Hoe kon dit mij/ons overkomen?

Na een korte maar hevige depressie heeft mijn man op 21 april jl. een eind aan zijn leven gemaakt. Ja, ik wist dat hij een bipolaire stoornis had en in 1994 een eerste manisch/depressieve periode heeft gehad. Dat was voor ons trouwen (we zijn in 2002 getrouwd). Hij was daar altijd heel open in. Die periode noemde hij echt een hel en hij zei altijd dat hij dat nooit meer wilde meemaken. Na een opname van enkele maanden op de PAAZ in 1994 is hij ingesteld op lithium en dat is eigenlijk heel lang heel goed gegaan. Hij nam altijd heel nauwgezet zijn medicijnen in, dronk geen druppel alcohol, ging op tijd naar bed etc. Elke 3 maanden bloed prikken... zijn lithiumwaardes waren altijd wel aan de hoge kant maar omdat er verder geen verstoring was in zijn nierfuncties of schildklier bleef hij de voorgeschreven dosis nemen. Nooit klachten gehad tot er een jaar of 4 geleden een lithiumvergiftiging ontstond, zomaar, vanuit het niets. Omdat mijn man mij altijd op het hard had gedrukt om de bijsluiter van de lithium goed te lezen herkende ik de symptomen en zat hij snel bij de arts. Na overleg met de psychiater werd zijn dosis lithium met een halve tablet verlaagd. Sindsdien was zijn lithiumspiegel na bloedprikken altijd aan de lage kant. Maar omdat er geen klachten waren is dat zo gebleven. En toen, half maart dit jaar ... vanuit het niets... slapeloosheid, en een depressie die zo ontiegelijk snel ontstond. We zijn snel naar de huisarts gegaan, hij kreeg slaapmedicatie die gewoon niet werkte.. binnen anderhalve week zaten we bij de psychiater (op 18 april). Zijn dosis lithium werd verhoogd en hij kreeg zwaardere slaapmedicatie. Het deed niets met hem... hij was hele nachten wakker...op zondagmiddag 21 april, toen ik 's middags thuiskwam , nadat ik een uurtje naar mijn moeder was geweest die de week ervoor haar 100e verjaardag had gevierd, vond ik mijn man. En nog steeds heb ik het gevoel: hoe, maar dan ook in vredesnaam hoe... kon dit ons overkomen? Hoe kan het, dat het zoveel jaren goed is gegaan met zijn medicijnen en nu toch dit gebeurd is? Bijna 22 jaar hebben we lief en leed gedeeld en in zijn donkerste momenten heb ik hem niet kunnen helpen.... soms is het gewoon ondragelijk...