Heel veel sterkte lieve Mayke. Ook mijn vriend maakte een einde aan zijn leven, in de herfst van vorig jaar. Het is een achtbaan en een ontzettend diep verdriet. Ik probeer het maar te omarmen en te doorleven, omdat het een logisch gevolg is van hoeveel ik van hem hield. Wat mij de eerste weken/ maanden hielp was om heel goed voor mezelf te zorgen, vooral fysiek- goed eten, warm blijven, maar ook smeren met lekkere creme, bewegen, voor zover dat goed voelde...die kleine dingen om je lijf te troosten, want dat heeft het ook zwaar. Ik wens je heel veel kracht en warmte en als je wil praten, stuur me gerust een privéberichtje.

Lieve Mayke, Daar sta je dan… Ook mijn man, grootste liefde en vader van mijn kinderen stapte uit het leven. Het is inmiddels 3,5 jaar geleden, maar ik heb de draad weer kunnen oppakken. Hij is nog iedere dag bij me. Lieve Mayke, dat wakker worden is normaal. Het zorgt ervoor dat jij dit verschrikkelijke gebeuren herbeleefd en zo vat krijgt op jezelf. Laat het gebeuren , het mag. Je hebt een vreselijk trauma opgelopen. Al besef je het zelf nu nog niet goed omdat het nog zo vers is. Het mag. Je mag verdrietig zijn, boos bang, angstig en pijn voelen, hoe dan ook. Probeer het maar te laten gaan. Maar, zorg ook goed voor jezelf. Wie zijn alle mensen om je heen die nu zeggen dat je door moet om de kinderen . Natuurlijk, dat is zo. Maar wie kan voelen hoe het is, jouw onvermogen, jouw verdriet ,jouw angst. Het is fijn als er iemand is waarbij je kunt huilen die geen oordeel heeft. Alleen maar luistert met een arm om je heen. Lang niet iedereen kan dat. Ik weet zeker dat iedereen wil helpen, dus accepteer die hulp. Iemand die een keer de kinderen meeneemt, iemand die voor je wil koken…..en misschien die ene die alleen maar luistert. Het is moeilijk te ontvangen, maar bedenk dat ontvangen ook een beetje het delen van verdriet is. Langzaam zal het leven weer doorgaan zul je in staat zijn om ook het verdriet van de kinderen aan te kunnen en er voor hen zijn. Ook zij hebben iemand verloren die hen erg lief was. Ze mogen best zien dat je verdrietig bent, maar laat ze ook voelen dat je van ze houdt, want dat doe je zeker. Ik weet niet hoe oud ze zijn. Een kleintje voelt het aan, maar zal doorgaan met waar hij mee bezig was. Een ouder kind zal zich misschien uiten door boos te zijn, zich terugtrekken of noem maar op. Ook dat is normaal. Nu zie je nog even niet hoe je daar mee om moet gaan, maar het komt wel accepteer hulp, ook hier. Als je dat doet kun je je omgeving betrekken in je verdriet en zal die zelfde omgeving ook niet na een paar maand doen alsof er niks gebeurd is. Ze zullen vragen hoe het met je gaat. Zeg dan niet dat het goed gaat, want dat gaat het nu gewoon niet. Deel maar dat je niet weet hoe het verder moet. Het echte begrijpen van wat er allemaal op je af komt kun je delen met lotgenoten. Ook zij zitten met al deze vragen en dit verdriet. Het ‘waarom’ , “had ik maar’ , ‘hoe nu verder’ ….. Ik vind het heel knap van je dat je nu al begonnen bent om deze hulp te zoeken. Je kunt hier tzt verder mee gaan in een lotgenoten contactgroep. Maar misschien zoek je liever hulp bij iemand anders, een huisarts, psycholoog. Ook hier zijn de mogelijkheden legio, maar daarvoor is het nu nog veel te vroeg. Ik heb vlak nadat het gebeurde een kaars moeten uitblazen omdat ik moest gaan slapen. In de rook die wegkringelde zag ik hem totdat de gloed in de lont weg was. Ook raar natuurlijk. Maar dit kleine gebeuren geeft me nog steeds dat gevoel. Ik brandt veel kaarsjes zodat ik ze ook weer uit kan blazen. Het geeft me houvast. Jouw wakker worden geeft je nu ook houvast. Het steeds herbeleven zorgt voor het grip krijgen op het gebeuren. Zoek ook maar een klein ritueel voor jezelf om hiermee om te gaan. Er kom een tijd dat je ook weer kunt gaan zien dat je mooie dingen hebt gehad samen en daar van kunt genieten. Er komt een tijd dat je ook weer met vertrouwen naar de toekomst kunt kijken. Het verdriet blijft, maar die andere dingen zorgen ervoor dat het leven weer waardevol zal zijn. Ik ben trots op je dat je nu al h Bent begonnen met het zoeken van hulp. Hopelijk lukt het je om dit ook in je nabije omgeving te doen. Het zal je vast lukken. Veel liefs, veel kracht.

