Nieuwe mensen en nieuwe fases
Mijn zoontje wordt in april 4. Dat betekent dat hij dan naar school gaat. Vorige week werd ik gebeld om de wendagen in te plannen. Opeens voelde het allemaal zo onwijs groot. Weer iets zonder mijn man. Weer iets wat ik alleen moet doen, maar ook het enthousiasme en de spanning van deze nieuwe fase niet kunnen delen met degene met wie je een kind hebt. En het delen met vrienden of familie is toch niet hetzelfde als met de vader van je kind.
Ook besprak ik aan de telefoon met de nieuwe juf van mijn zoontje een aantal dingen. Een groot onderwerp was natuurlijk het gemis van zijn vader. Dat besef kwam weer binnen: je leert nieuwe mensen kennen in je leven die er niet bij waren toen hij overleed. Die dus niet weten dat mijn zoontje geen vader meer heeft en ik weduwe ben. Dat voelt zo onwennig.
Naast het feit dat ik net 30 ben geworden en mijn zoontje binnenkort naar school gaat, voel ik in deze nieuwe fases het gemis extra sterk. Je had zo gehoopt al die dingen samen mee te maken. Samen keuzes te kunnen maken voor je kind. Maar de realiteit is anders, en dat maakt me soms nog steeds erg boos.
Overvalt jullie dit ook weleens bij nieuwe dingen in het leven? En hoe pak je gesprekken aan met mensen die je nog niet kent over dit onderwerp? Nadat ze over de schrik heen zijn als ze zien of merken hoe jong ik ben en al weduwe, hahaha. Hoe doen jullie dit?
Liefs van mij!
5 Reacties
Het is heel herkenbaar dat het gemis van je dierbare ineens zo zichtbaar is bij nieuwe dingen en nieuwe mensen om je heen. Ik probeer zelf altijd een inschatting te maken of ik het meteen vertel of op een later tijdstip. Dat is een gevoel en tegelijkertijd bedenk ik me ook wat het me oplevert om het meteen te vertellen.
Mensen schrikken ervan maar vaak krijg je ook meteen een ander conract.
Blijf je gevoel volgen en ga voor het beste voor jezelf en je zoontje. Je doet het super goed en daar mag je trots op.zijn.
Zeker wat betreft hem doe je er heel erg goed aan om het wel de nieuwe mensen in jullie beide leven er van op de hoogte te brengen.
En ja, mensen zullen schrikken, maar ook snappen als jullie je dag even niet hebben. Er is voor jullie geen andere manier dat het "gewoon" te zeggen, door het niet te doen, maak je het nog lastiger voor jezelf.
Die momenten van gemis zullen misschien zelfs wel blijven bij nieuwe situaties, zeker als het jullie zoon betreft, maar ik wens je toe dat de boosheid en verdriet er in de loop der jaren af zal gaan.
Gun het de tijd, maar probeer ook met hoop naar de nieuwe fase in jullie leven te kijken.
Liefs Nel
Ik snap je helemaal! Ik ben zelf een open boek en praat best makkelijk. Ook dat kan mensen weer afschrikken natuurlijk. Dus ik probeer het ook vaak op gevoel te doen.
Ik vind het fijn om te lezen dat je daarna een trots gevoel hebt! Dat is heel mooi en daar mag je ook zeker trots op zijn!
Liefs