Hoe kon dit mij/ons overkomen?
Na een korte maar hevige depressie heeft mijn man op 21 april jl. een eind aan zijn leven gemaakt. Ja, ik wist dat hij een bipolaire stoornis had en in 1994 een eerste manisch/depressieve periode heeft gehad. Dat was voor ons trouwen (we zijn in 2002 getrouwd). Hij was daar altijd heel open in. Die periode noemde hij echt een hel en hij zei altijd dat hij dat nooit meer wilde meemaken. Na een opname van enkele maanden op de PAAZ in 1994 is hij ingesteld op lithium en dat is eigenlijk heel lang heel goed gegaan. Hij nam altijd heel nauwgezet zijn medicijnen in, dronk geen druppel alcohol, ging op tijd naar bed etc. Elke 3 maanden bloed prikken... zijn lithiumwaardes waren altijd wel aan de hoge kant maar omdat er verder geen verstoring was in zijn nierfuncties of schildklier bleef hij de voorgeschreven dosis nemen. Nooit klachten gehad tot er een jaar of 4 geleden een lithiumvergiftiging ontstond, zomaar, vanuit het niets. Omdat mijn man mij altijd op het hard had gedrukt om de bijsluiter van de lithium goed te lezen herkende ik de symptomen en zat hij snel bij de arts. Na overleg met de psychiater werd zijn dosis lithium met een halve tablet verlaagd. Sindsdien was zijn lithiumspiegel na bloedprikken altijd aan de lage kant. Maar omdat er geen klachten waren is dat zo gebleven. En toen, half maart dit jaar ... vanuit het niets... slapeloosheid, en een depressie die zo ontiegelijk snel ontstond. We zijn snel naar de huisarts gegaan, hij kreeg slaapmedicatie die gewoon niet werkte.. binnen anderhalve week zaten we bij de psychiater (op 18 april). Zijn dosis lithium werd verhoogd en hij kreeg zwaardere slaapmedicatie. Het deed niets met hem... hij was hele nachten wakker...op zondagmiddag 21 april, toen ik 's middags thuiskwam , nadat ik een uurtje naar mijn moeder was geweest die de week ervoor haar 100e verjaardag had gevierd, vond ik mijn man. En nog steeds heb ik het gevoel: hoe, maar dan ook in vredesnaam hoe... kon dit ons overkomen? Hoe kan het, dat het zoveel jaren goed is gegaan met zijn medicijnen en nu toch dit gebeurd is? Bijna 22 jaar hebben we lief en leed gedeeld en in zijn donkerste momenten heb ik hem niet kunnen helpen.... soms is het gewoon ondragelijk...
4 Reacties
Allereerst dank en heel veel waardering voor het delen van je verhaal!
Wat een achtbaan aan akties en veranderingen in zo'n korte tijd. Dat is gewoon niet te bevatten. Je/jullie hebben er alles aan gedaan om snel te handelen en dan ben je zelf heel even weg en dan staat de wereld letterlijk op zn kop.
Mijn vrouw wilde mij niet meer tot last zijn met al haar noodzakelijk (mantel)zorg en zeker niet terug naar een mogelijk GGZ opname.
Die vrijheid die ik nu dan weer heb, voelt bij mij als last en onverdiend. Haar leven voor de mijne??? Ik merk dat ik mezelf daarvoor ook (on)bewust straf, terwijl ik dat niet verdien. Nog liever 10 jaar zorg voor mijn partner dan nu zonder haar en ja ik worstel ook met een wrange gevoel van: ik heb niet genoeg kunnen helpen daarmee het verschil kunnen maken voor haar om toch te blijven leven en dan ook nog geen waardig afscheid kunnen nemen toen zij bij die ene gelegenheid, via de achterdeur snel het leven verliet.
Uit de reacties van anderen uit deze groep, merk ik op dat het achterblijven alleen al een worsteling op zichzelf is, nog zonder van al eraan vooraf ging.
In mijn gesprek met slachtofferhulp vandaag hoorde ik dat "zij" in hun daad daar niet bij stilstaan wat de gevolgen zijn voor diegene die achterblijven.
Het lijkt of de last die mijn vrouw bij leven had, ik die nu heb gekregen...
Wij als partner(s) - in welke vorm ook - die achterblijven, lopen door de daad van onze geliefden, zelf ook een trauma op... en geen plekje ervoor kunnen vinden maakt het ondragelijk, want het is alleen niet te doen...blijf praten en delen, die gevoelens moeten eruit, bij jou Inatjoo, mij en iedereen in deze groep. Schrijf het van je af, zoek contact als je daaraan behoefte heb ... we zoeken steun bij elkaar!
John
Allereerst wil ik zeggen dat je volgens mij een enorme steun voor je man bent geweest. Je hebt veel voor hem gedaan lees ik in jouw woorden. De aandoening die hij had was echter sterker dan jullie beide aankonden.
Zo kijk ik tenminste altijd naar de strijd die mijn vriendin voerde en waarbij ik haar zo goed als ik kon bij hielp. Ik denk dat we ons niet voor kunnen stellen hoe zwaar het daadwerkelijk voor onze geliefde is geweest. Dat je verder geen uitweg ziet.
Net als jouw man leed mijn vriendin ook aan slaapproblemen. Bij haar duurde die jaren. Uiteindelijk is dit ook uitputtend.
Nu ben ik bijna 5 jaar verder. De periode na haar overlijden was inderdaad heel heftig. Eerst een achtbaan van emoties, niet meer weten wat je ermee aanmoet. Dat begon langzaam te slijten. Ondertussen begonnen de mooie herinneringen aan haar de boventoon te voeren. Ook nu nog denk ik aan haar terug met een lach en een traan. Een mengeling die er wat mij betreft voor altijd mag blijven zijn. De traan geeft aan hoe bijzonder ze was.
Ik wens je heel veel sterkte bij het verwerken van het verlies. Gun jezelf de tijd.
Groeten, Vincent
Ik heb mijn man ook niet kunnen helpen. Was ook zo plotseling en ook zo snel. En onbereikbaar opeens.
Sterkte nogmaals.
Ik weet ook niet hoe ik uit deze levenloze toestand kom.
Mijn zoon was net 16. Heel intelligente, gevoelige jongen. Hormonen a.g.v. de puberteit, teleurstellingen a.g.v. Coronamaatregelen, altijd onzeker over zichzelf. Beetje somber in die periode. We sliepen minder goed a.g.v. de warmte die zomer. Zijn laatste liedjd op de laptop was "'t duurt te lang"?! Hij schreef "ik kon het leven niet meer aan".
Gek.akend deze teksten want ik was in de veronderstelling dat hij een goed leven had, met leuke vrienden en allerlei mogelijkheden. Is het besluit in een splitsecond genomen? Of leed hij al heel lang stilletjrs? En nooit antwoord krijgen. Na 4 jaar heb ik nog schuldgevoelens dat ik hem niet heb kunnen redden. Mijn omgeving vindt het onterecht en zegt dat ik een liefdevol persoon ben. Jurre was een bijzonder sociaal mooi joch, en ik had zo'n speciale band met hem. Zo'n afscheid is heel pijnlijk.
Veel sterkte gewenst met je grote verlies. En waarschijnlijk was het net als bij mijn zoon totaal niet nodig geweest. Even een hersenspinseltje dat ze misschien een last voor ons waren, even niet de liefde niet meer kunnen voelen