rijmpje Lachen.

Op Insta deel ik elke maand op de 14e een rijmpje of gedichtje, het is zelf geschreven en ik ben geen prof. maar op verzoek zal ik ze hier delen. 

sorry voor de spaties en ruimten dat komt door het kopiëren naar deze site.

Lachen.

In de tijd van rouw en ondanks al het leed, verdriet en pijn.

Zijn er momenten dat ik door mensen om mij heen weer lachen kan.

Maar snel na het lachen voel ik mijzelf weer niet fijn.

Soms voel ik mij beroerd erover en voel schaamte hiervan.

Dag en nacht en overal, onderweg, tijdens werk, tijdens boodschappen.

Komen voorbij alle herinneringen en gedachten aan Alice.

Nooit meer gedachteloos een motor of zwaan zien of in een cheeseburger happen. 

Oh wat mis ik zo ontzettend jouw lach, de mooiste die er is.

Ik zou er alles voor over hebben om je in onze armen te sluiten.

Gewoon terug in de tijd, waarom kan dat niet.

Alles weer het oude en jou weer bezig zien met de paarden buiten.

En dat we lachen om je filmpjes in plaats van al dit verdriet.

Zullen er mensen zijn die begrijpen dat de glimlach maar een masker is.

Dat je, je best doet om niet stil en verdrietig rond te lopen.

Dat je,  je nog steeds klote voel omdat je iemand mis 

En dat de nachten en gedachten mij nog steeds slopen.

Maar toch mijn tover ik soms op mijn gezicht een lach.

Om een grapje, mezelf te verstoppen of omdat ik je mag.