Overslaan en naar de inhoud gaan
Terug naar Voor nabestaanden na zelfdoding

Een verhaal over mijn vader

Het was 10 uur ’s ochtends op maandag 18 april 2022. Mijn vader zou met mij en een horde andere hulptroepen komen helpen met mijn verhuizing. Ik had het hem een paar weken daarvoor gevraagd. Ik vond dat ik hem meer moest betrekken, en wilde hem erbij hebben. Ik miste hem. Vanaf het moment dat we te horen kregen dat we het huis kregen, tot de oplevering die nog maanden op zich zou laten wachten. Ik ging namelijk samenwonen met mijn vriend - na 9 jaar in een studiootje in de grote stad gewoond te hebben. Het huis waar ook mijn vader mij op 12 januari 2013 met een gehuurde verhuisbus naartoe reed.

 

Hij kwam aanrijden in de auto van zijn vriendin, een zwarte auto met bordeaux rood stoffen dak. Met de Duitse kentekenplaat in het vizier. Mijn vader komt aanlopen. Ik ben zo blij hem te zien. Hij draagt een blauw jasje en mooi overhemd en nette schoenen. Mijn indruk is dat hij er keurig uitziet voor iemand die straks met verstofde verhuisdozen in zijn armen loopt. We geven elkaar een vluchtige knuffel. Zo eentje die je doet als je een beetje gestresst bent - overenthousiast voor het feit dat je gaat samenwonen - druk in de weer en met een vol en chaotisch hoofd. Hij is stil die dag, en gaat al erg vroeg naar huis als de verhuizing erop zit. Iets wat ik merkwaardig vindt maar op dat moment geen conclusie aan kan verbinden.

 

Dit was de allerlaatste keer dat ik mijn vader zou zien. Ooit. Hij overleed op 28 april 2022 aan een onnatuurlijke dood. Zelfdoding.

 


Op moment dat om 3 uur 's nachts de politie voor mijn deur stond en me dit nieuws verkondigde, dan staat je wereld stil. Ik was de eerste die het wist van mijn zusje en moeder. Zijn Duitse partner had hem gevonden - maar was logischerwijs zo in shock en daardoor niet in staat geweest ons in te lichten. Via de Duitse rechercheur is Interpol ingelicht en zo kwam de Nederlandse politie in de nacht van 28 april aan mijn gegevens. Om vervolgens te horen wat de aard is van het overlijden, kan je op dat moment nog niet bevatten. Ik denk dat ik dat nog steeds niet kan bevatten. Je hoort dat er een afscheidsbrief is, je hoort waar hij is gevonden en hoe hij het heeft gedaan. Je hoort dat zijn dood waarschijnlijk lang heeft geduurd. Je hoort de meest afschuwelijke feiten - een confrontatie die in je ergste nachtmerries niet eens bestaan.

 

Mijn vriend en ik bellen direct mijn moeder en stiefvader, en rijden z.s.m. die nacht naar mijn zusje en haar vriend om ze in te lichten. Wat volgt is een rollercoaster die nog niet is geëindigd. Ik vermoed ook nooit zal eindigen - maar wellicht zijn weg vindt in een rustiger vaarwater.

 


Ik heb nog nooit zoveel gevoeld in 5 maanden tijd. Hopeloosheid, wanhoop, moedeloosheid, liefde, verdriet, boosheid, frustratie, stress, angst, eenzaamheid, begrip, en somberheid. Mijn hoofd voelt op slot, totaal geblokkeerd, een mistig brein en nog niet in staat langer dan 2 uur per dag op werk te functioneren. Alsof ik alles opnieuw moet leren. In sociale situaties voel ik me vervreemd, alsof ik me bevindt in een parallel universum. Het is lastig uit te leggen wat dit allemaal met je doet, het voelt eenzaam. Maar de mensen die dichtbij me staan zoals mijn vriend, mijn moeder, zusje, ooms en tantes, schoonfamilie, stiefvader, en ouders van mijn vader zijn van ongekende steun in wederzijds verdriet. Net als mijn beste vrienden. Met mijn therapeut verwerk ik het trauma d.m.v. EMDR en praat ik veel over de gebeurtenis. Het is opnieuw zoeken naar jezelf als zoiets gebeurd. Zoeken naar een manier om de dagen door te komen, en om de feiten en het verlies te leren integreren in je leven. 

