Daders opgepakt...en nu, nog steeds voel ik mij zo ongelukkig en verloren.

Vorige week hebben we te horen gekregen dat de daders van de roofmoord op onze zoon eindelijk gearresteerd zijn, in eerste instantie had het bericht zeer veel impact, een bevestiging van onze nachtmerrie, alle wonden weer opengereten, ook wel een stukje rechtsgevoel dat die "laffe varkens" nu van de straat gehaald zijn, en ook hopelijk hun forse verdiende straf zeker niet gaan ontlopen, maar het zal nog een lange weg worden , ook omdat het in het buitenland is, dus we hebben te maken met een forse taalbarriere qua communicatie, en krijgen wij een pro deo advocaat via de rechtbank of moeten wij zelf een advocaat inschakelen waarvan wij niet in kunnen schatten wat die kosten eventueel kunnen zijn, en hebben die een meerwaarde , wij moeten om de zaak sterk te maken ook de daders aanklagen zodat ze allemaal hun straf krijgen wat hun rol in het geheel ook is geweest.

Een lange weg waarin ik mij vaak erg eenzaam voel, diep ongelukkig voel, vaak geen levenslust meer heb, onze zoon onmenselijk mis. Moeten wij, mijn man en ik zo verder, met deze pijn, dit gemis, iedere dag weer. De gedachte er een einde aan te maken spookt met regelmaat door mijn hoofd, ik wil de pijn en het gemis niet meer voelen,  maar ook mijn man het verdriet niet bezorgen dat ook ik uit zijn leven verdwijn.

Blijft het bij een gedachte,  word het ooit anders..... ik geloof er niet in. 

Ik wil zo geen jaren verder meer.

En dan kom je gisteren bij de arbo verpleegkundige die zegt; inmiddels is het al 1 jaar geleden hé....nou het is 6 mnd hoor, en geeft ze aan dat de prognose 9-12 mnd is eer ik weer aan het werk kan, wat een wijsheid, is ze een expert in ouders bijstaan die hun enige zoon aan moord hebben verloren, is er een limiet aan rouw, aan je ptss, al die druk & onbegrip maakt mijn hoofd nog onrustiger, men eist ......legt op, terwijl ik alleen maar in mijn bubbel van verdriet en gemis wil zijn,  niemand, maar dan ook bijna niemand kan zich inleven in ons leven zonder onze zoon, wat een keiharde wereld, de emdr eist al zoveel van mijn energie op. 

Herkent iemand ook dit gevoel, heb je tips, een stukje steun.....

Hoe verder?

Lieve groetjes voor jullie allen, Johanna🖤