Ik mis mijn zoon heel erg.
Ik mis m'n jongen. Ik mis hem nu zo erg. Het is al bijna 1,5 jaar geleden.... Je zou denken dat het makkelijker zou worden maar niet, echt niet! Ik merk dat momenteel wil ik niet over zijn overlijden praten ik wil er niet aan denken. Als ik er aan denk dan doet het zo veel pijn. En pijn is ondragelijk. Ik dacht dat de eerste jaar aller zwaarste was. Ik had het zo fout.
Herkennen jullie dat ook?
Bezig met laden...
9 Reacties
Ik herken je gevoelens zó goed. Op 12 november wordt het 2 jaar dat mijn zoon er niet meer is. Het tweede jaar was zoveel moeilijker en ik denk dat dit zo blijft. Het gemis wordt alleen maar erger. De pijn is soms niet te doen. Ik voel me ooit zó alleen staan in mijn grote verdriet. Ik besef dat niemand mij kan helpen, dat ik het toch zelf zal moeten doen.
Ik worstel nog vaak met een schuldgevoel.
Afgelopen zaterdag stond er een stuk in de krant over suïcide. Manu Keirse schreef daarin dat de weg naar zelfdoding via 6 stadia gaat. Ze ontwikkelen een gevoel tekort te schieten en dat ze niet de moeite waard zijn. Dat het voor iedereen veel beter zou zijn als hij of zij er niet meer zou zijn. Toen ik dit las voelde ik me nóg schuldiger.... heb ik hem zo'n gevoel gegeven?
Ik hoop dat dit ooit minder wordt.
Ik wens jou en alle anderen heel veel kracht toe! Liefs Els
Wat je schrijft is zo herkenbaar!
Ik heb ook nog steeds enorme schuldgevoel. Ik kan het nog steeds niet los laten. Ik weet dat ik kan niets meer veranderen, dat hij komt nooit terug maar schuldgevoel is enorm.
Bedankt voor je bericht ❤️
Ik wens je ook heel veel sterkte!
Wat zou ik graag willen zeggen dat het niet zo is, dat het met de tijd beter wordt, dat de pijn zal verdwijnen.
Ik kan niet voor iedereen spreken – waarschijnlijk is het voor ieder mens anders – daarom kan ik alleen over mezelf praten.
Op 24 september was het vijf jaar geleden dat mijn jongen er niet meer is.
Ik huil nog steeds elke dag om hem.
Elke avond zeg ik tegen mezelf met zijn stem: “Goede nacht, mama!” en elke ochtend: “Hallo mama!”
We zullen moeten leren leven met deze pijn, met dit verlies.
Iedereen om ons heen, zelfs de meest dierbaren, zal langzaam vergeten wat er is gebeurd en denken dat wij, moeders, als we nog leven, ons verdriet hebben overwonnen.
Hou vol, lieve Jenya, je bent in mijn gedachten.
We moeten overleven, ook al lijkt het soms onduidelijk waarom.
Ik omhels je.
Heel veel sterkte!
Soms weet ik niet hoe nu verder .Omdat de pijn ondraaglijk is .
Ontzettend veel kracht liefs
Ik weet niet hoe je je voelt, maar ik begrijp je pijn maar al te goed. Praten is niet makkelijk. Maar ergens is het wel goed om het iets dragelijker te maken en praten misschien juist over de leuke tijden die jullie hebben gehad kan wellicht ook helpen en je troost bieden. Ik wens je enorm veel sterkte!
Jij ook, heel verl sterkte!