Ogenschijnlijk kleine dingen
Na drieënhalf jaar staan bijna alle spullen van mijn overleden zoon zijn nog altijd op hun plek in zijn kamer. Alles voelt daar nog precies zoals het was. Zelfs zijn telefoonabonnement betalen we nog steeds, zodat zijn nummer actief blijft.
Laatst stelde mijn man ineens voor om het abonnement op te zeggen. Dat kwam voor mij totaal onverwacht. Ik voelde direct de stress omhoogschieten, en gelukkig zei hij al snel dat het nog wel even door kon lopen. Maar het zette me wel aan het denken.
We doen eigenlijk niets met dat nummer, en toch raakt het me enorm bij het idee om het stop te zetten. Waarom is dat zo moeilijk? Is het de gedachte dat het er nog is, dat het nog bij hem hoort? Of voelt het weer als een stukje afscheid nemen van onze zoon?
Hebben jullie dat ook, dat er van die ogenschijnlijk kleine dingen zijn die je gewoon niet los kunt laten?
Voor nu laten we het abonnement nog even doorlopen… met het besef dat er ooit een moment komt dat we het wél zullen opzeggen. Maar vandaag nog niet.
Liefs Anja
8 Reacties
Zo herkenbaar .....alles wat onze zoon betreft, aan heeft geraakt, gedragen, dat koester ik ook, houd ik dichtbij ....dan lijkt hij wat dichterbij.
Omdat mijn zoon zijn telefoon spoorloos is schrok ik laatst ook enorm toen ik onze family app bekeek ( mijn man, ik & onze zoon) en nu bestaat deze maar uit 2 leden😭, mijn zoon zijn abonnement is blijkbaar stopgezet door de provider, doet pijn omdat het een stukje is wat ook weer verdwijnt.
Dus ik kan jullie handelen goed begrijpen, ik raak vaak zijn koffertje aan omdat hij dat overal mee naartoe nam.
Volgende week is het 7 mnd geleden dat hij uit ons leven is verdwenen en ons leven is klaar, we volgen momenteel emdr therapie wat ongelooflijk zwaar is, maar ik heb geen levenslust meer, zonder onze zoon hebben wij niets meer, is onze toekomst onzeker, en hoop ik dat de laffe daders snel opgepakt worden en een straf krijgen die enigzins rechtvaardig is al zal het nooit genoeg zijn in onze ogen.
Dus hou vast aan alles van je kind, houd hem psychologisch dichtbij je❤️.
Heel veel sterkte & lieve groetjes, Johanna.
Ik snap zo goed dat je alles koestert wat van je zoon was en aan hem herinnert.
Soms heb je het nodig om zijn spullen aan te raken zodat hij even wat dichterbjj voelt. 💙
Ik hoop voor je dat de daders opgepakt gaan worden zodat je weet wie het gedaan hebben en waarom.
Heel veel sterkte,
Liefs Anja
Dat lijkt mij ook erg lastig.
Ik heb het abonnement van mijn zusje stopgezet, maar ze kunnen wel de voicemail voor je bewaren en opsturen bij Vodafone. Mijn neefje en nichtje kunnen dan later altijd dat nog terugluisteren. Ik heb er verder niet aan gedacht om het te behouden; ik heb automatisch alles opgezegd en stilgezet.
Ik wens je/jullie veel sterkte met deze beslissing. Pim
Voorlopig laten we hem doorlopen. Hopelijk komt er een keer een moment dat het ook voor mij de tijd is om hem op te heffen.
Mijn zoon had er geen voicemail op staan, vond hij niet nodig. Jongens van 19 zijn altijd bereikbaar.
Maar er zijn vast mensen die heel blij zijn met je tip en er gebruik van gaan maken. Dank je wel.
Groetjes Anja
Ik kan me voorstellen dat het je naar de keel grijpt, zo'n beslissing. Het zijn tenslotte de 'kleine' dingetjes die hem nog levend houden, waar je graag aan vast wil blijven houden.
Ik kan mij niet voorstellen hoe het is om als moeder een kind te verliezen, maar ik herken mijn ouders wel heel erg in jouw verhaal. Zij hebben bijvoorbeeld de abonnementen van Netflix en Spotify van mijn broertje overgenomen. Zo voelt hij toch nog wat dichterbij. En de slaapkamer van mijn broertje in mijn ouderlijk huis is ook nog helemaal intact, ook al woonde hij inmiddels op zichzelf. Hij sliep nog regelmatig bij mn ouders en daar is dus - ook nu hij er al 7 jaar niet meer is - niks aan veranderd.
Ik ben na zijn dood nooit meer op die kamer geweest, voor mij is het juist te confronterend en naar. Maar ik snap dat het voor mijn ouders een belangrijke plek is die ze niet op willen geven.
En ik vind het ook juist mooi hoe ze hem zo dichtbij proberen te houden. Volg dus vooral je gevoel. Niks is gek of raar, zolang het uit je hart komt.
Dikke knuffel
Dank je wel voor je reactie.
Ik vind het fijn om te lezen dat er meer ouders zijn die alles zoveel mogelijk laten zoals het is. Als het weg is dan is dat definitief en komt nooit meer terug.
Liefs Anja
Heel herkenbaar, want als alles weg is, is je kind ook definitief weg.
Omdat bij ons de zorgen begonnen met haar telefoon, geen reacties meer, geen vinkjes bij de whatsapp berichten behalve, blijkt nu achteraf, de dader die mij berichten stuurde hebben wij ervoor gekozen het abonnement op te zeggen. Maar wel alles bewaard en ook het nummer in je telefoon laten staan.
Anderhalf jaar na de dood van Ichelle, je kijkt regelmatig in de app, leest nog eens terug, zag ik ineens dat de vinkjes blauw waren van de berichten die we na haar verdwijning hadden gestuurd 😲 een grote schok en paniek. Zelfs een kleine hoop, dat iedereen het verkeerd had en ze er dus toch nog was. Na een telefoontje met kpn bleek dus dat ze haar nummer opnieuw hadden verkocht aan iemand anders. Hadden ze mij dit verteld, dan had ik nooit haar nummer opgezegd. Dat waren ze "vergeten". Zeg dus nooit je zoon zijn nummer op, want dan komt dat moment voor jullie ook... liefs Miranda
Dank je wel voor je reactie, ik denk inderdaad dat mijn grootste angst is om alles kwijt te raken en dat iemand anders zijn nummer krijgt.
Soms kijken we op zijn telefoon naar foto's en onze appjes en de appjes van de laatste dagen van zijn leven.
En natuurlijk hebben we printscreens gemaakt maar is toch niet hetzelfde.
Wat confronterend dat de appjes naar je dochter ineens op gelezen stonden. Hoe zijn jullie daarmee omgegaan want je weet niet door wie ze zijn gelezen
Liefs Anja