Zag de broer van mijn verkrachter
Hi allemaal,
Op een festival kwam ik de broer van mijn verkrachter tegen. Ik verstijfde weer precies zoals ik toen deed. Ik stond naast mijn zusje die op de hoogte is van alles. Ik vroeg aan haar: “Zal ik het zeggen, wat zijn broertje mij heeft aangedaan?”. Mijn zusje zei: “Nee, wat heeft hij daaraan.”
Hierna volgde een extreme misselijkheid en ik ben uit de menigte mensen gestapt. Mijn tas laten liggen, mijn jas onderweg verloren. Het was allemaal een waas. Na jaren verder, emdr, therapie… Ik vraag me af: Houdt het ooit wel eens op?
Weer die enge gedachten aan de dood. Eenzaamheid, onbegrip en extreme machteloosheid. Politie die tegen me zegt “Doe maar geen aangifte, het heeft toch geen zin.”
Zitten hier lotgenoten die een soort van closure hebben gevonden? Hun ervaring een plekje kunnen geven en los kunnen laten?
5 Reacties