Heel veel pijn voor het verlies van de beste vriend van mijn zoon.

Een aantal dagen terug heeft mijn oudste zoon zijn beste vriend verloren. Zijn vriend heeft zichzelf van het leven berooft en is helaas maar 20 jaar geworden.

We zijn bij zijn ouders en broers en zussen thuis geweest om te praten over hem, zijn ouders kende geen van zijn vrienden omdat hij dit niet wilde.

Hij kwam met regelmaat bij ons thuis over de vloer, om gezellig met vrienden te zijn. Hij was bij ons altijd super gezellig en vrolijk, al wist ik wel via mijn zoon dat hij problemen had met drank en niet altijd even lekker in zijn vel zat.

Ik heb wel eens gedacht, moet ik hier over praten met hem. Maar ik wilde mij niet bemoeien met dingen die me niet aangaan, of de bemoeial uit hangen.
Ik wilde met hem praten, omdat ik zelf in het verleden ook heb gedacht over zelfdoding en een rot tijd heb meegemaakt, ik had hem zo graag willen vertellen dat er echt altijd licht is, licht aan het eind van die hele lang tunnel, er zijn altijd mensen die je willen helpen.

Ik heb zijn broer en vader nu een aantal keer gesproken, ze zeggen ook dat niemand enige blaam heeft, het is zijn keuze hij heeft de rust die hij zocht.

Ergens begrijp ik het, maar ik kan het moeilijk accepteren en ik heb te vaak gehoord, van mijn eigen behandelaren gedurende mijn leven dat mensen vaak niet echt dood willen, maar uit de situatie weg willen, maar niet weten hoe en dan de dood zien als enige oplossing.

De pijn die ik voel voor zijn vader en broer is echt bizar, ik moet veel huilen om de keuze die hij heeft gemaakt. Ik denk dan gelijk aan alle andere jongeren die ook met deze problemen en gedachten lopen. Hoe help ik die.

Ik ben ook actief bij een sportclub met veel jongeren, ik denk gelijk hoeveel zijn er daar, die soortgelijke gedachten hebben. De confrontatie met de kinderen daar kan ik nog even niet aan.

Hoop dat de uitvaart er voor zorgt dat ik naar een volgende fase in het rouw proces kan. Gelukkig helpen de gesprekken met zijn vader en dat werkt twee kanten op.

Ik voel natuurlijk de pijn voor mijn eigen zoon, maar nog veel meer voor hun zoon en voor zijn gezin.

Weet gewoon niet goed hoe ik hier mee om moet gaan.