Hoi allemaal,

In juni van 2019 heeft mijn opa zelfmoord gepleegd. Dit kwam erg onverwachts voor mij en mijn familie. Hij vertelde mijn oma wel eens dat hij geen zin meer in het leven had, maar zichzelf van het leven ontnemen was iets wat niemand echt van hem verwachtte. In zijn jeugd heeft hij ontzettend veel trauma's opgelopen die hij heel zijn leven met zich mee heeft moeten dragen. Ondanks dit is het als donderslag bij heldere hemel voor mij en mijn familie geweest toen wij het belletje kregen dat hij zichzelf had opgehangen. In mijn leven heb ik al een aantal dierbaren verloren, dit allemaal door kanker of een andere ziekte. Deze dierbaren die ik door ziekte heb verloren heb ik opzich prima verwerkt, het geeft me zeker nog veel verdriet maar ik heb het wel een plek kunnen geven. Dit is voor mij niet het geval met de dood van mijn opa. Ik zou het zo ontzettend graag een plek willen kunnen geven, omdat het nog steeds iedere dag iets is waar ik aan nadenk en ook een leegte in mijn hart geeft. Ik wil niet boos op hem zijn, ik wil er niet gefrustreerd van worden, ik wil er niet zo vaak mij zo gebroken over voelen. Ik weet alleen oprecht niet hoe ik dit ooit een plek moet kunnen geven, hoe ik dit moet verwerken. Het doet me dagelijks nog steeds zoveel verdriet en het rouwproces voelt eindeloos voor mij. Ik hoop dat iemand hier goede tips voor heeft, of misschien zelf ook een soortgelijke ervaring mee heeft gehad en daar iets over wilt vertellen. Hopelijk heelt de tijd mijn wonden, maar zo voelt het al 2,5 jaar niet.