Ik had me voorgenomen om dit niet op het forum te zetten. Het is zo moeilijk om dit te delen. Maar tegelijkertijd lees ik nu wel jullie verhalen en besef ik dat het me ook troost kan bieden en veel hierin herken. Ik heb hulp gezocht bij een psycholoog. Het helpt me, maar het verdriet gaat nooit meer weg en de vragen blijven. 

Niemand kan beseffen hoeveel pijn het doet en hoe zwaar het is als je je naaste verliest door zelfdoding. Wat ik nu nog hebt zijn de herinneringen van ons samenzijn.

Dit is mijn verhaal over de liefde van mijn leven die er zelf voor koos om niet meer te leven. Evenals zijn vader en zus die hier lang geleden na depressiviteit voor kozen. Een familie die lijdt/leed onder depressies.

Ik heb het in stukjes en beetjes geschreven.

Geen afscheid kunnen nemen. Geen afscheidsbrief, een paar whatsappjes waarin hij appte hoeveel hij van mij hield. Niet appte dat hij er een einde aan zou maken.

Zijn blik naar mij, Zo leeg. Hij was al ver weg, realiseer ik me nu. Dat was daags voordat hij er een einde aan maakte. Dat is nu 3 maanden geleden.

Ik haalde hem altijd uit z’n cocon als hij weer in zichzelf gekeerd was. Deze stiltes konden soms uren of dagen duren. Het gebeurde wel vaker, een paar keer per jaar, als het niet ging zoals hij wilde of zomaar uit het niets. Deze depressies volgden elkaar steeds vaker op. Maar deze keer lukte het mij niet meer, kon het niet meer opbrengen want ik wist dat het een week later weer zou gebeuren. Zijn somberheid. Maar dat het zo erg was, had ik niet door. Hij was zelfs na al die jaren een gesloten boek, zelfs voor mij. En nu besef ik dat hij ziek was en dit goed verborgen hield.

Ik kon hem niet meer helpen.

Was er kortsluiting in zijn hoofd,  kwam het omdat hij geen uitweg meer wist? Kwam zijn ongelukkige jeugd naar boven, waar hij nooit over wilde praten? Ik weet het niet. Ik krijg hier geen antwoord op. Vragen, vragen, vragen waarop ik nooit een antwoord zal krijgen.

Voor altijd in mijn hart. Een man om van te houden. Veel herinneringen om in liefde te koesteren. Vitaal, optimistisch, knap, behulpzaam maar ook gesloten en soms onbereikbaar. Een wijze en soms eigenwijze man om van te houden.  Hij vond het moeilijk om adviezen van andere aan te nemen en ook om hulp te vragen . Stelde hoge eisen aan zichzelf. In alles zichzelf overtreffen. Nam ook veel uit handen bij mij.

De laatste weken voor zijn door stemmingswisselingen, extreme woede, kort lontje en dan weer knuffelen.  Van het ene gelukkige moment naar het ongelukkige moment.

Hij had veel fysieke pijn.

Een verleden dat weggestopt was. Ik was geen deelgenoot van zijn verdrietig verleden. En dan blijven zeggen tegen mij en z’n broer “dat is geweest en voorbij”, daar hebben we het niet meer over. Een ongelukkig verleden haalt je altijd in!

Rusteloos en altijd bezig. Het trauma uit zijn verleden kreeg misschien weer grip op hem.

Vandaag in onze woonplaats 30 maart. Hij blijft ieder moment van de dag in mijn hart en in mijn gedachten.  Ik wandelde met de hond deze avond. En tijdens de wandeling komt er weer zo’n moment naar boven. Het was de laatste dag dat we samen waren. en hij al ver weg was met zijn gedachte en ik merkte dat ik hem niet meer kon bereiken.

Iedere dag huil ik, ik kijk uit het raam en zie hem thuiskomen. Een glimlach op zijn lippen als hij in onze woonplaats naar ons appartement loopt. Maar hij is het niet, het zit in m’n hoofd. In gedachte vraag of deel nog iets met hem. In gedachte geeft hij me dan antwoord, dat fantaseer ik dan. Omdat ik na al die jaren wel weet hoe hij zou reageren.

Kon ik hem maar vertellen hoeveel ik van hem hou en hoe ik hem mist. Wist hij maar hoeveel ook onze vrienden om hem gaven. Tranen, tranen als ik dit schrijf.

Ik mis dat hij voor het slapen gaan zegt “slaap lekker”. Me ‘s morgens in zijn armen neemt. Samen wandelen, genieten van films, lekker eten. Zijn totale aanwezigheid.

En zo verlopen de dagen. De wereld gaat door en staat in brand. Maar mijn hart huilt om hem. Iedere dag.

We waren met elkaar vergroeid. Dan  is het onmogelijk om los te laten.

De liefde verbond ons al die jaren. Dat was wat het was. We waren er voor elkaar. Had ik hem maar kunnen helpen en kunnen zorgen dat hij voor altijd gelukkig was. Maar dat kon ik niet. Daar was een wonder voor nodig. Ik had niet zo veel nodig om gelukkig te zijn, als hij het maar was.

Nooit meer samen wandelen, samen eten, samen op reis en nog veel meer.