Ik weet niet hoe??
Beste allemaal,
mijn vriend heeft op 17 maart 2022 een einde aan zijn leven gemaakt. Het ging al een tijdje erg slecht met hem, zware depressie. Begin januari stortte hij helemaal in, werd wanhopig, kon niet meer werken, de dag niet doorkomen en zelfs de zorg voor zijn dochter kon hij eigenlijk niet aan. Hij liep al jaren bij een psychiater en was vorig jaar met medicatie gestopt, veel te abrupt naar mijn idee. Maar achteraf gehoord dat hij tegen de psychiater heeft verteld netjes af te bouwen en dat bleek dus niet zo te zijn. Een zware periode volgde daarna met een helse vakantie met onze vier kinderen bij elkaar. Eind december kreeg ik Corona en heb ik hem 3x huilend aan de telefoon gehad omdat hij zo bang was dat hij mij kwijtraakte. Toen merkte ik wel dit is niet goed. 3 januari stortte hij toen hij weer aan het werk wilde gaan volledig in. Kon zich niet concentreren en was paniekerig en wanhopig. Ik heb hem de hele maand januari in huis genomen met zijn dochter (wij woonden niet samen) in februari kreeg hij te horen dat er hoge schildklier waardes uit een standaard bloedonderzoek waren gekomen. Op dat moment draaide hij helemaal door. Werd echt obsessief met het zoeken naar informatie op internet etc. Bloed werd ondertussen nogmaals onderzocht. De weken die volgden waren hels. Ik heb dagenlang gepraat met hem, meegeweest naar zijn psychiater, geprobeerd hem mee te nemen om dingen te ondernemen. Niks hielp. Hij sloot zich ook compleet van alles en iedereen af. Isoleerde zichzelf en wilde alleen bij mij zijn. Ik werd er inmiddels ook moedeloos en wanhopig van. Toen kreeg hij 16 maart de uitslag van het bloedonderzoek en deze was goed. Ipv opgelucht te zijn voelde hij zich nog slechter. Ik denk dat hij graag een medische oorzaak wilde zodat hij er iets mee kon. Die was er niet en dus lag het volgens hem aan hemzelf. Die avond heb ik nog allerlei dingen besproken over andere therapie en medicatie, waar hij fel op tegen was, hij haatte die pillen..en het vreemde was, nu achteraf, dat hij me wel gelijk gaf. Terwijl hij juist zo anti was. Hij belde me rond 22.35 nog en zei dat ie mijn stem nog even wilde horen en van me hield. Dat was het laatste..
de volgende ochtend kwam ik op mijn werk aan en werd ik gebeld door de politie, die ook al aan mijn deur waren geweest. Vanaf toen is mijn leven in een nachtmerrie veranderd. We zijn nu bijna vier weken na zijn dood en begin nu een beetje besef te krijgen. Ik kan het niet begrijpen..en soms ook wel. Maar je dochter naar school brengen en daarna van een flat van 8 hoog springen is echt niet te bevatten. Gruwelijk hieraan is dat zijn broer 10 jaar geleden exact hetzelfde heeft gedaan, zijn ouders zijn hun beide enige zoons verloren op deze manier.
ik voel me doodmoe, echte verdriet dringt nog niet eens door. En het leven gaat gewoon door. Ik heb drie kinderen waarvoor ik moet zorgen en die het ook moeilijk hebben. En ik ben zoekende. Wil alles weten, houvast hebben maar kan het niet vinden..
15 Reacties
Sterkte toegewenst, en zoals velen hier zeggen "denk aan de mooie momenten".
Allereerst heel veel sterkte toegewenst met dit verlies. In tijd is het allemaal nog heel vers, maar ik kan me heel goed voorstellen dat het niet zo voelt. Ook ik werd gedurende die periode heen en weer geslingerd tussen hoop en vrees. Dit blijkt heel normaal te zijn. Hoe moet ik in hemelsnaam verder? Langzaamaan lukte het me steeds gemakkelijker om de mooie herinneringen aan mijn vriendin de boventoon te laten voeren. Het opschrijven van de mooie herinneringen aan haar hebben me daarbij bijvoorbeeld enorm geholpen. Bij het opschrijven voelde ik een rare mengeling van dankbaarheid en verdriet.
