Mijn zoon , in zijn pubertijd begon hij met vanalles te worstelen en vond het leven saai op zoek naar spanning en zocht alles op tot het uiterste, ook verkeerde middelen ,die begonnen bij een joint maar met de tijd meer en meer de verslaving had hem in zijn greep , mijn man werd ziek en kreeg kanker , toen besloot hij plots om naar Afrika tegaan naar een afkick kliniek , wij waren zo blij en dachten nu gaat alles goed komen , dat bleek tot een jaar  , daarna vond hij het leven toch weer saai en de worsteling begon opnieuw ook de Corona pandemie heeft hem niets goeds gebracht , zocht zijn vrienden weer op en wij zagen hem langzaam weer afglijden en wisten niet hoe wij hem konden helpen, huisarts meerdere malen advies gevraagd, maar hij wilde geen hulp weigerde alles en wilde geen opname , hij zei vaak ik vind het leven niet leuk en wil niet oud worden , het licht echt niet aan jullie , jullie zijn de beste ouders maar vind de maatschappij verrot en wil hier niet meer zijn ?12-12-2021 s’ ochtends zegt hij ineens uit het niets trouwens ik ga het vandaag doen , wil je nog wat zeggen , wil je nog afscheid nemen , hij keek mij aan hij zei nee nou dan niet , ik stond vast genageld aan de grond en wist niet wat ik moest doen of moest zeggen , om 13.30 in de nacht politie aan de deur, hij had het echt gedaan , zich voor de trein gegooid , nooit gedacht of gehoopt dat hij dit echt zou doen , het was zo’n lieve sociale jongen maar cijferde zich zelf weg , iedere dag moet ik leven met dit gemis ?,

liefs zijn moeder