dat wordt snel minder, terwijl het verdriet voor jou nou steeds heel groot (of misschien wel groter) is. Gelukkig heb ik broers met wie ik er heel fijn over kan praten en hoop dat jij ook mensen om je heen hebt waarbij je dat kunt blijven doen. En soms kan professionele hulp je ook heel goed op gang helpen. Wees niet bang om die in te schakelen.
Heel veel sterkte en kracht toegewenst! Stuur gericht een pb mocht je daar behoefte aan hebben.
Na de zelfdoding van mijn zoon 10 maanden geleden, kan ik pas nu eindelijk beetje concentreren en beter slapen.
Je vraagt hoe kom je doorheen? Uiteindelijk je vindt je eigen manier wat bij jou past. Heel fijn dat je krijgt steun van je vriend en vrienden. In deze vreselijke tijd mag je echt niet alleen zijn. Mijn advies is: aarzel niet om professionele hulp te vragen, daar zijn ze ook voor.
Ik wens je heel veel sterkte!
Wat rot hoe dit is gelopen, gecondoleerd.
Zelf ben ik 26 en heb ik in maart mijn partner verloren aan suïcide. De wanhoop van hoe nu verder herken ik enorm. Je vraagt je af waar je nu nog op kan bouwen als de vaste grond zo onder je weg geslagen is. Geef jezelf de tijd, rouwen kost tijd. En dat het nu allemaal niet wil met werken is ook heel begrijpelijk, geen druk. Dat komt nu door de situatie, probeer je rust je pakken en je onrust te herkennen.
Wat mij helpt zijn mijn therapieën. Waar ik eindeloos kan voorleggen waar ik tegen aan loop, mijn verhaal kan delen en mij vragen kan stellen. Heb jij zo’n iemand waarbij jij dat kan?
Verder probeer ik mijzelf niet te forceren in wat niet gaat, wat nu even niet lukt dat lukt niet. Dit is eigenlijk ook téveel voor een mens om mee te maken.
En wat mij verder nog helpt is de verbinding die ik voel met de mensen om mij heen die aan mij denken en die er voor mij proberen te zijn. Hoe lastig hun dat ook vinden, dat ze zo hun best doen is voor mij al zoveel waard.
Maar alles neemt niet het intens verdriet en gemis weg. Je moeder was meer dan haar laatste uren. Leuke en gezellige herinneringen ophalen bied mij ook troost, maar kan soms ook extra het gemis versterken. Elke dag doet pijn, maar dat je er elke dag wat van probeert te maken dat doe je goed.