In jouw verhaal herken ik wel een aantal opvallende zaken. Zo wilde mijn vriendin ook dat de oorzaak lichamelijk was en niet geestelijk. Zij dacht zelf dat het aan haar schildklier lag en wilde niet geloven dat het niet zo was. Wilde zelfs medicijnen, ook al gaven alle doktoren aan dat er niets aan de hand was. Het besef dat het geestelijk was, en het waarschijnlijk moeilijk was om dit op te lossen, zorgde ervoor dat ze het uiteindelijk opgaf. En ook zij haatte de pillen, slikte ze niet helemaal, maar beet er gewoon een stukje af. In haar afscheidsbrief schreef ze dat ze niet wilde leven met de pillen.
Ook mijn vriendin was bang dat ze me kwijtraakte. Hoe vaak ik ook zei dat dat niet zou gebeuren. Moeilijk om te horen he? Hij moet veel van je gehouden hebben. Het is voor ons moeilijk om te begrijpen wat er in iemands hoofd af kan spelen. Wat het maakt dat het zo sterk is. Ook al probeert iemand dat met je te delen.
Ik hoop dat mooie herinneringen aan je vriend snel de boventoon zullen gaan voeren. Jullie hebben vast heel mooie dingen meegemaakt. Bij mij hangen foto's van de mooiste herinneringen aan de muur. Kort na haar afscheid opgehangen. Niet de mooiste foto's, wel de mooiste momenten ;-) Misschien ook iets voor jou.
Heel veel sterkte.
Groeten, Vincent
Wat goed dat je je hebt aangemeld, maar jammer dat er nu nog geen groep beschikbaar is. Ik weet uit eigen ervaring dat het bespreekbaar maken met lotgenoten ook helend/helpend is. Waar heb jij op het moment het meest behoefte aan?
Zelf zit ik nu in een lotgenotengroep, van slachtofferhulp is dat. Allemaal mensen die hun partner op die manier zijn verloren. Ik kan het aanraden.
heel veel sterkte.
Voor nu ben jezelf en je kinderen zijn het belangrijkste.
Wat vreselijk om te horen en het is ook niet te bevatten. Het is logisch dat je je zo voelt, je voelt je zo machteloos, ik denk dat het hoort bij het rouwproces en dat doet iedereen op zijn of haar eigen manier en in eigen tempo. Je gevoel mag er ook zijn, maar doe vooral wat goed voelt voor jou! Ook voor je kinderen, die rouwen ook op hun eigen manier, maar het helpt om het ook bespreekbaar te maken. Ik hoop dat je ook steun krijgt van mensen in je omgeving? Want je hoeft het niet alleen te doen. Je kan eventueel ook bellen met iemand van Slachtofferhulp als je daar behoefte aan hebt. Het nummer is 0900-0101. Dit kan ook anoniem of via de chat. Of kijk eens op https://www.slachtofferhulp.nl/gebeurtenissen/zelfdoding/ . Misschien dat er informatie is die aansluit op je behoefte? Weet dat je er niet alleen voor staat!
Ze hebben mij ooit iets gezegd waar ik echt in blijf geloven.
Een mens geeft altijd 100%als en mens dat niet geeft dat kon je dat op dat moment ook niet meer.
Je hebt alles gedaan. De tijd ervoor was al heel pittig voor je. Respect voor wat je allemaal hebt gedaan.
Zoek het niet bij jezelf. Hij was ziek.
Ik wens je heel veel sterkte en vergeet jezelf zeker niet
Bedankt voor je bericht. Wat ontzettend verdrietig ook voor jouw kinderen en jouzelf natuurlijk.
Ik weet gewoon niet hoe ik ermee om moet gaan soms. Het voelt alsof ik de weg niet kan vinden.