 

Ik mis mijn vader enorm. De pijn is met dagen ondraaglijk. Je probeert troost te vinden in het zoeken naar een verklaring. En zo nieuwsgierig als ik ben, ben ik ongeveer ieder rouwboek gaan lezen die er bestaat. Van rationele Bibi naar nu een aanhanger van de spiritualiteit - iets om maar een soort verklaringsmodel te vinden voor wat er is gebeurd. Maar het is niet een haar minder de pijn, het verneukt je lijf, je systeem, je zijn en alles wat je kende. Er is een Bibi vóór het overlijden, en daarna.

 

We zullen doorgaan - stap voor stap, traan voor traan -  ook voor jou papa, want ik weet dat je dit niet had gewild, zelfdoding is geen keuze. Ik weet niet wat er in je hoofd omging - en ik zal er ook nooit achterkomen, ondanks dat ik zo hard heb gevochten dichtbij je te komen. Je kon het niet toelaten. Het verscheurd me van verdriet dat er een hersenkronkel in jou in staat is geweest je deze fatale afslag te laten nemen. Een tunnel waarin je de uitgang niet meer vond. Het doet me pijn dat je zo alleen bent geweest met je gedachten, je gevoelens en dat ondanks je actief hulp zocht en actief bezig was met je goed voelen dit jou is overkomen. We hadden het allemaal niet zien aankomen omdat we dachten dat je stabiel was, nog maar een jaar nadat je de diagnose 'bipolaire stoornis' kreeg waar je al mee stoeide, je vond het stigma zo lastig. Je praatte over jezelf alsof je had gefaald. Hoe vaak mijn zusje en ik tegen je zeiden dat je voor ons gewoon nog steeds onze papa was. Deze uitspraken bleken achteraf enkel het topje van een enorme ijsberg, iets wat je op dat moment niet signaleert als iets wat ernstig kan zijn. Want dit scenario is überhaupt nooit in me opgekomen dat zou kunnen gebeuren. Zo onzichtbaar.
 

Met mijn hele hart hoop ik dat je nu rust hebt gevonden. Ergens op een wolk, met je voeten in het zand en uitkijkend op de zee. Ik gun het je zo. Ik hou van je, en dat zal ik altijd blijven doen.

 

Lang zal je herinnering leven, rust zacht pap, we houden het recht hierzo.

 

X Bibi

 

P.s. veel kracht en liefde voor iedereen die hiermee moet dealen. Ik zie jullie. 

Bezig met laden...

