Periode van rouwen

Hi Leven,

Ik begrijp heel goed dat je op slot gaat als er zo’n confronterende vraag wordt gesteld. Als ik zo’n vraag zou krijgen, zou ik iets als volgt antwoorden:

‘Voor mij is rouw niet iets dat op een bepaalde dag stopt, het beweegt met me mee. Sommige dagen zijn lichter, andere weer zwaar’.

Wat vind je ervan? Hopelijk vind je wat rust in zo’n antwoord.

Liefs, Lindsay

Hoi Leven,
Ik heb deze vraag nog nooit gehad en mijn zus is al ruim 16 jaar geleden overleden. Wat naar dat jij deze vraag hebt ontvangen!!
Uit ervaring kan ik vertellen dat rouwen niet ophoudt, het heeft me gevormd en het is immers een deel van mijn leven geworden. Ik leer er nog steeds elke dag mee omgaan en probeer het te omarmen dat ik rouw, dat de leegte er is. Ik kan me er namelijk goed tegen verzetten, want ik wil me niet verdrietig voelen.

Rouwen, in mijn geval, gebeurt elke keer op andere lagen en in andere vormen. Zoals het moment dat ik ouder werd dan zij. Het moment nadat ik traumabehandeling kreeg. Het moment dat ik echt doorhad en erkende dat ze niet meer leeft. Het moment dat ik erachter kwam wat de oorzaak is. Het moment dat ik geen contact meer had met mensen met wie ik gedeelde herinneringen heb van haar. Er zijn straks momenten, bijvoorbeeld dat het 17 jaar geleden is dat ze overleden is en ik was 17 toen ze overleed. En noem maar op.
Rouwen houdt niet op.
Het gemis is er elke dag. De pijn, het verlangen, het gemis zijn er elke dag en het hoort bij mijn leven.
Het verschil is dat ik het op den duur wat verder van me kan plaatsen en ruimte kan maken voor andere momenten en mensen. Dat er bijvoorbeeld naast het verdriet voelen ook de liefde kan doorstromen en er blijdschap kan zijn. Op hun beurt zijn die momenten groter en heb ik daar meer ruimte voor. En soms ook niet, want dan zou ik liever willen dat het anders was.

Het is er allemaal. Ik heb het oké te vinden dat alles er mag zijn. Soms zelfs te verdragen.

Persoonlijk zou ik het erg naar en ongevoelig vinden als iemand mij vraagt hoe lang een rouwproces duurt. Ik hoop via deze weg dat ik je kan aanmoedigen om jezelf daarin niet hoeven te verantwoorden. Wees daarentegen kritischer naar de persoon die deze vraag stelt: wie is deze persoon en wat is de intentie dat diegene dit vraagt. Is dat momenteel helpend voor jou? Kun je hierdoor de ruimte hebben die jij nodig hebt om te rouwen en is het ondersteunend voor jou? Wat bedoelt deze persoon eigenlijk en kun je daarmee content zijn?

Het is gewoon al pijnlijk genoeg. En het is nog pijnlijker als men het niet begrijpt of er een tijd aan koppelt, zonder zelf de ervaringen te hebben. Mij geeft het dan een eenzaam en afstandelijk gevoel, alsof ik op een eigen eilandje leef en andere mensen aan land. Maar het eilandleven kan ook vrij en rustig zijn. En er zijn verschillende wegen om weer op dat andere land te komen, wanneer ik dat wil en als ik dat wil.

Met andere woorden: neem echt je tijd. Rouwen is de liefde die je voor je dierbare voelt. Rouwen vereist heel veel zachtheid. Rouwen verweeft met het leven. Rouwen is het ontdekken van andere verbindingen die je kan maken met je dierbare, los van de fysieke en waarnemelijke verbinding die er was. Maar bijvoorbeeld via herinneringen, een plekje, een ritueel, een handeling, een energetische verbinding, via dromen, praten tegen een foto, in de wind, bij de zee, tegen god, een kaarsje aansteken, schrijven en noem maar op. Rouwen is de nieuwe relatievorm die ik met mijn dierbare heb gekregen. Rouwen houdt niet op.