Op vakantie zonder partner

Vorige week ben ik met mijn zoontje op vakantie geweest. Vorig jaar heb ik dat voor het eerst gedaan: alleen op vakantie. Voor mij was dat toen echt een drempel. Alleen weg, in een vreemd land en met een jong kind. Aan de andere kant: of ik nu alleen in Nederland ben of in het buitenland, maakt eigenlijk ook niks uit.

Dit jaar hebben wij meerdere tripjes op de planning staan. Mijn zoontje is vorige maand 4 geworden en gaat nu naar school. Dit jaar is hij nog niet leerplichtig en daar wil ik nog even gebruik van maken. In het hoogseizoen op vakantie gaan is natuurlijk een stuk duurder, en dat betaal je nu eenmaal met één salaris.

Maar wat blijft dit toch een uitdaging. Vorig jaar vond ik het vaak lastig om gezinnen te zien waarin wél een papa en mama waren. Of als er een tafel voor drie personen werd gedekt terwijl wij niet met drie zijn. Of dat je in de avond geen kant meer op kunt en geen aanspraak hebt als mijn zoontje slaapt. Daar heb ik inmiddels een weg in gevonden. Een nieuw ritme, ook op vakantie.

Dit jaar was het alleen weer erg pittig. Mijn zoontje is altijd erg aanwezig (dat heeft hij niet van een vreemde, haha). Maar hij zit ook in een fase waarin hij niet goed luistert. Dat is voor elke ouder lastig, laat staan voor een alleenstaande ouder die het 24/7 op haar bordje krijgt.

En natuurlijk hebben we ook genoten, maar het was ook echt pittig. Gelukkig zijn ze in Griekenland altijd erg aardig. Als je alleen bent, moet je soms ook om hulp vragen. Bijvoorbeeld als je buiten het hotel bent en hij in slaap valt in de buggy terwijl je naar de wc moet.

Helaas was er ook nog een ongeluk gebeurd voor ons hotel. Ik hoorde iets van een auto en een voetganger. Het resulteerde in meerdere ambulances en een hotel vol politie. Ik kan je vertellen: dat is echt niet fijn als je je man door een ongeluk bent verloren.

Op zo’n moment probeer ik goed na te gaan wat ik nodig heb, en dat was even een gesprek met mijn moeder. Dus toen wij rustig op de kamer waren, hebben we even gebeld en voelde ik mij weer wat rustiger.

Het leven als alleenstaande ouder en weduwe blijft gek en vol uitdagingen. Volgende vakantie gaat mijn zusje gelukkig met mij mee. Dan hoef ik niet alles helemaal alleen te doen. En dat maakt het gemis van mijn man ook iets draaglijker, als ik eerlijk ben.

Herkennen jullie je in mijn verhaal? Ik hoor graag jullie ervaringen!

Heel veel liefs van mij