Hallo, ik ben net klaar met een intensieve trauma behandeling voor ptss. De laatste dag is er zo doorgevraagd en geprikt dat ik uiteindelijk geen uitweg meer had en moest vertellen wat me is overkomen. Ruim 25 jaar heb ik het alleen gedragen en enorm ver proberen te verdringen. Nu is het open en kan ik er niet meer onderuit. Het is zo zwaar nu het op tafel ligt. Soms besef ik dat het mij is overkomen, maar heel snel daarna denk ik, nee dit verhaal is niet van mij. Ik ben zo in de war en alles gaat door elkaar. Het ergste van alles is dat het mijn moeder was die misbruik van me heeft gemaakt. Ik kan het niet geloven en niet begrijpen. Ik voel me zo intens verdrietig, bang, boos en alles wat erbij komt. Door alles voel ik me ook al dagen zo misselijk, vies en ik voel walging. Door mijn verhaal hier te delen hoop ik dat ik het gevoel mag krijgen dat ik niet alleen ben. Want dat is wel hoe ik me voel nu. Naast bovengenoemde situatie zijn er nog meer dingen gebeurd, die ik nog niet heb aangegeven. Er vallen nu wel puzzelstukjes op zijn plek. Ik begin nu wel te begrijpen waarom ik mijn bevalling als zeer traumatisch heb ervaren (was overigens sowieso voor ieder ander ook traumatisch door complicaties) en ik begrijp nu ook beter waarom ik ben wie ik ben en waarom ik doe wat ik doe. Ik begrijp nu ook waarom intimiteit zo moeilijk voor me is en waarom ik mensen niet durf toe te laten. Ik ben het vertrouwen volledig kwijt geraakt omdat ik zo ben beschadigd door de personen (mijn ouders) die me juist hadden moeten beschermen.  Ik voel enorm veel schaamte om dit hier te delen, maar toch ga ik het doen om er niet alleen voor de hoeven staan. Ik wil eigenlijk sorry zeggen voor mijn verhaal, maar probeer het te verdragen. Het is oke, ik mag er zijn. Ik mag mijn verhaal vertellen.