Verjaardagen en feestjes
Afgelopen week was het weer zo ver: de verjaardag van mijn man.
We hebben hem samen “gevierd” – met onze zoon en zijn vriendin en de zus van mijn man. Al sinds de kinderen klein zijn doen we dit, en gelukkig kunnen we dat nog steeds opbrengen.
Toch merk ik dat het daar ook bij blijft. Andere verjaardagen of feestjes vieren lukt vaak niet meer. De zin ontbreekt, en vaak ook de energie. Als we er echt niet onderuit kunnen, gaan we wel… maar dan blijven we zo kort mogelijk.
Daardoor zijn we wel vrienden kwijt geraakt domweg omdat we niet meer uitgenodigd worden.
Ik ben benieuwd of dit herkenbaar is. Hoe gaan jullie om met verjaardagen? Vieren jullie ze nog, of laten jullie ze liever stilletjes voorbijgaan?
Bezig met laden...
3 Reacties
Bij mij verschilt het heel erg aan de fase waar ik in zit. De ene periode heb ik er echt geen zin in, de andere periode wel weer.
De verjaardag van mijn overleden broertje vieren blijft lastig. Mede doordat mijn oudste neefje een jaar na Michiels overlijden is geboren op zijn verjaardag. Bizar, mooi en pijnlijk tegelijk. We vieren de verjaardag van mijn neefje uiteraard wel, maar daar zitten we dan allemaal met dubbele gevoelens. Mijn zus wil uiteraard een leuke dag voor haar zoontje, maar worstelt ook met haar eigen verdriet. Ik vind het heel ingewikkeld. Want ik wil haar supporten, mijn neefje een leuke verjaardag geven, maar ook niet voorbijgaan aan het verdriet van mijn ouders, zus en die van mezelf natuurlijk.
Wel probeer ik het leven te vieren juist omdat ik weet hoe kort het kan zijn. Maar soms lukt het gewoon even niet, omdat ik er geen zin of energie voor heb.
Ik merk dat ik mijn eigen verjaardag ook ingewikkelder vind dan naar andere verjaardagen gaan. En als ik vroeg vertrek, snapt iedereen waarom.
Ik herken wat je zegt. Alles is zo anders nu.
Ik vier zelf wel alles eigenlijk. Ik probeer op elke verjaardag te zijn. Ik wil sowieso elke mijlpaal vieren, want ik mag en kan dat. Ik weet niet of dat volgend jaar nog kan. Ook verjaardag van mijn familie, zijn familie, mijn vrienden en zijn vrienden. Ik ben vrijwel overal bij als ik kan. Ik plan zelfs mijn vakanties eromheen. Of dat gezond is? Geen idee. Maar het voelt voor mij een beetje als een plicht om niks te missen (juist van zijn kant, omdat hij het niet meer kan doen). Daarnaast wil ik ook dat die mensen op de verjaardag van mijn zoontje komen. Dus met die gedachte ga ik alles ''braaf'' af. Ook omdat ik inderdaad niet opeens niet meer uitgenodigd wil worden. Ik blijf niet altijd lang hoor. Soms ben ik ook met een uurtje weer weg. Dus dat stukje herken ik ook.
Denk dat je hier helemaal niks aan hebt haha.
Liefs van mij!
Het vieren van t Leven voor anderen gaat mij makkelijker af dan voor mezelf. Mijn naam heb ik dan ook niet voor niets gekozen….het helpt me te herinneren om te Leven maar ook dat mijn moeilijke momenten er mogen zijn. En wanneer deze niet door vrienden gerespecteerd worden, tja dan dekt het woord vriendschap niet meer de lading van het contact.
Ik hoop dat er nieuwe liefdevolle momenten voor jullie komen.