Dertien jaar geleden.
Dit jaar is het al weer 13 jaar geleden dat mijn moeder besloot voor zichzelf te kiezen en niet meer terug te komen. Ik was toen 22 jaar en een gedeelte van mij is die dag met haar verloren gegaan.
13 jaar het klinkt lang geleden maar zo voelt het niet. Het verdriet en gemis is er nog steeds. Iedereen is al lang doorgegaan met het leven, dat heb ik de afgelopen 13 jaar geprobeerd maar ik denk dat als je zo’n groot stuk van jezelf verliest, je het ook nooit meer helemaal terug krijgt. Mijn moeder is er niet meer en komt nooit meer terug. De liefde die je van je moeder krijgt kan ook niemand vervangen.
Na al die jaren zit ik nog steeds met zo veel vragen, vragen waarvan ik weet dat ik er nooit antwoord op krijg.
Ik heb geen broers of zussen en met mijn vader heb ik (bijna) geen contact. Ik heb een hele lieve partner maar hij heeft mijn moeder nooit gekend, dus het stukje herkenning in wie mijn moeder was is er niet. Ik denk dat het voor hem soms lastig is om er echt met mij over te praten, ook al weet ik dat hij heel erg zijn best doet.
Ik merk aan mezelf dat ik de laatste tijd weer meer verdriet heb om haar overlijden en ik mis haar enorm. Hoe ouder ik word, hoe meer ik haar mis.
Mijn moeder was een hele slimme, vriendelijke, lieve en zorgzame vrouw. Eigenlijk was ze te zorgzaam, ze dacht aan iedereen behalve aan zichzelf. Dat is denk ik ook de druppel geweest waarom dat ze uiteindelijk deze keuze gemaakt heeft. Ze ging er aan onderdoor. Ik ben blij dat ze zichzelf heeft kunnen bevrijden van de last die ze met zich meedroeg. Helaas moet ik de last van haar afwezigheid de rest van mijn leven meedragen.
Wat ik vaak in verhalen van jullie terug lees is het onbegrip van de samenleving, mensen die niet weten wat en of dat ze iets tegen je moeten zeggen. Dit herken ik ook erg goed, het voelt soms nog steeds als een taboe onderwerp waar niet over gesproken mag worden en dat voelt niet goed. Ik denk dat het heel belangrijk is dat er meer aandacht besteed wordt aan zelfdoding.
Een paar weken geleden ben ik lid geworden van deze community. Ik wist helemaal niet dat zoiets als dit bestond. Het is moeilijk, confronterend maar ook fijn om al jullie verhalen te lezen. Ik heb nooit met iemand kunnen praten die in het zelfde schuitje zit als ik.
6 Reacties
Welkom op de community en ik hoop dat je hier een plek hebt waar je kunt spreken waarover je wil.
Ik ben benieuwd of je een bepaalde vorm zoekt om dit te kunnen doen (online hier op het forum of misschien wel online in een groep).
Wellicht zou een online bijeenkomst iets voor je kunnen zijn? Er is er een Online bijeenkomst voor nabestaanden kind na zelfdoding van een ouder/verzorger | Maandag 9 juni | 19:00 - 21:00), meer info via deze link: https://www.slachtofferhulp.nl/emotionele-hulp/contact-met-lotgenoten/?id=07988fc5-b139-43ea-809a-00b01df73671&blockid=24362&pageid=32873&step=1
Met groet van
Stefan
Bedankt voor je reactie. Ik weet zelf niet precies waar ik naar opzoek ben. Door het lezen van de verhalen van anderen, herken je veel in wat je zelf hebt meegemaakt.
Ik wist eigenlijk nooit goed wat de mogelijkheden waren voor nabestaanden van zelfdoding. Zelf ook nog niet echt naar gezocht omdat ik niet wist dat het bestond. Ik ga de link zeker bekijken, heel erg bedankt!
Groetjes, JH
Wees niet te streng voor jezelf. Je hebt een enorm groot verlies geleden. Dan is dat normaal dat ook na 13 jaar je er nog zoveel verdriet en gemis van ervaart.
En dat iedereen op een gegeven moment doorgaat, maar jouw leven compleet anders is komt bij mij ook enorm hard aan. Dat je zo’n groot stuk van jezelf verliest doordat je een ander verliest.
Wat lastig dat je omschrijft dat je het voor jou gevoel met zo weinig mensen het erover kan hebben die haar goed hebben gekend. Misschien kan je het er wel met vrienden of collega’s etc van je moeder het erover hebben die haar goed hebben gekend?
Erover in gesprek blijven en gewoon durven vragen is denk ik juist heel goed. Voor zowel de nabestaande als de omgeving. En blijf je verhaal delen !
Ik ben ook heel blij met deze community, want ik vind het ook moeilijk om het met mijn omgeving te bespreken. Ik heb er heel veel moeite in gestoken om het toch te doen, maar het zou fijn zijn als het wat vloeiender deel zou uitmaken van gesprekken met vrienden en zo.
Ontroerend, dat je je moeder zo mist, JH... Hoe zou het zijn als je wat herinneringen aan haar opschrijft, zodat je haar herinnering wat meer levend houdt voor jezelf? Zomaar een gedachte. Ik heb het er zelf heel vaak over met mijn zuster en dat doet me echt goed. Ik kan me goed voorstellen dat je het zwaar vindt dat je niet iemand in je omgeving hebt die haar goed kende, en met wie je het er zo vaak als je wilt over kunt hebben.
Ik denk aan je, op deze dag, aan jou en aan je moeder met haar grote hart. Veel liefs!
Fijn dat jij er wel goed met je zus over kan praten, dat is heel belangrijk. Ik ben eigenlijk meteen heel open en eerlijk geweest over wat er gebeurd was tegen mijn omgeving, maar je merkt toch dat niemand er graag met je over praat. Fijn dat er een community is zoals deze, je voelt je minder alleen.
Dat is een goede tip, ik ga het zeker proberen, bedankt! Liefs.