Overslaan en naar de inhoud gaan
Terug naar Voor nabestaanden na zelfdoding

Een jaar later....

Op 21 april was het precies een jaar geleden dat ik in de loop van de zondagmiddag, toen ik naar mijn moeder geweest was die 100 jaar was geworden, thuiskwam en mijn man levenloos vond. Ik voel nog dat ongeloof, die wanhoop, die enorme shock..... hoe kon dit gebeuren? De daarop volgende uren staan me nog helder voor de geest: de reanimatie, waarvan ik wist dat die niet zou baten. Ik had hem in mijn armen gehouden nadat ik zijn spanband had losgeknipt... ik wist dat hij er niet meer was. Heb toen wel gebeden dat hij niet als een kasplantje uit die reanimatie zou komen want dat had hij nooit gewild. Daarna... het onderzoek door de forensische dienst..."het spijt me mevrouw, zei de agent, maar we beschouwen dit als een plaats delict" . We werden door onze buurtjes liefdevol opgevangen en mochten in hun huis terwijl de mannen in witte pakken hun werk deden. De tranen van mijn dochters, de wanhoop van mijn man's ouders, broers en zussen... ik heb ze, ondanks dat ik compleet in shock was, allemaal gezien en gevoeld. Daarna de terugkeer naar ons huis, waar zijn lichaam boven lag en ik hem samen met mijn schoonmoeder heb aangekleed, De begrafenisonderneemster, die zo ontzettend lief en betrokken was... het moment dat mijn man naar beneden gebracht werd en in de gereed staande kist werd gelegd.. ik zie het nog zo voor me. De dagen dat mijn lief opgebaard was in ons huis en de voorbereidingen voor het condoleren en de begrafenis waarin ik zoveel hulp heb gehad van mijn en mijn man's lieve familie: ik zal het nooit vergeten en ben hun oneindig dankbaar. En nu is het een jaar later en ik heb best wel wat stappen voorwaarts gemaakt. Maar ohh... wat kan het gemis en het verdriet me soms weer als een mokerhamer raken. De pijn vanbinnen is gewoon niet te beschrijven. Zal het ooit nog overgaan of minder worden? 

Bezig met laden...

6 Reacties

13 mei 2025
Beste Inatjoo,
Je verhaal heeft me diep geraakt. Een jaar en 2 maanden geleden is mijn vrouw omgekomen. Ook ik heb haar gevonden en heb haar vast gehouden. Ze is in mijn handen gestorven. Wat jij daarna mee heb gemaakt de eerste dagen en weken heb ik ook mee gemaakt. Herkenbaar dus. Het missen blijft maar zal in de loop van de tijd milder worden. Maar lijkt wel of ik steeds meer van haar gaat houden wat ook weer veel pijn doet.
Ik wens veel sterkte toe en leef met je mee. Reken niet op mensen die het niet hebben mee gemaakt. Zij kunnen immers het niet inleven wat er door ons heen gaat.
13 mei 2025
Dank je wel voor je reactie. Het is in-en-in-triest dat er nog meer mensen zijn die dit hebben moeten meemaken. Dit gun je zelfs je ergste vijand niet. En tegelijkertijd ook goed omdat je juist steun en herkenning krijgt van mensen die dit ook hebben meegemaakt, omdat zij... en jij dus ook... precies kunnen voelen wat ik gevoeld heb en nog steeds voel. Voor mij was het onvoorstelbaar dat mijn lief ooit tot zo'n verschrikkelijke daad zou komen. Ik probeer me vast te houden aan de mooie jaren die we samen hebben gehad. Ik hoop dat dit voor jou ook zo mag zijn. Heel veel sterkte.... liefs, Ina
06 mei 2025
Onze verhalen overlappen elkaar flink lees ik. Ook ik vond mijn vriendin en heb daarna het stokje overgedragen aan de politie. Zelf in shock bij de buren alles afgewacht. Het klinkt alsof je hem daarna een mooi afscheid hebt kunnen geven?

Het gemis en verdriet zijn er nog? Een jaar na haar afscheid was alles bij mij ook nog vers. Het lijkt lang, maar zo lang kan iets blijkbaar duren. Geleidelijk werd het zeker minder en nu voeren de mooie herinneringen aan haar de boventoon. Zoals jij die zo mooi beschreef over Koningsdag.

Maar tot op de dag van vandaag kan de mokerhamer, zoals je dat zo mooi noemt, toeslaan. Voor mij een teken dat ze heel bijzonder voor me was. En dat gebeurt ruim 5 jaar na haar afscheid nog steeds. Gek genoeg kan ik die momenten nu ook waarderen. Als een compliment voor haar.
07 mei 2025
Beste Vincent, het verdriet en gemis zijn nog zó sterk aanwezig. Het gemis zal nooit overgaan. De scherpe randjes gaan eraf, zegt men. En dat geloof ik ook wel. Herinneringen doen te vaak nog te veel pijn. Maar mijn lief heeft inderdaad een heel mooi afscheid gekregen en daar ben ik dankbaar voor. En een grote liefde geeft ook enorme rouw en gemis... zoals jij aangeeft: een teken dat hij een bijzonder mens was... liefs en ook voor jou sterkte, Ina
06 mei 2025
Dankjewel voor het delen van je verhaal. Wat een heftige periode moet dat zijn geweest, en nu nog. Wat fijn om te horen dat je zoveel steun hebt ervaren van je omgeving.
Ik herken wat je zegt over het gevoel van stappen maken maar soms ook zo hard geraakt worden door het gemis en het verdriet. Het helpt mij om te voelen dat het er beide mag zijn. Na 2,5 jaar kan ik zeggen dat het verdriet en het gemis niet over gaat of minder wordt. Wel helpt het delen over mijn verdriet om het dragelijker te maken. En de gedachte dat rouwen een proces is wat in alle vormen er mag zijn. Veel sterkte!
05 mei 2025
Hoi,

Wat een verhaal en wat heb je veel meegemaakt. Onbeschrijfelijk. Veel steun deze dagen toegewenst !