Kevin ❤️
Mijn zoon , in zijn pubertijd begon hij met vanalles te worstelen en vond het leven saai op zoek naar spanning en zocht alles op tot het uiterste, ook verkeerde middelen ,die begonnen bij een joint maar met de tijd meer en meer de verslaving had hem in zijn greep , mijn man werd ziek en kreeg kanker , toen besloot hij plots om naar Afrika tegaan naar een afkick kliniek , wij waren zo blij en dachten nu gaat alles goed komen , dat bleek tot een jaar , daarna vond hij het leven toch weer saai en de worsteling begon opnieuw ook de Corona pandemie heeft hem niets goeds gebracht , zocht zijn vrienden weer op en wij zagen hem langzaam weer afglijden en wisten niet hoe wij hem konden helpen, huisarts meerdere malen advies gevraagd, maar hij wilde geen hulp weigerde alles en wilde geen opname , hij zei vaak ik vind het leven niet leuk en wil niet oud worden , het licht echt niet aan jullie , jullie zijn de beste ouders maar vind de maatschappij verrot en wil hier niet meer zijn ?12-12-2021 s’ ochtends zegt hij ineens uit het niets trouwens ik ga het vandaag doen , wil je nog wat zeggen , wil je nog afscheid nemen , hij keek mij aan hij zei nee nou dan niet , ik stond vast genageld aan de grond en wist niet wat ik moest doen of moest zeggen , om 13.30 in de nacht politie aan de deur, hij had het echt gedaan , zich voor de trein gegooid , nooit gedacht of gehoopt dat hij dit echt zou doen , het was zo’n lieve sociale jongen maar cijferde zich zelf weg , iedere dag moet ik leven met dit gemis ?,
liefs zijn moeder
12 Reacties
Jou verhaal lijkt 2 druppels water op mijne. Mij zoon vond maatschappij ook helemaal verrot en het lag ook niet aan mij en hij bleef in leven allen voor mij want hij wist wat het zou met mij doen. 2 dagen voor zijn zelfmoord heeft hij weer online heel veel pillen gekocht om een overdosis te maken maar het is hem niet gelukt en 2 dagen later toch voor een trein gesprongen. Hij dreigde al ten minste een jaar om zelfmoord te plegen en ik werd gewoon immuun tegen zijn dreigementen en ja, mij jongen zei ook die ochtend tegen mij ik: ik ga voor de trein springen je hoort het in een nieuwsbericht, 3 kwarteer later heeft hij het gedaan en ik was snel ter plekken want hij heeft het bijna voor de voordeur gedaan.
Zo triest dat zo jongen jongens waren zo wanhopig dat ze hadden het gedaan.
Ik hoop alleen dat ziel van mijn zoon is eindelijk in rust.
Groetjes,
Jenya
Dat maakte haar ook tot een heel mooi en sociaal mens. Het lukt mij gelukkig om op die manier aan haar terug te denken. Ik hoop dat ook bij jou dat beeld de overhand gaat krijgen. Zoals je hem ook beschrijft, als een lieve, sociale jongen.
Groeten, Vincent
3 weken voor zijn overlijden was er een explosie in Beiroet. Hij was in die periode wat sombertjes, sinds 2 weken. Maar hij leek meer met zichzelf bezig dan met het verdriet van anderen.
Hij was in de laatste 2 weken wel wat meer boos op ons en de wereld.
Het is zo jammer dat hij verder is gegaan met negatieve gevoelens over hemzelf. Als hij ergens zich voor had kunnen inzetten had hij dit met volle overgave gedaan. Nu zag hij weinig meer positiefs. En dat is mijns inziens echt ontstaan in maximaal 8 weken tijd. Nooit eerder heb ik gedacht dat hij het leven niet meer zou willen omarmen. Hij was altijd zo gulzig
Achteraf gezien denk ik dat hij de schijn in de buitenwereld goed kon ophouden. Foto's met duimpjes omhoog tot het laatste moment. Ik schreef nog op zijn verjaardag, 18 dagen ervoor, dat er 16 jaar ervoor een prachtig mens was geboren, met een geweldig karakter, die ook nog goed kon troosten. Maar dat hij wat vastgelopen leek in zijn eigen gedachtes, die zo pasten bij de puberteit. Maar dit was achteraf meer dan pubertwijfels, Dit was een twijfel over het leven, denk ik nu. Ik heb altijd gedacht dat mijn zoon het leven omarmde. Dat hij zijn enorme intelligentie zag als een middel om ver te komen. Blijkbaar kon hij alleen negatief naar zichzelf kijken. Niets nu meer terug te draaien en dat maakt het allemaal zo cru.
Het gedeelte dat je verstijfde en niet wist wat je moest zeggen, ken ik maar al te goed. Je zult vast vaak in je hoofd dat moment terug afgespeeld hebben en gedacht hebben; had ik maar.. of had ik hem maar tegengehouden. Dit heb ik met mijn moeder gehad die suicide heeft gepleegd. Maar de realiteit is dat je je zoon nooit had tegen kunnen houden.. iemand met chronisch suicidaliteit heeft een leegte die niemand kan opvullen..
Inmiddels ben ik zelf moeder, en als ik jou verhaal lees kan ik me echt invoelen en indenken hoe verschrikkelijk dit moet zijn.
Ik wens je heel veel sterkte met dit grote verlies.
Ook bij ons achteraf gezien net niet de goede dingen gezegd, zodat hij zich had kunnen bedenken hoe belangrijk hij in ons leven was. En wij hebben nooit gezien of gehoord dat hij het leven niet leuk vond. Volgens mij is dat idee ook pas ontstaan na een conflictje met zijn vrienden.
Bij ons ook een gevoelig joch, mogelijk worsteling met wie hij was en wilde zijn, in COVIDperiode en nog opschreef dat wij de beste familie waren, maar niet geschikt was voor het leven. Zo tragisch, en voor ons zoveel pijn.......