9 Reacties *

15 oktober 2022
Lieve Bibi, Wat moedig om je verhaal te delen, ik voel je pijn bij het lezen. Wat moet het een lijdensweg voor je vader zijn geweest, en voor jou en je familie nog steeds. Ik herken de 'mist in je hoofd' en de achtbaan die je beschrijft. Het kan lang aanhouden maar weet dat het vroeg of laat iets beter en draaglijker wordt. Ik wens je alle sterkte en liefs en hoop dat je goed voor jezelf zorgt. Mona
14 oktober 2022
Lieve Bibi Wil jou heel veel sterkte wensen met dit grote verlies en een hele dikke knuffel. Ik ben 26 april dit jaar mijn oudste zoon verloren. Doordat hij zelf een eind aan zijn leven heeft gemaakt op 15 jarige leeftijd. Elke dag speelt de vraag nog door mijn hoofd wat is de reden geweest voor dit besluit. Ergens heb ik wel dingen waar ik aan denk wat heeft mee gespeeld maar ja zeker weet ik niet. Het doet ontzettend pijn want had hem graag geholpen. Ook wetend dat hij niet een prater was. De dag is hij met de groep waar hij woonde nog op een uitje geweest als ik de foto zie dan zou ik niet denken hij maakt de zelfde dag er een einde aan. Voor ons duidelijk dat hij het allemaal had uitgestippeld. Maar er waren geen alarmbellen niet bij ons maar ook niet bij zijn begeleiders het ging juist zo goed met hem. Had een vriendinnetje had de draai op de groep gevonden. Ging goed op school. Wat je ook schrijft de pijn van gemis wordt met de dag ondragelijk dat ervaar ik ook. Voelt voor mij soms allemaal nog zo onwerkelijk en dat ik elk moment hoop dat hij me opbelt.
14 oktober 2022
Lieve Bibi, Wat mooi inderdaad hoe je over je vader schrijft. Weet zeker dat ie heel trots op je was. En wat treffend dat je zegt dat zelfdoding geen keuze is. Zo zie ik het ook altijd. Er is iets in het hoofd van iemand dat zo sterk is, dat het dit veroorzaakt. Het is iets wat we ons niet voor kunnen stellen en daarom ook nooit echt aan zien komen denk ik. Zelfs al is er veel gebeurd, het blijft een zo onwerkelijk iets. Mijn vriendin nam drie jaar geleden afscheid en ik herken veel in jouw verhaal. Ze tobde ook wel regelmatig met haar geestelijke gezondheid, maar wilde daar liefst zo min mogelijk mee bezig zijn. Praatte er wel over, maar voerde vooral zelf het gevecht. Wilde een ander niet tot last zijn, ook al heb je dat uiteraard voor iemand over. De dag dat ze afscheid nam, leek ze er -net als jouw vader- al de hele dag mee bezig. We zullen nooit weten of het echt zo was. Ze was ook anders toen ik haar in de morgen gedag zegde. Ik hoop dat je het gemis rap om kunt zetten in dankbaarheid voor het feit dat je hem als vader hebt gehad. De achtbaan die je beschrijft komt op een gegeven moment tot rust. Geef het de tijd. Het verdriet is bij mij ook nog niet weg, maar dat vind ik ook mooi. Zoals je zegt, geeft dat aan hoe bijzonder hij voor je was. Je hoopt dat je vader zijn rust heeft gevonden op een mooie plek. Ga er gewoon maar vanuit! Hoe mooi is die gedachte om hem daar te zien zitten? Heel veel sterkte, Vincent
14 oktober 2022
Lieve Bibi, huilend je verhaal gelezen, het verdriet wat je beschrijft is heel herkenbaar, mijn man was zichzelf ook totaal kwijt, altijd vrolijk en gekkigheid, maar door pensioen en Corona, het contact met de mensen waar hij zijn grappen en grollen kwijt kon , dat viel weg, en zo werd het stil om hem heen, Toen ging het fout, het hoofd miste blijkbaar de afleiding , die hij blijkbaar nodig had om sombere gedachten de baas te blijven . We hebben een verschrikkelijk jaar met medicatie, opname , etc achter de rug, hij gaf ook aan dat hij hek werd van d’r doodsgedachte’s die hij dag en nacht had, dan voel je je als partner zo Machteloos ... ik heb hem echt zien lijden, en uiteindelijk heb ik hem gevonden in de garage , hij had zichzelf toch van het leven beroofd... het was 2 maart 2021, ik vind het leven zonder hem zwaar, maar doe wel mijn dingen, zoals vrijwilligerswerk, fietsclubjes etc, het gaat me nooit meer los maken van het beeld en dat zware jaar voor ons beide, maar vooral voor mijn man, als je zelf niet depressief bent geweest , is het zo moeilijk te begrijpen ., ik snap het wel, maar begrijpen zal ik het nooit, ik wens alle mensen sterkte die dit ook hebben meegemaakt .
14 oktober 2022
Mijn zoon is op 12-12-2021 uit het leven gestapt , alles voelde zo zwaar voor hem en sprak er openlijk met ons over dat dit niet zijn wereld was , de wereld was in zijn ogen slecht en werd alleen maar slechter , hij heeft zoveel verdriet gehad en niemand kon hem helpen , op 12-12 zei hij tegen mij mam vandaag ga ik het doen , wil je nog wat zeggen , wil je afscheid nemen , ik stond genageld en kon niks doen , hij is weggegaan en zich voor de trein gegooid ,??nog steeds denk ik , had ik maar , maar hoop dat hij zijn rust heeft mogen ontvangen ❤️✨?
14 oktober 2022

