Beste allemaal,

mijn vriend heeft op 17 maart 2022 een einde aan zijn leven gemaakt. Het ging al een tijdje erg slecht met hem, zware depressie. Begin januari stortte hij helemaal in, werd wanhopig, kon niet meer werken, de dag niet doorkomen en zelfs de zorg voor zijn dochter kon hij eigenlijk niet aan. Hij liep al jaren bij een psychiater en was vorig jaar met medicatie gestopt, veel te abrupt naar mijn idee. Maar achteraf gehoord dat hij tegen de psychiater heeft verteld netjes af te bouwen en dat bleek dus niet zo te zijn. Een zware periode volgde daarna met een helse vakantie met onze vier kinderen bij elkaar. Eind december kreeg ik Corona en heb ik hem 3x huilend aan de telefoon gehad omdat hij zo bang was dat hij mij kwijtraakte. Toen merkte ik wel dit is niet goed. 3 januari stortte hij toen hij weer aan het werk wilde gaan volledig in. Kon zich niet concentreren en was paniekerig en wanhopig. Ik heb hem de hele maand januari in huis genomen met zijn dochter (wij woonden niet samen) in februari kreeg hij te horen dat er hoge schildklier waardes uit een standaard bloedonderzoek waren gekomen. Op dat moment draaide hij helemaal door. Werd echt obsessief met het zoeken naar informatie op internet etc. Bloed werd ondertussen nogmaals onderzocht. De weken die volgden waren hels. Ik heb dagenlang gepraat met hem, meegeweest naar zijn psychiater, geprobeerd hem mee te nemen om dingen te ondernemen. Niks hielp. Hij sloot zich ook compleet van alles en iedereen af. Isoleerde zichzelf en wilde alleen bij mij zijn. Ik werd er inmiddels ook moedeloos en wanhopig van. Toen kreeg hij 16 maart de uitslag van het bloedonderzoek en deze was goed. Ipv opgelucht te zijn voelde hij zich nog slechter. Ik denk dat hij graag een medische oorzaak wilde zodat hij er iets mee kon. Die was er niet en dus lag het volgens hem aan hemzelf. Die avond heb ik nog allerlei dingen besproken over andere therapie en medicatie, waar hij fel op tegen was, hij haatte die pillen..en het vreemde was, nu achteraf, dat hij me wel gelijk gaf. Terwijl hij juist zo anti was. Hij belde me rond 22.35 nog en zei dat ie mijn stem nog even wilde horen en van me hield. Dat was het laatste..

de volgende ochtend kwam ik op mijn werk aan en werd ik gebeld door de politie, die ook al aan mijn deur waren geweest. Vanaf toen is mijn leven in een nachtmerrie veranderd. We zijn nu bijna vier weken na zijn dood en begin nu een beetje besef te krijgen. Ik kan het niet begrijpen..en soms ook wel. Maar je dochter naar school brengen en daarna van een flat van 8 hoog springen is echt niet te bevatten. Gruwelijk hieraan is dat zijn broer 10 jaar geleden exact hetzelfde heeft gedaan, zijn ouders zijn hun beide enige zoons verloren op deze manier.
 

ik voel me doodmoe, echte verdriet dringt nog niet eens door. En het leven gaat gewoon door. Ik heb drie kinderen waarvoor ik moet zorgen en die het ook moeilijk hebben. En ik ben zoekende. Wil alles weten, houvast hebben maar kan het niet vinden..