Lotgenotengroepen
Naast het contact met online communitie en lotgenotengroepen via Slachtofferhulp ben ik ook aangesloten bij Ouders van Overleden Kinderen (st. OOK).
Van deze stichting ontvang ik regelmatig een agenda met allerlei activiteiten. Meestal lees ik het vluchtig door en doe ik er verder niets mee.
Tot er laatst een wandeling in ons eigen dorp op de agenda stond.Na lang twijfelen heb ik me toch aangemeld. Het leek me uiteindelijk toch fijn om lotgenoten uit de buurt te ontmoeten.
Twee weken geleden was het zover, best spannend. Eenmaal daar viel de opkomst wat tegenn, we waren maar met vijf vrouwen. Achteraf bleek dat eigenlijk heel fijn te zijn omdat we daardoor alle tijd hadden voor elkaars verhaal maar ook om je eigen verhaal te doen.
Het was bijzonder om over onze kinderen te praten, en om te merken dat we allemaal tegen vergelijkbare dingen aanlopen, dezelfde pijn, dezelfde worstelingen, dezelfde vragen.
Ook Slachtofferhulp organiseert live bijeenkomsten. Zelf ben ik daar nog niet naartoe geweest, maar ik merk dat ik er wel steeds vaker over nadenk.
Hoe is dat bij jullie?
Hebben jullie ervaring met live lotgenotengroepen, of zijn jullie, net als ik, erover aan het twijfelen,
Liefs, Anja
1 Reactie
Grappig, dat je dat deelt! En wat goed van je dat je uiteindelijk toch bent gegaan en dat het een positieve ervaring was. Ik ben erg blij voor je!
Maar je gevoelens en twijfels zijn super herkenbaar. Ik denk dat ik in de eerste jaren na de dood van m’n broertje bijna een aversie had tegen lotgenootgroepen. Ik had tenslotte al genoeg ellende in mijn eigen leven, waarom zou ik dan ook nog eens de ellende van anderen aan willen horen? Ik was ook veel te bang te worden getriggerd, denk ik. Na jaren 1-op-1-therapie sta ik een stuk sterker in mijn schoenen en ben ik via deze community dus steeds meer in contact met lotgenoten. Vanwege mijn werk als journalist overweeg ik er zelfs ook werkgerelateerd meer mee te gaan doen. Daarom vond ik het ook grappig dat je het juist nu deelt, omdat ik door precies dezelfde fase ga. Ik merk dat het toch zorgt voor erkenning van je gevoelens, voor begrip die je van mensen die zoiets niet hebben meegemaakt, nooit zal krijgen. En dat is niet erg, alleen maar logisch. Maar dan is het wel fijn dat je wel mensen om je heen hebt die je dat wel kunnen bieden. Ik heb eigenlijk onderschat hoe belangrijk het is om erkenning te krijgen voor je gevoelens en gedachten en hoe belangrijk dat ook is voor je rouwproces.
Ik ben ook nog nooit naar evenementen van Slachtofferhulp geweest, maar zit daar ook zit over na te denken.
Liefs Iris