7 juni 2024

Beste Irivv, Wat goed dat je je verhaal deelt. Want zoals Marije zegt, heeft het erover praten mij ook geholpen. Deze Community is een plek waar je lotgenoten vindt. Ik heb gemerkt dat we als gebruikers veel gemeen hebben. Voor mij zorgde de herkenning in verhalen van anderen ervoor dat ik zaken een plekje kon geven. Zo herken ik in jouw verhaal de ervaring die ik had op het moment dat ik mijn vriendin vond. Het moment waarop je beseft wat er gebeurd is. De achtbaan waarin je dan belandt. Zoveel vragen. Nu, 5 jaar na het afscheid van mijn vriendin, lukt het mij om met een goed gevoel aan haar terug te denken. Op niet alle vragen die ik had, heb ik een antwoord. Maar de mooie herinneringen aan haar voeren de boventoon. Het duurde even voor het zover was, en het was inderdaad niet makkelijk, maar ik ben er gekomen. Heb je iemand waarbij je je verhaal kwijt kunt? Weet dat je hier op de Community altijd terecht kunt om je ervaringen en gedachten te delen. Heel veel sterkte toegewenst. Groeten, Vincent

beste Irivv, Het is ondraaglijk dat je de reden niet weet, dat hij blijkbaar depressief was en dat niemand de ernst heeft gezien. Mijn zoon was net 16. losse flarden hebben me later doen beseffen dat hij het blijkbaar zwaar had. Je wilt het gaan begrijpen, maar ik zou zeggen, laat maar. Het kost inmens veel energie. Je zal hopelijk nooit weten hoe het is om in een tunnel te zitten van donkere gedachtes en geen uitweg te voelen. Mijn zoon had m.i. een heel rijk leven. Is de dag ervoor nog naar tennisles geweest en heeft allerlei grappen gemaakt. De volgende dag op school was hij ook weer de gangmaker, en iedereen vond hem zo leuk. Maar iets in hemzelf heeft blijkbaar zichzelf niet geaccepteerd. Het is bij jou ook onbegrijpelijk dat je hoogzwanger opeens geen vader meer hebt, want je denkt, had je niet even kunnen wachten. Maar nee...bij ons ook....plots radeloos, geen geduld meer en foetsie.... Weet dat het niets met jou te maken heeft, maar gewoon met een kronkel in de hersens...... heel veel sterkte

Het is zo ondraaglijk... de vragen waar je mee zit, het onbegrip. Ik herken het zó goed. Bij mij is het bijna een half jaar geleden dat ik mijn man vond in het trapgat. Dat beeld raak ik nooit meer kwijt en de waaroms en de vele vragen ook niet. Toch heb ik met vallen en opstaan (nog steeds) weer een weg gevonden om door te gaan. En dat zal bij jou ook gebeuren.... de wereld staat nu voor jou stil .... laat het maar gebeuren.... het is een lang proces en je moet er echt doorheen. Ik hoop dat je veel lieve mensen om je heen hebt staan die er voor je zijn. Heel veel sterkte!

Het is zo heftig. Weet helaas wat je meemaakt. Twee jaar geleden heeft mijn vader heel onverwachts dezelfde keuze gemaakt. Het bericht is het meest verschrikkelijke wat je kan horen. Je wereld stort in. Maar bij mij heeft het een plekje gekregen, al is het gemis enorm. Wees sterk! En erover praten heeft mij veel geholpen. Sterkte!