Als antwoord op door d5cbd700e7e345…

Het is inderdaad vreselijk dat deze kinderen het leven niet meer zien zitten. Ze voelen zo vaak de stress aan alles waaraan ze voor zichzelf moeten voldoen. En dan nog de Coronamaatregelen, die hebben gezorgd dat ze minder in contact stonden met leeftijdgenoten. Mijn zoon heeft ook gezegd dat hij niet zo van zichzelf hield. Ik vond dat ook zo'n zware uitspraak en heb dat wat gebagetalisseerd en gezegd dat hij toch een prachtmens was. Maar hij keek zo negatief naar zichzelf, terwijl hij zo belangrijk was voor anderen en zeker voor mij. Ik begrijp helemaal hoe vreselijk je moet voelen dat je genageld stond. Dat schuldgevoel ken ik. Maar je bent als ouder zo verward als je kind opeens zich uit niet gelukkig te zijn. In mijn geval had ik een altijd vrolijke gezonde jongen gehad, die op geen enkel terrein was uitgevallen; ging graag naar school, leuke vrienden, sportte, had goed contact met iedereen, nooit gepest. Maar het was zwart van binnen; en misschien maar voor een korte tijd, maar het blijft vreselijk pijnlijk dat ik hem niet hebben kunnen redden. Jij, en alle andere lotgenoten veel sterkte met het dragen van deze pijn
17 oktober 2022

Als antwoord op door d5cbd700e7e345…

Beste Ukkepuk123, Ik hoor wat je zegt, voordat mijn vader stierf was hij heel erg bezig met de Oekraïne oorlog. En door de corona crisis belandde hij in begin 2020 in zijn allereerste psychose. De laatste keer dat ik hem zag had hij het daar ook over, hij maakte alles heel groot en zwaar. Alsof hij de ballast op zijn schouders droeg - en de wereld wilde verbeteren - maar dit niet kon. Wat heftig voor jou dat je je zo machteloos hebt gevoeld. Weet dat je je zoon niet had kunnen helpen, anders was het denk ik niet gebeurt. De vastberadenheid was bij ook mijn vader heel erg groot. Ik hoop ook dat je zoon rust heeft mogen ontvangen - laten we daar maar vanuit gaan. Dat ze goed en wel worden opgevangen daarboven <3 Veel liefs en sterkte! Bibi
13 oktober 2022
Lieve Bibi, wat schrijf je zorgzaam over je vader. Zoals jij schrijft over een kortsluiting in het hoofd, zo zie ik het ook. Het is moeilijk te accepteren dat ze zo knel zaten. Wat hadden we ze graag geholpen, als we het geweten hadden hoe groot hun probleem was. Mijn zoon was net 16jaar. Een jongen met zoveel talenten, fijne vrienden, en geliefd op school en thuis. Wat er allemaal gespeeld zou kunnen hebben, is iets waar ik nu al ruim 2 jaar mee bezig ben en nooit een antwoord op zal krijgen. Maar het moet voor hem als onoplosbaar hebben gevoeld. Inderdaad wisselen alle emoties elkaar af en verandert dit jou en je hele leven. Nooit aan dit scenario gedacht en dan opeens zit je erin. En nu leven met een lot. Goed dat je hulp hebt gezocht en steun vindt bij geliefden om je heen. En ook goed om lotgenoten te zoeken, want voor mij is dit nog het meest steunende..je minder alleen voelen
14 oktober 2022

Als antwoord op door 1170460ada4645…

Lieve Sjaan, Bedankt voor je lieve reactie. Wat enorm heftig dat je je zoon bent verloren, een kind verliezen kan ik me niks bij voorstellen - en dan ook nog dit lot. Het voelt inderdaad wat je schrijft zo onzichtbaar, alsof ze afgeschermd waren voor externe hulp. Dat maakt het volgens mij ook voor hen zo eenzaam. Het lastige is dat wij verder moeten zonder antwoorden. Ik probeer hiervan wel uit te gaan van mijn gevoel, ik weet dat mijn vader veel van mijn zusje en mij hield. Uiteindelijk ben ik de helft van hem als zijn dochter, zoiets is zo wezenlijk. Gelukkig hoeven we aan de liefde niet te twijfelen - ik weet niet hoe jij dit ervaart - maar het gemis is voor mij soms ook een bevestiging van de hoeveelheid liefde die je voor iemand voelde. Ik ga zeker ook kijken of ik me kan aanmelden voor een lotgenotengroep. Ik denk dat het posten van mijn verhaal en het lezen van andere verhalen hier op het forum de eerste stap zijn in die richting. Heel veel sterkte ook voor jou <3 Liefs, Bibi