Terug op het oude pad - 15 jaar later
Na mijn ongeluk ben ik lange tijd niet meer op de fiets gestapt, laat staan dat ik de route durfde te nemen waar het allemaal gebeurde. Het heeft jaren geduurd voordat ik het vertrouwen weer een beetje terugvond. Stap voor stap ging het beter, en uiteindelijk heb ik mezelf uitgedaagd om weer diezelfde route te fietsen. Dat was spannend, maar ik voelde me ook trots.
In de periode na het ongeluk had ik een soort houvast voor mezelf bedacht: telkens als ik moest oversteken, tikte ik met m’n vingertoppen op m’n duimtoppen. Mijn ademhaling sloeg vaak op hol, maar dat ritme in m’n handen hielp me om rustig te blijven. Gek genoeg is dat pas de laatste drie jaar echt minder geworden – sinds ik moeder ben geworden. Ik ben nu alerter dan ooit in het verkeer. Niet alleen voor mezelf, maar vooral ook voor mijn dochtertje. Zij is mijn grootste reden om scherp te blijven.
Tegenwoordig kies ik er bewust voor om weer die oude route te fietsen. Niet alleen omdat het praktisch is, maar ook omdat ik niet wil blijven leven in angst om iets dat vijftien jaar geleden is gebeurd. De weg is inmiddels vernieuwd en een stuk veiliger, maar in het verkeer ben je natuurlijk nooit helemaal veilig. Ik merk wel dat ik extra op mijn hoede ben als ik die route neem. Ik kijk vaker om me heen en voel nog steeds iets van spanning – maar het beheerst me niet meer. En daar kan ik mee leven.
Zijn er anderen die dit herkennen? Hoe gaan jullie om met zulke situaties?
Liefs, Lindsay
7 Reacties
Fijn dat je weer, ondanks dat je extra op je hoede bent, de route waar je aangereden bent kunt en durft te nemen.
Ook ik denk dat ik die wel overwonnen heb, al .......
Ik kan niet meer veilig op de fiets, doordat ik mijn balans kwijt ben, daardoor kan ik de plek ook niet meer als fietser ervaren. Ergens vind ik dat haast jammer, weet je dat?
Als ik er nu met de auto langs rijdt, sta ik er in gedachte altijd even bij stil. "Daar lag ik" schiet er dan door mijn hoofd, maar gelijk, en kijk eens waar ik nu ben. Dat had ik niet gedacht toen ik in het ziekenhuis de diagnose en prognose hoorde.
Op die manier lijkt het voor mij een soort gedenkplekje.
Groet, Nel
Toen ik eenmaal weer mocht en kon fietsen, ben ik ook gelijk weer over de kruising gefietst waar ik aangereden ben.
Ik had en heb eigenlijk geen keus als ik naar mijn ouders, werk of het dorp wil moet ik over/ langs de kruising.
De 1ste keer was het wel moeilijk, maar elke keer daarna ging het steeds beter. En nu na 3,5 jaar denk ik er niet echt meer bij na, ik kijk nog wel een keer extra naar rechts en of auto’s mij wel hebben gezien.
Liefs Ilonka 🚴♀️🚴♀️
Ik fiets niet meer in Rotterdam, de plek waar ik ben aangereden geef mij nog steeds een heel naar gevoel. Ik ga niet naar de plek ontwijk de plek als het kan. Het effect wat het heeft op mijn het schrikken als er iets langs mij heen komt in het verkeer hoop ik onder controle te krijgen. Ik kijk heel vaak om me heen. Hoop mijn angst onder controle te krijgen, heb nu therapie hier voor.
Ik hoop in de toekomst net als jou terug te kunnen naar die plek, super van je.
Het is nu bijna drie jaar geleden. Ben nog niet zover, maar door je verhaal weet ik dat het mogelijk moet zijn.
Bedankt voor je reactie!
Zowel Rotterdam als Amsterdam zijn ontzettend drukke steden met veel verkeer. Ik vind het dan nog spannender. Zeker als je al eens eerder ben aangereden.
Wat goed dat je therapie volgt. Hoe gaat dat voor jouw gevoel? Stal voor stap kom je er wel, belangrijk is dat je het op je eigen tempo doet. Op een dag krijg je het gevoel dat je weer op die plek kan worden en zal je er een ander gevoel bij hebben, maar vooral meer rust. Dat gun ik jou ook!
Liefs, Lindsay
Knap dat je terug bent gegaan naar de plaats van het ongeval. Dat is zeker niet eenvoudig.
Verder is wat je zegt erg herkenbaar. Ik (27) ben als wielrenner vorig jaar door een automobilist aangereden en heb daarbij een inzakkingsfractuur van mijn T9 opgelopen. Hoewel ik wist dat ik weer snel op de racefiets wilde stappen, was dat in het begin een enorme trigger.
Na inmiddels ruim 6000km te hebben afgelegd sinds mijn ongeluk, zijn er nog steeds dagen dat ik me minder comfortabel voel in het verkeer waarvan sommige dagen met meer spanning. Ik ben ook zeker alerter. Er valt mee te leven, en ik kan zeker nog van de hobby genieten.
Ik merk dat mijn angsten minder zijn als ik me regelmatig in het verkeer meng met mijn racefiets. Lange pauzes laten me altijd een beetje ongemakkelijk voelen.
Groeten,
Stefan
Bedankt voor je reactie!
Wat moet dat eng geweest zijn dat je je rug gebroken hebt. Maar wat fijn dat je vrij snel weer je fiets op kon. Eigenlijk heb je jezelf exposure therapie gegeven, door jezelf gelijk bloot te stellen aan hetgeen wat je angstig maakte. Ik denk dat het niet meer hetzelfde zal zijn,l sinds mijn ongelukken maar zoals je zegt: we zijn een stuk alerter in het verkeer!
Ik wil me ook niet meer laten leiden door angst, ook al was dat een periode waar ik eerst op m’n eigen tempo doorheen moest.
Ik waardeer het dat je je ervaringen hebt gedeeld.
Liefs, Lindsay
Ja, het breken van mijn rug was 100% erg beangstigend. Het scheelde dat de fractuur stabiel was en een conservatieve behandeling voldoende was.
Ik ben daarna ook in behandeling geweest bij een psycholoog, die erkende ook dat weer op de fiets zitten exposure therapie was.
Voor nu houd ik het even hierbij, aangezien dit niet mijn post is (al begrijp ik dat ieders ervaring gedeeld mag worden.).
Het is zeker belangrijk om alles op je eigen tempo te doen. En ik denk dat het ook belangrijk is om je niet te laten leiden door je angst. Ik wens je nog veel succes en sterkte toe.
Liefs,
Stefan