In mijn bijzijn uit het leven gestapt
Ik hoop dat dit forum me kan helpen hoe grip te krijgen op alles.
11 april 2023 is mijn vriend bewust uit het leven gestapt.
Ik wist het twee weken na zijn veroordeling dat de dag een feit zou zijn. De diepste gesprekken maar ook respect voor zijn keuze, ik wilde hem niet in een kelder alleen laten en heb besloten bij hem te blijven.
De dagen gevuld met laatste bucketwensen . Interview afgenomen voor zijn kinderen die hij al 10 jaar niet gezien had.
Alles op alles dat ze nooit een schuldgevoel zouden krijgen.
Samen de begrafenis en muziek uitzoeken
De dagen werden uren. Hij had alles uitgepland. De paniek bij het opstaan... stappen van voorbereiding op geplande tijdstippen. tot hij mij de kamer uitstuurde. Op video opgenomen hoe hij het narcosemiddel in nam wat hij al jaren verborgen in huis had.
Hij ging op de bank zitten. Deed zijn bril af. Gaf mij de laatste kus toen ik hem vasthield.
Zei dat hij een beetje duizelig was en ik zag hem onder mijn ogen weg glippen.
Ik zat in een tilm. De meest slechte film en werd maar niet wakker tot de dag van vandaag.
Buiten zijn overleden en ik alles in mijn eentje geregeld had voor crematie ook de afwijzing en veroordeling naar mij omdat ik van hem hield.
Geen een van onze collega's was op de begrafenis. Wel veel oud-collega die het hele verhaal kende.
Mijn eigen kinderen en familie. Een wx die aangifte tegen me deed vlak na de dag dat hij overleden was op iets waar ik bijgod niet wist waar het was. Afscheidwebsite.
Het jaar ervoor een scheiding omdat ik al jaren in een toxische relatie zat.
Ex die dag na overlijden dreigde huis te verkopen.
Ik ben ingestort en bij de crisisdienst beland.
Mijn rugzak is te vol. Gevoel is volledig verdwenen. Ik huil zonder te voelen.
Ben echt kapot en heb het vertrouwen in de mens maar ook overheid justitie verloren.
Wat kan een mens zich alleen voelen
8 Reacties
Wat wat je door maakt men msn had kanker encwilde niet stikkend wakker worden dus net zijn drieen iedere keer de morphine verhoogd .
Heel veel sterkte en kracht.
Je mag me altijd mailen hoor.
Op dit moment zal ik er nog even niet aan toe zijn.
Gelukkig onder goed toezicht van de hulpverlening, maar er gaat vast een moment komen dat ik hier wel de behoefte aan krijg
Mijn wereld is gestopt op 11 april. Het voelt alsof ik nog in die week zit. Ik heb het altijd gehoord hoe dat ervaren wordt maar nooit beseft wat het betekend.
Steun betuiging is nagenoeg geen moeite, maar weet nu dat je het nodig heb.
Ik kreeg stilte... mijn kinderen mijn eigen zus en zwager (die na een emotioneel gesprek de grootste hulp zijn) maar ook vrienden en echt alles er omheen.
Haat berichten op social media en zelfs werd mij de dood gewenst
Die stilte was oorverdovend en sneed door mijn ziel.
Dat jullie hier zo waardevol reageren heb ik geen woorden voor.
Ik heb drie dagen gezocht hoe ik uit het leven kon stappen. Het was te zwaar. De teleurstelling in alles ondraaglijk terwijl ik zo positief was.
De mist en het verloren gevoel is nu weg, maar ik ben er nog verre niet.
Maar nogmaals dit is zo waardevol wat jullie geschreven hebben
Misschien is lotgenotencontact ook iets voor je? Mij heeft het veel gebracht in ieder geval. Contact met anderen die iets gelijkwaardigs hebben meegemaakt. Je vindt hier meer informatie: https://www.slachtofferhulp.nl/emotionele-hulp/contact-met-lotgenoten/
Mogelijk is er in jouw omgeving ook een lotgenotengroep. ik moet zeggen dat het contact met lotgenoten mij heeft geholpen om al mijn gedachtes, gevoelens als normaal te zien, maar ook kwam de realisatie dat je in een andere wereld terecht komt na zo'n verlies. Het leven gaat verder, mensen durven je nauwelijks meer aan te spreken op dit trauma en je moet zelf weer invulling aan het leven geven. Een grote klus, die veel tijd en energie kost.
Zelf ben ik na het verlies van mijn zoon veel gaan tennissen en wandelen. Het buiten zijn en afleiding vinden deed me wel goed. Er zijn best veel lieve mensen die je mogelijk wat steun kunnen geven in komende jaren. Want zo'n verlies kost heeeel veel tijd en energie. Sterkte
Zoals DemoedervanEnja al zegt, wat ben je een steun geweest voor je vriend. Hoe moeilijk dat voor anderen waarschijnlijk ook te begrijpen is. Ik denk dat we als nabestaande vaak vergeten hoeveel steun we iemand hebben gegeven, omdat we vooral denken aan het afscheid van de geliefde. En hoe graag we het graag anders hadden gezien.
Mijn ervaring is ook dat je samen tegen iets gevochten hebt, als iemand je deelgenoot heeft gemaakt van de suïcide gedachten. Misschien heb je dat ook zo gevoeld? Dat je het samen op wilde lossen en erbovenop wilde komen? Dat trekt ook een enorme wissel op degene die wil helpen. Dat besefte ik pas nadat mijn vriendin afscheid nam. Maar ik had het absoluut voor haar over; we waren een team.
Ik kan me dan ook zeker voorstellen dat je nu bent ingestort. Het is ook nog zo vers! Ik herken de achtbaan waar je nu in zit. En ook bij jou zijn er zaken die het nog extra gecompliceerd maken. Goed dat je hulp hebt. Mijn ervaring is dat je ook gewoon tijd nodig hebt. Ik heb niet het idee dat ik zaken bewust heb kunnen versnellen. Ik zag het verdriet ook als compliment naar mijn vriendin. Het gaf aan hoe bijzonder ze voor mij was. Nu, drie jaar later, is het verdriet nog steeds niet helemaal weg. En dat laatste restje mag wat mij betreft ook blijven.
Heel veel sterkte de komende tijd. Ik wens je heel veel mooie herinneringen toe aan je vriend. Aan de oh zo bijzondere kleine dingen. Geef ze een mooi plekje om ze nooit meer te vergeten.
Groeten,
Vincent