Verkracht in mijn eigen appartement

Hey Sybrich, wat verdrietig om te horen dat jou dit is overkomen. Heel herkenbaar het zelfverwijt en de schaamte. Weet dat je daarin dus niet de enige bent en dat jouw verhaal mij ook weer steun geeft.

Therapie heeft mij ook geholpen.

Ik heb mezelf vaak afgevraagd of ik het misbruik had kunnen voorkomen. Ik ben me gaan aanpassen en op mijn hoede gaan leven zodat ik mezelf nooit meer wat zou kunnen verwijten. Maar dit was natuurlijk geen leven meer.
Gelukkig lukt het me steeds beter om weer wat meer vertrouwen te voelen in mezelf en de wereld. En het belangrijkste: het lukt me steeds vaker om te zien dat het mij is overkomen en dat het niet mijn schuld was, maar van degene die het mij aandeed.

Vorige week heb ik mijn verhaal verteld aan een aantal mensen die me dierbaar zijn. Ik voelde heel veel schaamte en verdriet om het te vertellen, maar daarna opluchting en erkenning. Want ik hoef mijn gevoelens niet meer te verbergen en te doen alsof het altijd oké met me gaat, en ik mag er ook gewoon zijn, ook op dagen dat ik me alleen voel, en angstig ben. Ik hoop dat jij ook deze steun kan blijven vinden in je omgeving.

Het helpt mij om mijn overleden vrouw alsnog te begrijpen dus ik dank je voor je bericht

Beste Sybrich,

Dank voor het delen van je verhaal en voor je moed om dit op te schrijven.
Gelukkig dat therapie erg goed geholpen heeft voor je.
Je hoeft je inderdaad niet alleen te voelen, want er hebben (helaas) zovelen hetzelfde of een soortgelijk iets als jij meegemaakt. Een ieder gaat daar op zijn of haar eigen manier mee om. Soms werkt een zelfde aanpak voor anderen ook. Een andere keer is daar juist weer totaal iets anders voor nodig. Daarom helpt het enorm om verhalen en de verwerking van trauma's met elkaar te delen.

Het gevoel jezelf te blijven verwijten dat je iets had kunnen doen en idee dat het jouw eigen schuld is, is ook heel begrijpelijk en komt bij de meeste slachtoffers voor. Een simpel "het was niet jouw schuld" of "je hoeft jezelf niets te verwijten" lost dit gevoel en die gedachten niet (zomaar) op. Het zit diep gebakken in je (onder-)bewuste, omdat je wel weet dat in een andere situatie of omstandigheid je zeker wel iets had kunnen of willen doen. De onmacht van angst, bevriezen en het "laten" gebeuren zorgt ervoor dat je de ervaring en de pijn die daarmee gepaard gaat blijft vasthouden. Wat vaak (op de duur) wel helpt of in elk geval verlicht, is zelfcompassie: liefde en mededogen naar jezelf. Zeg tegen jezelf (in de spiegel) en voel de emoties die daarbij gepaard gaan, dat als je anders had gekund in dat moment, je dat ook zeker gedaan zou hebben. Als je in dat moment krachtig genoeg was, dan had je gebruik gemaakt van je kracht en had je jezelf kunnen verweren. Vergeef jezelf dat je dat toen niet kon of dat het niet lukt, maar je hebt er begrip voor. Je bent nu sterker en staat krachtiger in het leven en daar mag je trots op zijn.

Sterkte met alles.

Hi Sybrich-76,

Het is verschrikkelijk wat jij hebt meegemaakt. Wat goed om te horen dat je therapie hebt gehad en je stukken beter voelt.

Ik hoor mensen vaak zeggen dat je bepaalde gebeurtenissen een plekje moet geven, zodat het dragelijker wordt, maar ergens geloof ik dat je moet leren leven met die gebeurtenis. Uiteindelijk krijgt het een plekje waar je niet constant aan hoeft te denken en zo nu en dan naar voren komt. Misschien triggert een bepaalde geur of geluid of persoon de gedachte aan die gebeurtenis, maar het zal met de tijd een mindere impact op je hebben. Je hoort andere vaak zeggen: Tijd geneest alle wonden, maar ik denk dat die wonden steeds minder pijnlijk worden. Dus leer je ermee leven.

Weet dat je hier altijd terecht kan, zeker in tijden dat je je alleen voelt. Heb je eens nagedacht over een face-to-face praatgroep? Niemand oordeelt en luistert naar elkaar. Neem even een kijkje, misschien helpt het jou: https://www.slachtofferhulp.nl/gebeurtenissen/seksueel-misbruik-geweld/seksueel-misbruik/lotgenotencontact/

Bedankt voor het delen van je verhaal en de moed die je hebt om hulp te zoeken (en hebt gezocht) en erover te praten. Je mag trots op jezelf zijn!

Liefs, Lindsay

Hoi Sybrich,

Fijn dat je hier het gevoel kreeg minder eenzaam te zijn. Misschien als tip. Er zijn ook fysieke lotgenotencontact groepen. Ondanks dat dit online prettig en veilig voelt geeft een face to face contact soms net meer dat "ik ben echt niet alleen" gevoel.

Daarnaast dan nog. Door therapie, of een hersteltraject, kunnen we van het gevoel van overleven over gaan naar het weer gaan leven. Waar je voorheen vooral nog tegen die muur van overleving stond te boksen en te kijken, komt nu die wereld weer binnen en kan dat nogal overweldigend zijn.

De reactie van mensen hierop kan heel uiteenlopend zijn, maar wanneer die wereld zo groot voelt weer kan dat gevoel van alleen zijn versterkt worden. Vooral wanneer er veel mensen om je heen zijn.

Dit was voor mij een moment waarop ik het liefste het uit wilde schreeuwen, maar doordat ik voor mijn gevoel al genoeg aandacht naar me toe had getrokken. Samen met het "niet altijd zielig willen zijn" maakte dat ik mijn gevoel toch vaak inslikte.

Dus hoe jouw manier ook is. Ik hoop dat je die hier kunt blijven vinden!
Bedankt voor je lieve bericht in ieder geval

Lieve Sybrich,

Wat heftig wat je is overgekomen! Wat goed dat je, je verhaal hier deelt. Ik kan me voorstellen dat ondanks de steun uit je naaste omgeving je jezelf alleen kunt voelen. Weet dat de schuld van wat je is overkomen niet bij jouw ligt!

Ik wens je veel kracht bij de verwerking van wat je is overkomen. Je kunt je vragen waar je mee worstelt hier altijd delen.

Je mag mij altijd een prive bericht sturen, mocht je hier behoefte aan hebben.

Lieve groet,

Henriek