Lieve Mayke, Hoe bitter voor je dat je liefste man is heen gegaan. Ook mijn man heeft zichzelf verlaten in augustus vorig jaar. Mijn 2 kinderen zijn inmiddels het huis uit. Maarten wilde bij mij blijven, maar ik heb gezegd, ga maar naar je studentenkamer. Want hij heeft een eigen leven. Ik bezoek ze regelmatig. Ik ben veel alleen, toch ben ik niet eenzaam. Henk mijn man is altijd bij mij ❤️‍? Want…… Do not stand at my grave and weep; I am not there. I do not sleep. I am a thousand winds that blow. I am the diamond glints on snow. I am the sunlight on rispened grain. I am the gentle autumn rain. When you awaken in the morning’s hush I am the swift uplifting rush Of guiet birds in circled flight. I am the soft stars that shine at night. Do not stand at my grave and cry; I am not there. I did not die. By Mary Elizabeth Frey. Ik hoop dat dit gedicht een beetje troostend is. Veel liefs Elsje.?

Lieve Mayke, Jeetje wat heftig, Mayke. Ik ben afgelopen april 2022 mijn vader verloren aan zelfdoding. In jouw context kan ik me het niet voorstellen. Wat een verantwoordelijkheid en dat te combineren met het intense verdriet. Maar één ding weet ik wel, ben mild voor jezelf. Zorg goed voor jezelf. Vraag hulp. Zoek de verbinding tot anderen en leef in het moment. Stap voor stap, dag voor dag. Zelf ben ik redelijk snel begonnen met therapie en EMDR, hierdoor kon ik redelijk snel weer slapen. Actief rouwen hielp mij ook in het begin - het verdriet toelaten en de weeënstorm van verdriet gewoon over me heen laten gaan. Het ebt dan vanzelf weer weg. Neem de tijd, probeer ook leuke dingen te blijven doen al voelt dat nu helemaal niet leuk. Beweeg, ga naar buiten. Als ik iets heb geleerd is dat er veel mensen adviezen willen geven - maar vaak raakt niks de juiste snaar. Het is je eigen pad die alleen jij kan bewandelen. Geef ook vooral aan wat jij nodig hebt in je omgeving, dan kunnen mensen je het beste helpen. Ik wens jullie heel veel kracht en liefde toe. Liefs en een dikke knuffel! Bibi

Hi Mayke, Wat heftig, wat erg.. Ik heb er geen woorden voor. Ik begrijp je heel goed betreft het feit dat je maar "moet" doorgaan, voor je kids.. De wereld draait zo makkelijk en snel door en dat voelt zo hard aan.. Hoe oud zijn de kids eigenlijk? Vergeet niet dat je waarschijnlijk op "automatisch" piloot draait.. Ik heb een ander verloren (mijn broertje), waardoor ik me echt totaal niet kan voorstellen hoe je je hierin staande houdt.. en hiermee dealed.. Ik heb zelf ook een partner en 2 kids. Kunnen de kids vertrouwelijk een keer worden opgevangen? Nogmaals, geen idee hoe oud ze zijn en hoe bewust of niet ze dit alles hebben mee gekregen of niet. Maar bijv dat opa, oma, oom, tante een keer blijft slapen? Ook zodat jij je emoties kunt voelen, uiten, zonder je in te houden voor de kids? Of een therapeut / psycholoog / huisarts waar je mee kunt praten? Nogmaals, je bent echt bizar sterk dat je inderdaad nog elke dag vecht met zoveel emoties, vragen en verantwoordelijkheden... Ik heb er niet echt antwoord op, dat je telkens hetzelfde tijdstip wakker wordt. Ik denk een soort shock/trauma, dat je eigenlijk hoopt dat de werkelijkheid op dat moment anders is, zoals het ooit was. Totdat je opmerkt dat hij er niet is.. Je bent de 1e 3 weken door en elke dag voelt zeker nog steeds zo onwaar.. alles regelen van het afscheid tot de kids eten en drinken geven.. Voorlopig zal dit zo blijven, dat het lijkt alsof hij weer een keer thuiskomt en je de sleutels hoort,of zijn geur of zijn bepaalde routine dingetjes zal horen/zien.. Ik wens je alleen maar liefde en kracht toe, voor jou om hiermee te kunnen dealen. Maar ook voor je kids om zich geliefd te kunnen blijven voelen door jou en hun omgeving. Kun je wel slapen? Hoe kom je tot nu toe je dagen door? Heel veel sterkte, liefde en liefs!!!!!!

Beste Mayke, Het is ook een ongelooflijk en onwerkelijk verhaal. Bij ons onze zoon van 16jaar. Liet 5 weken ervoor weten niet zo gelukkig te zijn. Voor ons een schok. Hoe kon het bij deze jongen waar alles leek mee te zitten. Kreeg gesprekken in GGZ en men zei: deze jongen heeft zoveel levenslust, het zijn puberproblemen. Twijfels aan jezelf, wie kent het niet op die leeftijd. En op een avond..zijn leven gestopt. Het is 2,5 jaar geleden, en die enorme angst van het eerste jaar is minder. Maar het leven is nauwelijks leuk, maar ook ik moet verder voor mijn andere zoon. Het leven kost veel energie. Ik ben blijven sporten ondanks dat ik me een wrak voelde. Heb met velen gewandeld om steeds mijn verhaal te doen. Heb lotgenoten gevonden, wat ik de beste therapie vind. Samen verder met dit absurde leven. Stel geen doelen, probeer gewoon de dag door te komen. Huil veel en laat mensen naar je luisteren en zo min mpgelijk adviezen geven. Je bodem is onder je weggeslagen en het duurt een tijdje voordat je je weer wat minder broos voelt. Ik wens je heel veel sterkte. Het lukt je vast.....