Hallo,
Mijn vader is bijna een jaar geleden op 26 oktober 2020 overleden aan zelfdoding. Mijn vader leed al sinds zijn 30ste aan depressies. Hij is toen een tijdje opgenomen geweest en heeft toen ook een poging gedaan. Toen ik 16 was heeft mijn vader ook een poging gedaan en is ook een tijdje opgenomen geweest Het ging in die tijd als puber zijnde langs mij heen wat er allemaal precies gebeurde. Het huwelijk van mijn ouders leed al heel lang onder de depressie van mijn vader. Mijn vader koos in een manische periode in 2017 voor een scheiding. Hier waren mijn moeder, ik en zusjes op tegen maar zijn besluit stond vast. Mijn vader had niet gelijk een eigen woning, dus hij bleef nog 4 maanden bij thuis wonen. Toen hij na die 4 maanden eindelijk een eigen woning had, raakte ik overspannen. Zijn manische periode en de scheiding gaf mij zoveel stress dat ik overspannen raakte en 2 weken in bed lag. Ik heb tot aan zijn dood last gehad van stress in aanwezigheid van hem. In 2019 kwam de boel thuis wat meer tot rust en de relatie tussen ons en mijn vader ook. Mijn vader gaf in die periode aan dat hij voelde dat het niet goed ging. Mijn moeder en mijn zusje troffen hem uiteindelijk apatisch aan in zijn woning en hebben moeten smeken om een opname bij GGZ. Mijn vader werd een periode van 3 maanden opgenomen waarin ze met de juiste medicatie probeerden mijn vaders depressie onder controle te krijgen. Na die 3 maanden sloegen de medicijnen niet perse aan, maar toch vonden ze dat mijn vader naar huis moest en het leven weer moest proberen op te pakken. Mijn vader heeft toen thuis een week dosis ingenomen en gelukkig vond mijn moeder hem binnen een paar uur. Mijn vader moest naar het ziekenhuis en vanuit daaruit opnieuw opgenomen worden, maar er was geen plek bij GGZ.  Mijn zus en zusje hebben toen weken thuis gezeten met mijn vader en hem in de gaten gehouden. Het leek na een paar weken beter te gaan, maar toch heeft mijn vader op een onverwacht moment weer een week dosis ingenomen en werd toen wel opgenomen. In die opname sloegen de medicijnen wel aan en na een paar maanden mocht mijn vader weer naar huis. Maar al snel sloeg hij weer om naar manisch. We waren als familie radeloos en hebben dit ook aangegeven bij GGZ. Mijn vader leed zelf ook onder zijn depressieve en manische periodes. De laatste 2 maanden voor zijn dood leek het beter te gaan met hem. Hij pakte zijn huis aan, was aan het sporten, deed leuke dingen, ook met mijn moeder. Wat wij niet wisten was dat mijn vader toestemming had gekregen om terug te gaan naar een maand dosis. Mijn vader heeft op 26 oktober 2020 besloten dat het genoeg was... Wij als familie dachten dat het beter ging met hem, dus het duurde even voordat wij door hadden dat er geen contact met hem kwam. Ze hebben mijn vader uiteindelijk gevonden in zijn flat. 
Ik ben nu bijna een jaar verder. Mijn verdriet is nog even heftig, maar wel minder vaak aanwezig. Wat mij helpt is heel actief rouwen. In gesprek gaan met mensen die ook een ouder zijn verloren, ik ben naar een lotgenotengroep van slachtofferhulp geweest, ik start volgende week bij een psycholoog, ik loop hardloopwedstrijden met een shirt van 113, ik ga vanavond naar een lezing over depressie. Wat mij nog steeds het meest raakt zijn het onbegrip en opmerkingen van andere mensen: wel blijven lachen he, je MOET het een plekje geven, ben je boos? Gelukkig ben ik niet op me mondje gevallen en spreek ik mensen hier meestal gelijk op aan. 
Ik hoop dat andere mensen steun en herkenning vinden in mijn verhaal.